Bu iþe gönül koyduðum günlerden bugünlere aradan çok uzun yýllar geçti. Bu zaman dilimi içinde onlara olan sevgim katlanarak arttý, özellikle aralarýna karýþýp o yaþam mücadelelerini gördükten sonra. Ben en çok onlarýn gözlerini, gözlerindeki o ýþýltýyý sevdim; o gözlerden kalbime akan sýcacýk insanlýða aþýk oldum, onlara ve yaptýklarýna saygý duydum, azimlerine hayran oldum, baþarýlarýný ayakta alkýþladým, alkýþlamaya devam ediyorum.

Ama onlarý anlamanýn, sevmenin dýþýnda pek bir þey yapamadým. Çünkü büyük ümitlerle baþladýðým projelerimi, o bitmez çoþkumu ve enerjimi kimselere yeterince ifade edemediðimi düþünüyorum. Çaldýðým her kapýda bana sorulan ilk soru engelli olmadýðým halde neden böylesi giriþimlerde bulunmak isteyiþimdi. Onlara anlatamadým; evet ben saðlamdým, yakýn çevremde de engelli birisi yoktu ama onlarý sevmek, anlamak ve yeni projelerle hayatlarýný kolaylaþtýrmak adýna gayret göstermek için buna gerek de yoktu ki…Çünkü hepimiz birer engelli adayýydýk; yarýn bizim ya da sevdiklerimizin baþýna neler geleceðini kim bilebilirdi ki? Bu amaçla Anadolu’yu, Ege ve Akdeniz’i gezdim; gittiðim pek çok yerden kibarca kapý dýþarý edildim, pek çok yere adýmýmý dahi atamadým, engellendim. Benim heyecanýma ortak olanlar da oldu elbette aralarýnda, onlarla umutlandým; ama biliyor musunuz hepsinin bu konuya bakýþý yakýnlarýnýn baþýna gelen felaketlerle deðiþmiþti.

Hiçbir hareket koymadý ana ama anlaþýlamamýþ olmak koydu. Ýnsanlarýn böylesi hassas bir konuya bu kadar kapalý olmalarý, bir takým art niyetlerle yaklaþmak istemeleri içimi acýttý.

Oysa ki bizler önce insanýz, bir yaþamý diðer insanlarla beraber paylaþýyoruz. O halde “ben” duygusunu bir yana býrakýp, “biz “ diyebilmeliyiz, öyle deðil mi? Þimdi sizlere sormak istiyorum. Hayatý paylaþýrken, sokakta yürürken, toplu taþýma araçlarýný kullanýrken, sinema, tiyatro ya da bir gösteriyi izlerken, büyük marketlerde alýþ veriþ maðazalarýnda koþtururken engelli bireylere neden rastlamýyoruz? Hiç düþündünüz mü? Yurt dýþýna çýktýðýnýzda henüz havaalanýndan þehir merkezine giderken bile gözünüze çarpan, sokaklarda özgürce dolaþan, otobüse metroya kimseden yardým almadan binen engelliler; yoksa bizim ülkemizde fark edemeyeceðimiz kadar az sayýda mý?

Hayýr hiç de deðil! Sayýlarý tahminlerin üstünde, üstelik resmi rakamlar bir yana, tespit edilemeyen çok daha büyük bir kesim var. Aramýzdalar, bizimle birlikteler, onlar da nefes alýyorlar, onlar da yaþýyorlar ama aslýnda yok gibiler…deðil mi?

Çünkü en modern þehirlerimizde bile kent düzenlemesi, yaþam alanlarý maalesef engelliler düþünülerek yapýlmýþ deðil. Bizlerin bile zor çýktýðý o yüksek kaldýrýmlarla, o devasa merdivenlerle, o yüksek bankolarla, o dar kapýlarla, o elveriþsiz WC’lerle, o standart dýþý evlerle hepimiz onlarý adeta toplum dýþýna itmiþ durumdayýz. Nasýl çýksýnlar ki sokaða? Nasýl yaþasýnlar ki bizim aramýzda? Her yerde bir set, her adýmda bir engel önlerine duvar misali dikilirken; sen yaþama, sen dur derken…

Aslýnda çok iyi niyetli, sevgi dolu bir toplumuz, ama o kadar. Birde acýma duygumuz var ki…kimseler yanýna yaklaþamaz. Biz engellileri görünce gözlerimizi dikip acýyarak bakmanýn, içimizden “vah vah” demenin, bu arada yanýmýzdakini dürtmenin dýþýnda hiçbir þey yapmýyoruz maalesef. Üstelik bunlarý yaparken onlarýn kalbini nasýl yaraladýðýmýzý, içlerini nasýl acýttýðýmýzý fark edemiyoruz.

Evet engelliler, evet belki kollarý ya da bacaklarý yok, belki duyamýyor, belki de göremiyorlar ama onlar önce insan, bizim toplumumuzdan, bizimle ayný haklara sahip birer birey. Bizlerin yaptýðý her þeyi yapmaya, bizlerin girdiði her ortama girmeye, bizler gibi yaþamaya haklarý var ama bunlarý yaparken kendi özgür iradeleri ile hareket etmek istiyorlar. Kimseye yük olmadan, kimseden yardým rica etmek zorunda kalmadan, kimsenin keyfini beklemeden…Kýsacasý onlarda en az bizler kadar özgür olmak istiyorlar. Ama maalesef bizler onlara bu özgürlüðü vermiyor, önce düþüncelerimiz sonra da yaptýklarýmýzla onlarý toplum dýþýna itiyor, kafeslere kapatýyoruz. Sadece nefes almalarýný yeterli sanýyoruz. Ve onlarýn engelli olmanýn ötesinde önce insan olduklarýný unutuyoruz.

Arada sýrada güzel giriþimlerde bulunuyoruz elbette. Onlarla umudumuz artýyor; her seferinde acaba bundan sonrasý daha mý kolay olur diye de düþünüyoruz ama hepsi orada kalýyor. Birde bakýyorsunuz ki umutla baþlana her þey yarým kalmýþ, bir kýsmý düþünceden öteye gidememiþ, bir kýsmý ise yapýlmýþ ama türlü nedenlerle uygulamaya konulamamýþ, iþletilememiþ ve yerinde çürümeye terk edilmiþ. Ýþte yine derin bir sessizlik ve umudun arada göz kýrptýðý süresiz bir bekleyiþ…

Oysa ki toplum içinde maddi manevi anlamda pozitif enerjiye sahip insanlarýn bunu diðerleri ile paylaþmasý daha anlamlý, daha güzel deðil mi? Bu paylaþýmýn mutlaka maddi çerçevede olmasý da gerekmez üstelik. Bazý þeyleri anlamak, kabullenmek, sevgi ile yaklaþmak hayatýn o zor kulvarlarýný aþmamýzda yardýmcý olacaktýr hem veren hem de alan için. Bizler bunu baþardýðýmýzda zorluklar zor olmaktan çýkacaktýr. Ýliþkiler karþýlýklýdýr zaten hiçbir zaman tek taraflý kalmamalýdýr, öyle deðil mi? Bir takým þeyleri sadece üç beþ kiþiden beklemek yerine hepimiz bir bütün olarak hareket etmeli; hayatýn akýþýna engel olmak set çekmek yerine; o akýþýn içine kendimizi býrakmalýyýz ama el ele, gönül gönüle.

Bu konu ile ilgili olarak yapýlacak o kadar çok þey var ki aslýnda… Benim ilk hedefim ise yurt dýþýnda gördüðüm, faydalarýna imrenerek þahit olduðum ve neden bizim ülkemizde de olmasýn dediðim yenilikleri kendi standartlarýmýza uygun þekle getirmek ve engellilerin hizmetine sunmaktý. Onlarýn daha insanca yaþamalarýný, bizlerin arasýna çekinmeden katýlmalarýný saðlayacak teknolojilerdi. Evlerinin dört duvarý arasýna sýkýþmýþ ruhlarý nefes alacak, onlarda bizler gibi yaþamýn güzelliklerinden özgürce yararlanacaklardý. Geçirdikleri aðýr depresyondan daha kýsa sürede kurtulmalarýna, daha çabuk toparlanýp hayata karýþmalarýna olanak tanýyacaktý. Onlara saygý duyduðumuzu, onlarý onlardan çok düþündüðümüzü anlatacaktý. Yurt dýþý baðlantýlý organizasyonlar yapýldýðýnda elimiz ayaðýmýza dolaþmadan, geçici çözümlerle olayý bir kereliðine atlatma çabalarýna gerek kalmadan; göðsümüzü gere gere engellileri de bu toplantýlara dahil edebilecektik.

Her þey bu kadar basitti aslýnda. Her gün gözümüzün önünde çarçur edilen ve yok yere etrafa saçýlan birikimlerin sadece küçük bir kýsmýný ayýrmak bile bu iþler için yeterli aslýnda. Yeter ki elbirliði yapýlsýn, yeter ki gönülden istensin, yeter ki bir takým insanlar bu anlamlý iþlerin üzerinden kendilerine bir pay aramasýn.

Bu konu ne zaman aklýma düþse içimde bir burukluk, gönlümde yapmak istediklerim ve engellere çarpa çarpa kýrýlmýþ hayallerim devreye giriyor. Ama umudumu hiç kaybetmiyorum, hayallerimin kýrýk kanatlarýný her defasýnda yeniden sarýyor, yepyeni hayallerle zenginleþtirip bekliyorum. Ve diliyorum ki gün doðmadan doðacak olan güzellikleri elimle tek tek daðýtacaðým o anlamlý günler çok uzakta olmasýn…

Sevgiyle kalýn.
Belgin Eryavuz