...Tüm yaþayanlara


Makinist olanca kuvveti ile sireni asýlýrken; istasyon þefi ise etrafý kolaçan ediyordu, hayat istasyonunda kalan yolcu var mý diye. Sonra ölüm hýzýyla hareket etti tren…

Hayatta her þey ölüm hýzýyla yaþamýyor mu zaten! Düþünsenize hepimiz dünyaya geliyoruz annemizin bize ilk gülüþü, ondan emdiðimiz ilk süt ve birkaç güzel çocukluk hatýrasý dýþýnda düþe kalka, sevine üzüle gelmiþiz hayat istasyonuna. Bazýlarýmýz bu istasyonda rahat etmek için sýkýca baðlansalar da hayata, kimilerimiz de önemsemiyor, her an kopacak pamuk ipliði ile baðlanýyoruz ona.

Hayatta her þey yaþanýyor; ayrýlýklar, kavuþmalar, aþklar, ihanetler güzel ve çirkin her þey. Ama bunlarýn da hesabý tren kalkmadan hayat istasyonunda veriliyor. Ýnsan kendi kendine soruyor. “Ben bu dünyada ne yaptým?, O mavi gözlü kýzdan neden ayrýldým?, Neden ihanet ettim eþime?, Acaba patronu kandýrabildi mi?” gibilerinden birçok soru. Kendisini sorgulamaya son verip sonunda bir þekilde ya teþekkür ediyor hayata ya da küfrediyor alabildiðine. Ama hayat adam seçmiyor yolcular arasýnda, herkes bir þekilde biniyor ölüm hýzýyla giden trene Hayat Ýstasyonunda…