Burcu Ýle Meryem çok iyi arkadaþtýlar. Ýkiside liseyi beraber okumuþtu.Yalnýz Meryem daha hýrslý ve kendini aþmak isteyen, bu yolda her þeyi mübah gören kibirli bir genç kýzdý. Burcu ise tam tersi elinden geleni yapan ama asla kimseyle yarýþmayan yumuþak huyluydu.Nasýl anlaþýyorlardý derseniz, zýt kutuplar çeker ya birbirini.
Öðlen yemek yemiþlerdi ve Burcu her zaman ki gibi "Elhamdülillah" dedi, Meryem alaycý bir gülümseyiþle:_"Neden her þeyden sonra bu kelimeyi söylüyorsun?" diye sordu. Burcu sakin bir tavýrla, aslýnda her þeyin sahibinin Allah olduðunu belirtti. Yalnýz Meryemi ikna edemedi.Burcu þükr etmenin önemini anlatmak istiyordu ve aklýna bir fikir geldi.
Ertesi gün Burcu elinde hediye paketiyle geldi ve bunu Meryeme uzattý.Meryem þaþýrdý.Doðum gününe daha çok olduðunu söyledi ve güldü. Burcu ise içinden geldiðini ve hediye aldýðýný söyledi.Meryem :_"Teþekkür ederim" dedi Burcu :_" Neden teþekkür ettin?" diye sorunca. Meryem :_" Beni düþünüp , bana hediye almýþsýn bu beni ne kadar çok sevdiðini ve bana olan deðeri gösterir"deyince Burcu:_" Dün bana sormuþtun neden þükr ediyorum. Ýþte ben de bana her þeyi sunan Rabbime teþekkür ediyorum."
Bunu duyan Meryem, þükr etmenin ne kadar önemli olduðunu anladý.
Bizler, günahýmýzlarýmýza raðmen her þeyi sunan, bizi esirgeyen, Allaha þükr etmeyi çok görmeyelim.