Hayat üstüme üstüme geldikçe, arkama bakmadan kaçmak istiyorum. Hep, amaçsýzca girdiðim denizde kendi kendimi boðmaya çalýþýrken buluyorum kendimi... Neden? O suya kendi baþýma girdiðim halde neden çýkamýyorum? Neden pes ediyorum hemen? Oysa baþarabilirim, dalgalar yükseldiðinde çýrpýnabilir, bu hayat denizinden mücadele ederek kurtulabilirim... Onu yenebilme þansým varken neden kaçýyorum sürekli? Neden bir parça umut yok o dev dalgalarý aþmak için içimde? Kendime neden bu kadar haksýzlýk yapýyorum, bu yalan dünyada yaþayanlarýn hepsi bencilken? Kendime olan inancým nerede? Nerede kaybettim kendime olan güvenimi, saygýmý? Nerede hata yaptým, o kadar kusursuz olmaya çalýþtýðým halde? Ben ki; akla gelebilecek en büyük çýlgýnlýklarý yapmaktan kaçýnmayan, ne olursa olsun amaçsýzca sýrýtan, hayatý son günüymüþ gibi yaþayan biriydim, bu hallere nasýl düþtüm? Nasýl girdim ki bu bataklýða, ne kadar çabalasam çýkamýyorum... Neden kendi denizimde boðuluyorum, niye kimse kurtarmaya gelmiyor beni? Neden tüm insanlar çýkarcý ve acýmasýz olmuþ? Dost dediðin neden düþmanýn oluyor birden bire? Ýnsanlar neden hep alaycý ve ukala? Dünya bu kadar kötülüklerle doluyken, herkes sahte ve arsýzken... O zaman neden çýkayým ki denizimden, beni bir tek o anlýyorken? Bu yalancý dünyada yaþamaktansa kendimi kendi duygu denizimde boðmak... Ya da tüm sararmýþ sayfalarý geride býrakarak tertemiz bir sayfa açmak kendime... Önümde iki seçenek var ve ben hangisini seçmeliyim bilemiyorum... Kaçmalý mýyým dalgalardan, yoksa onlarý bir çýrpýda aþmalý mý? Aðlamalý mý, gülmeli mi? Somurtmalý mý yoksa sebepsiz yere gülmeli mi? Yaþamak ya da ölmek... Benim için en doðru seçenek ne? Biliyorum, bazen hayat insanlarý öylesine dibe batýrýyor ki... Yine de kiþi kendini motive ediyor, kendine inanýyor ve eskisi gibi dimdik ayakta durmayý baþarabiliyor... Benim için de öyle, çok yalpaladým bu hayat yolunda, hatta bir gün öyle kötü düþtüm ki, kalkmak, dimdik ayakta durmak, yürüyebilmek için canýmý diþime taktýðým anlarým oldu. Hayat bana hep acýmasýz ve sahte oyunlarýný oynadý durdu, ama ben kanmadým onun maskeli yüzüne... Bu sefer de kanmamalýyým, kanmamam gerek; yine eskisi gibi baþým yukarýda olmalý ona karþý... Çivi misali ona, onun yaptýðý acýmasýzlýklara, onun gibi davranarak karþýlýk vermem gerekiyor... Bunun için tekrar ayaða kalkmam ve sýmsýký sarýlmam lazým beni seven herkese, bana bugüne kadar destek olan nadir kiþilere... Onlarýn hatrýna tutunmam lazým bu ikiyüzlü hayata... Yavaþça kalkmam ve yürümem lazým... Git gide güçlenip koþmalýyým hayat yolunda bütün engellere raðmen; onlara takýlmadan, düþmeden; düþsem de pes etmeyip, kaçmayýp mücadele ederek... Evet, yaklaþýyorum giderek bitiþ çizgisine; az kaldý, kendime olan inancýmý da buldum nihayet... Ve... Kendimle ve hayatla olan savaþta kazanan tek kiþi oldum sonunda... Þimdi hayat daha da güzel ve ben artýk dimdik durabiliyorum...