Henüz çocukluktan ergenliðe geçiþ dönemi sayýlýrdý ki; bizi büyüklerimiz yapabileceðimiz hatalara karþý, ilahi bir güçle korkutmaya baþlamýþlardý. Eðer yalan söylersek, izinsiz baþkalarýnýn mallarýný kullanýrsak ...elbet cezalandýrýlacaktýk. Cezanýn þekli ise belirsizdi ama varlýðý kati. Ya ateþlerde yanacaktý bu beden adýna cehennem denilen, ya da sevdiðinden ayrý düþecekti. Ana yavrusundan, can canandan…

Kýyamet günü tasvir edilirdi. Tanrýnýn dört büyük meleklerinden biri olan Ýsrafil Sur adý verilen boruyla üfleyecekti. Buna göre ilk üflemede yaþayan insanoðullarý sonun baþlangýcý olduðunu anlayacaklardý. Ýkincide yerler ve gökler birleþecek üçüncü de ise aramýzda olmayan þuan toprak olan tüm canlýlar dirilecekti. Korkulacak þeydi doðrusu bunu yarý çocuk zihninde resmetmek. Ama ilginçte olabilirdi… Onca koþuþturmada kimleri kimleri görecektik; Ademler, Sezarlar, Napolyonlar, Nefertitiler, Mustafa Kemallar, Nazýmlar… Her þey, herkes bir yana korkutucuydu betimlenen bütün sahneler.

Sonra sonra büyümeye baþladýk. Gördük ki herkes kendi cehennemini kendi yaratýyormuþ. Üstelik bunun için yaþamýn son bulmasýna bile gerek kalmýyormuþ. Cehennem ölünce görülen, yanýlan yer deðilmiþ meðer. Cehennem insanýn baþta kendine ve kendinden sonrakilere deðer vermeksizin, amaçsýzca yarýnsýz yaþamakmýþ.

Ve bizler artýk büyüyüp kendimizce vicdani ve maddi yatýrýmlarýmýzý yapmaya baþladýkça; korkulmasý gerekenin Tanrý olmadýðýný, korkulacak varlýðýn insanoðlu olduðunu anladýk. Artýk ne Deccallar ürkütüyor bizi ne Ýsrafiller ne de Surlar…

Ekolojik dengenin her geçen gün hýzla bozuluyor olmasý, su baskýnlarý, kuraklýk, fýrtýnalar, salgýn hastalýklar, bilim dünyasýndaki geliþmeleri kendi egolarý için kullanan genetik mühendisçilerin var olan canlýlardan yenilerini klonluyor olmasýyla kendi cehennemimizi yaratýyor olduk. Üstelik baþlangýçta bize anlatýlan cehennem sözüm ona yaptýðýmýz yanlýþlarýn bedeli olacaktý…

Peki el birliði ile yaratmaya baþladýðýmýz bu cehennem neyin bedeli dersiniz?