BÝRAZ MUTLULUK

Ocak ayýnýn soðuk günlerinin birinde, sabahýn akþama kavuþma vakti gelmiþti. Kadýn elindeki çantasýyla evinin yolunu tutmuþtu. Üzerindeki bordo renkli kabaný, yaðmurun suyundan ýslanmýþ, koyu bir renk almýþtý. Baþýndaki þapkasýyla bütün saçlarýný örtmüþtü. Boðazýnda siyah bir atký vardý, onu soðuktan koruyan. Bir eliyle düþen çantasýný yukarýya, omzuna doðru kaldýrýyor, ömür eliyle de, içinde yiyecek olan poþeti götürmeye çalýþýyordu.

Birden aklýna geldi, evde ekmek kalmamýþtý. En yakýn bir marketten ekmek almasý gerekiyordu, gözleriyle bir market aramaya baþladý. Yolda dümdüz ilerleyince, karþýsýna bahçe içinde güzel bir market çýktý. Kaldýrýmdan atlayýp, çiçeklerin arasýndan geçti, ön kapýya dolaþtý. Giriþ kapýsýndan içeri doðru girdi, gözüne gazetelerin baþlýklarý iliþti, hýzlýca baþlýklara bir göz attý. Ýþe yarayan haberleri okuduktan sonra, sütlerin olduðu rafa yöneldi. En üste duran, beyaz kaplý olan, bir litrelik sütten bir tane adý, ekmeklerin olduðu dolaba yöneldi, ardýndan. Son kalan iki ekmekten birini de o aldý, dolabýn dibinde biriken ekmek kýrýntýlarý gözüne çarptý. Tam kasaya yönelmiþ ilerlerken, birsinin ona baktýðýný hissetti. Birden kafasýný arka tarafa doðru çevirdi. Saçlarý uzun, sakallý, kalýn çerçeve gözlüðü olan bir adam ona bakýyordu. Biraz ürktü, “Neden acaba” dedi? Bir anlam veremedi. Fazla üzerinde durmadan, yoluna devam etti. Kumral saçlý, iri yarý, gözlüklü adam ona seslendi; “Selma!” diye.

Kadýn birden irkildi, bu onun ismiydi, arkasýna döndü, anlamsýzca, “Ne istiyorsun?” der gibi baktý. Adam onun yanýna yaklaþtý, yanýlmamýþtý, bu Selma’ydý, yýllar onun güzelliðinden hiç bir þey çalamamýþtý. Bunca zaman sonra, tekrar onu görmek, ne kadar da güzel diye geçirdi içinden.

Kadýn ise hala þaþkýn, hiç bir þey demeden bakýyordu öylece. Bu sakallý adam kimdi?

Adam, kadýnýn yüzündeki þaþkýnlýk ifadesinin bitmediðini fark ederek, “Ben Selim, hatýrlamadýn mý?”dedi. Kadýnýn allak bullak olan beyni, bir türlü toparlanamýyordu. Ne diyeceðini bilemiyordu, hafýzasý bu kadar kýsa bir zamanda, ne kadar da çok yýpranmýþtý. Adam “Liseden” diye ekleyiverdi. O an da kafasýnda ki bütün parçalar yerine oturdu, yapboz tam olarak tamamlanmýþ oldu. Onunla ne kadar da çok hayalleri olmuþtu, on yedi yaþýnýn sevinciyle. Ama yýllar öyle çabuk ve acýmasýz geçmiþti ki, her biri bir tarafa savrulmuþ, birbirinden habersiz olarak, farklý farklý yerlerde yaþamýþlardý.

Yýllar sonra iþte bugün, bir tesadüfün eseri olarak bu markette, tekrar karþýlaþmýþlardý. Selim onu tanýmasaydý, bu karþýlaþma da olmayacak, iki yabancý gibi ayný kapýdan çýkýp gideceklerdi, belki bir daha, baþka hiç bir yerde karþýlaþamadan da, ömürlerini tamamlayacaklardý.

Selma “Tanýyamadým seni, çok deðiþmiþsin” diye cümlesine baþladý. O zaman ki kýsa saçlý, soluk benizli çocuðun yerine, uzun saçlý, sakallý bir adam çýkýnca karþýsýna, o da þaþýrmýþtý.

Selim; “Sen aynýsýn hiç deðiþmemiþsin, hala zayýfsýn, hala da güzel” diye cümlesine devam etti. Kadýn kýsa bir gülümsemeyle bu cevaptan memnun kaldýðýný belirtti. “Burada mý yaþýyorsun?” diye meraklý, bir soru yöneltti adama. Selim; “Hayýr” diye kestirme bir cevap verdi. Ama Selma’nýn gözlerinde ki merak, bu cevapla bitmemiþti.

“Burada geçici bir þantiye iþinde çalýþýyorum” diyerek cümlesinin devamýný getirdi Selim. “Sen ne yapýyorsun?” diye merakýný giderecek, bir soruda Selma’ya o sordu. “Ben burada kalýyorum biliyorsun, ailem burada, annemle yaþýyorum, kendi bürom var, muhasebe üzerine.” Dedi.

“Ben de inþaat mühendisliði okudum, burada bir ihale aldým, onun takibi için bir kaç aylýðýna burada kalmam gerekiyor, ne kadar burada kalacaðým belli deðil, hava koþullarýna baðlý.”diye, Selim de, iþiyle ilgili gerekli açýklamayý yaptý.

Kadýn bu cevap karþýnda memnun olmuþtu. Onun düzenli bir iþi olmasý, kendi ayaklarýnýn üstünde durmasý güzeldi. Merak ettiði baþka, o kadar çok þey vardý ki, ama çekiniyor, bir türlü sorularýný ona yöneltemiyordu. Nereden baþlasam diye düþünürken, Selim bir soru yöneltti ona. “Yalnýz mý yaþýyorsun?”oldu bu soru. “Hayýr” dedi ürkek bir ses tonuyla “Annemle yaþýyorum”. Adam merak ettiði sorunun cevabýný almýþtý, o evlenmemiþti.

“Sen kiminle yaþýyorsun?” diye meraklý bir þekilde, o da sorusunu yöneltti. “Kýzýmla ve eþimle” dedi adam.

Kadýnýn ince yay gibi olan kaþlarý eðildi, baþý önüne doðru düþtü. Üzüldü, kalbinde bir þeylerin parçalandýðý belliydi. Bu cevap karþýsýnda yapabileceði tek bir þey vardý. Susmak.

Ýnsanlar geçen zamaný çok iyi deðerlendirmiþ, hayatlarýný düzene sokmuþlardý. Bütün arkadaþlarý evlenmiþ, çoluk çocuk sahibi olmuþtu. Bir tek o yalnýz kalmýþ, hayatýný piþmanlýklar ve gözyaþlarýyla sulamýþtý.

Hep giden bir þeylerin ardýndan bakmýþ, hayal kýrýklarýyla yeni güne “merhaba “demiþti.

Þiir tadýnda bir yaþam aramýþtý kendine. Büyük hayallerin peþinde koþmuþtu bunca zaman. Hayat denen bu ormanýn içinde, kaybolup gideceðini hiç düþünmeden. Dostluklar kurmuþtu kendine, sanki bir daha hiç bitmeyecek gibi, herkesi hep sevmiþti, asla düþmaný olmayacak gibi.

Hüzün dolu yaþamýþtý bütün hayatý, kýrýlmalardan uzak kalmaya çalýþarak, fakat o iyi oldukça, o güldükçe, her þey daha çok üstüne gelmeye baþlamýþtý. Onun hayalindeki gibi bir yer deðildi, hayat. Ýnsanlar onun kafasýndaki gibi hep gülücükler daðýtmýyordu.

“Ne oldu, neden daldýn?” sözlerinden sonra Selim’in, daldýðý o derin âlemden geri geldi ruhu.

“Yok” dedi “Geç kaldým, annem merak eder, hemen gitmem gerekiyor.” Bu gidiþ onun için bir kaçýþtý, yaptýðý hatalardan ve de piþmanlýklardan.

Elinde duran ekmeði ve sütü kasaya doðru uzaktý, bütün borcu, bir yetele, yirmi beþ kuruþtu, bozuk iki tane demir parayla borcunu ödedikten sonra, kapýdan dýþarý çýktý. Selimse arkasýndan, “Görüþürüz1” diye baðýrýyordu. Onu orada yalnýz býraktýðýný, son an da fark etti Selma. Arkasýna baktý, gözleriyle "görüþüz" dedi, bir an önce oradan uzaklaþmak istiyordu. Aslýnda kaçtýðý ne marketti, ne de Selim. Aslýnda geçmiþinden piþmanlýklarýndan kaçýyordu o.

Yol boyunca eve varýncaya kadar düþündü, zamaný nasýl harcadýðýný, yalnýzlýðýný ve hayat denen bu oyunu.

Hayata hep korkarak yaklaþmýþtý, hiç bir zaman yaptýðý iþi tam olarak yapmamýþtý. Biraz kitap okumuþ, biraz yazmýþtý, biraz koþmuþ, biraz dinlenmiþti. Hayallerininse birazý gerçekleþmiþ, birazý kalmýþtý.

Hep ertelemiþti hayallerini, umutlarýný hep birilerine baðlamýþtý. Hep kýrýlmýþtý hayat yolunda. Kendisine de biraz güvenmiþti. Bu güvensizlikle ertelemiþti hayallerini ve umutlarýný.

Yaþadýðý hayatýn yarýsý kendisinin, yarýsý da baþkasýnýn hayatýydý. Dýþarýda zabýta memurlarý, içerideyse gardiyan gibi görev yapan güvensizlik duygusu, her þeyin birazýný yaþatmýþtý ona.

Ve bunca yaþanmýþlýðýn ardýndan, elinde kalan tek þeyse, biraz mutluluktu…