Çocuk sanki bir iskelenin tam ortasýnda bekliyordu.
Yere düþmüþ baþýný kaldýrýp doðruldu.
“Yaþamak çok güzel” dedi içinden...
Sanki ufkun baþladýðý yerde, güneþ doðmak üzereydi…
Bir iki adým daha attý. Yavaþ yavaþ ilerledi. Dalga seslerini daha yakýndan duymak ister gibiydi.
Derin bir nefes alarak, sesin geldiði yere doðru ilerlemeye devam etti. Bir ara ayaðý takýldý, düþecek gibi oldu. Çocuðun suya yaklaþtýðýný fark eden annesi onu uyardý;
“Yavrum fazla yaklaþma düþersin”
Annesinin uyarýsýyla çocuk biraz daha geri çekildi ve olduðu yerde durmaya baþladý.
Önce üzerindeki kazaðý çýkarýp yere koydu. Ardýndan tiþörtünü… Bir hamleyle atletinden de kurtuldu. Hepsi ayný yerde yýðýlmýþtý. Çocuk biran önce suya girmek istiyordu.
Annesi “daha erken” dedi.
Tarif edilemez bir duyguyu yaþýyordu küçük çocuk. Güneþi, suyu ve daha baþka her þeyi, hiç olmadýðý gibi huzur dolu düþünüyordu.
Tam bu sýrada, çocuðun annesine ait cep telefonu çaldý. Telefonu açan anne, bir þeyler konuþup kapattý telefonu. Çocuða döndü ve güldü. O da çocukta beliren sevinci yaþamaya baþlamýþtý. Kalbi daha hýzlý atmaya, gözleri daha baþka gülmeye baþladý.
Telefondaki ses uzun süredir beklenen müjdeyi veriyordu.
Kadýn çocuða seslendi;
“Caným, banyo yapabilirsin, küvet hazýr. Bu arada göz nakli için biri bulunmuþ, yarýn ameliyata giriyorsun”