"Yine,yeniden,hep yanýndayýz…" yazýyordu masanýn üstündeki o parlak yeþil kaðýtta.. Oysa mevsimin söz verdiði bir parlak yeþil deðildi bu.. Bu mevsim karamsarlýðý çaðrýþtýrýrdý insanlara,yalnýzlýðý ve getirdiklerini.. Kurumuþ yapraklarda koklanan yalnýzlýk deðildi ama bugünün Aslý'ya getirdiði.. Birkaç damla gözyaþýndan da çok fazlasýydý.. Bir süre önce gittiði ve uzun yýllar sonra döndüðü bu þehirdeyi O'na ait olan ne varsa geride býrakýp gitmek aðýr gelmiþ ve dönmüþtü buraya…
Herkes buradaydý. Çocukluðunu paylaþtýðý buradaydý,gençliðini paylaþtýðý buradaydý… Aslý þimdi ömrünün en ipek kokan yýllarýný geçirdiði en kendisi olduðu yýllarýný yaþadýðý,ortasýndan uzun yol geçen ve zamanýnda bol bol yeþillikleri olmasýyla övünen bu þehrin çocuðuydu Aslý. Bir Kasým sabahýnda doðduðu þehre bir Kasým sabahýnda geri döndüðünde o doðduðu gün üstünden 26 yýl geçmiþti. Mevsimlerin soðuk geçtiði,gündüzlerin bile insanlarýn yüzlerinden okunan karanlýða teslim olduðu ülkeden döndüðünde doðum günüydü… Masadan uzaklaþtý yavaþ yavaþ salona doðru giderken düþündü.. Neredeymiþim ben?...
Uykulu sesiyle Cenk Taner çalýyordu… "Sen hep belki dedin…" diyordu þarký . Bir adamýn sonsuz yalnýzlýðýna uzanan köprüde yürüyordu Aslý. adamý düþünüyordu. Sevdiði kadýnlarý hayal ediyordu veya onu seven kadýnlarý.. Nasýl bir kadýn her þeyi býrakýp müziði seçen birini sevebilirdi. Ben diyordu Aslý içinden.. "Ben seçerdim." Uzun zamandýr yalnýzdý.. Birilerinin onu uyandýrmadýðý bir uyku gibiydi hayatý. Sürüp giden sonsuz bir yoldu!.. Þimdi o sonsuz yolun ortalarýnda bir kavþakta diðer yönden gelen bir hayatla karþýlaþmayý bekliyordu. Peki bu muydu hayat? Biriyle yolda çarpýþmak,anlýk bir göz temasý… Oysa günde kaç kiþi bakýyordu gözlerinin içine… Güzel bir kadýndý. Özellikle mevsimlerin hep üþüttüðü ülkede onlarca erkek O'nu elde etmek istemiþti. Oryantal güzellikleri taþýyan bir kadýnýn bu kadar Batýlý olmasý O'nu elde etmeyi ne de cazip kýlýyordu kadýn kanýndan hoþlanan o vampirler için. Aslý tüm bunlarýn farkýndaydý. Geçmiþte,çok derinde bir yerde yaþadýðý o aþktan bu yana kimse olmamýþtý hayatýna. "Bir kadýn yalnýz ve mutlu olabilir mi?" sorusuna yanýt vermiþti yýllarca. Sonra yýllar bir bir geçerken anlayacaktý ki yalnýzlýk karþý cinsin kollarýndan uzak olmaktan ibaret deðil;bir dostla karþýlýklý içilen kahvede silip atýyor insanýn yalnýzlýðýný. Ýþte sýrf o kahvenin özlem kokan çekirdeklerinin izinden buraya bu kutsal þey için geldi: Birinin ondan yalnýzlýðýný almasý için.
Þimdi bu lanetli yükü omuzlarýmdan alacak kimse yokken,yalnýzken gece kavuþacaðý mehtabý bekleyen sarhoþlar gibi birinin çýkýp gelmesini beklerken kendi yüzünün aynadaki aksinden ibaretken,arkasýnda bir ülke býrakmýþken ve daha önce býraktýðý bir ülkeye çok uzaktan dönmüþken her gece en sevdikleri yanýna gelip O'nla vakit geçirirken… Aslý hep mutluydu. Peki kimse yokken. Aslý Aslý oluþuna terk edilmiþken nasýldý hayat? Bir iz býrakamýyordu hayata. Nereden tutunsa elinde kalacak gibiydi. Sanki hayat kocaman bir kelepçeydi ellerindeki ve kelepçenin kilidini her kýrýþýna avuçlarý kanýyordu. Þehrin sokaklarýnda buluyordu böyle anlarda kendini. Ýlkokulunun bahçesinden geçiyordu. Biricik dostuyla gittikleri herkesin buluþma mekaný olan o pastanenin önünden geçerken geçmiþe bakýyordu. Yavaþ yavaþ büyüdüðü gerçeðini tanýyordu. Bütün arkadaþlarý herhangi birinin soyadýný almýþken Aslý'ydý O ve herkes O'na önünde ne kadar güzel bir yol olduðundan ve bu yolu kendisinin çizeceðinden bahsediyordu. Geri döndüðü ilk günlerde bir cenneti andýran bu þehir onu daðlarýn arasýndaki çukura hapsetmiþ gibiydi. Deniz daðlarýn arkasýndaydý. Aslý okyanusa bakan ülkeden gelmiþti oysa.. Bir trene binip gitmeliyiz diyordu yazarýn biri. Yýllar önceden kalma bir kitap olmalýydý. Eski bilgisayar odanýn bir köþesinde terk edilmiþ Aslý'yý beklemiþti yýllarca.Annesi O'nu satmamýþtý. O'nun evdeki yokluðunu dolduramazdý;ama yer kaplayabilirdi ev dediðimiz küçük evrende.
Havanýn soðukluðu caydýrýcý olamýyordu;ama eldivenleri ve beresini havaalanýnda unutmuþtu. Oysa sýcaðý unuttuðu ülkede ikisi de birer parçasý olmuþ gibiydi.Sanki burda hiçbir þey onu üþütemeyecekti! Dýþarý çýkýp kýþ mevsiminin gereðini yerine getirmek istedi. Ýçinden yol geçen uzun dükkanlar aleminin kaldýrýmýnda yürüyordu.Evinden buraya gelmek bir dakikasýný bile almamýþtý.Þehrin içinde olmayý seviyordu.Þehri solumak tam da ona göreydi. Bu ülkeden kaçýþýnýn kýsa sürmesinin bir sebebi de bu þehrin kokusunu ritmini özlemiþ olmasýydý. Küçücük bir dükkana girdi. Burdaki maðazalarýn bir evi andýrdýðý büyük yerlerin hiçbirine benzemiyordu.Ýçeride ortayaþlý bir adam sanki o güne kadar hiç müþteri gelmemiþ gibi heyecanla ayaða kalktý. Gülümsemesi bile bir müþteriyi dükkandaki her þeyi satýn almaya ikna edebilirdi. Adam ne aradýðýný sorduðunda dili tutulmuþ gibi oldu. Sonra eldivenleri gösterdi parmak ucuyla. Susmak için ne güzel bir sabah deðil mi dedi yaþlý adam. Böyle oyunlara alýþýktý Aslý. Bu arkadaþlarýyla oynamayý sevdiði türden bir oyundu. tanýmadýðý bir adamla paylaþýlabilecek kadar masum bir oyundu ayný zamanda. Gözlerini kýrptý ve gülümsedi.Adam bunun oyuna davetinin kabul edildiðine iþaret olduðunu anladý. Bir an sessizlik oldu. Sizin eldivenlerinizin en iyisi olduðunu duymuþtum dedi. Böyle bir þey olmamýþtý;ama bazen insanlarýn yüzündeki mutluluk O'na öyle bir güç veriyordu ki iþte o zaman kendini,gençliðini,çocukluðunu hatýrlýyordu.Adam mutluluk ve bilgelikle cevap verdi: "Ben gençler renkli vitrinlere önem verir zannederdim hep!" Aslý genç olduðunu hatýrlamanýn verdiði sevinçle cevap verdi:"Her genç birbirine benzemeyebilir." Adam usta bir satýcý gibi verdi cevabýný:"Buna en güzel kanýt sizsiniz." Ýltifat hoþuna gitmiþti. Böyle þeyleri içten söyleyen birinden duymayalý uzun zaman geçmiþti. Sevindi. Duvardaki þiire takýldý gözü,"Siz mi yazdýnýz?" dedi Aslý. Adam duvara baktý. "Evet" dedi ,"ben yazmýþtým." Birinin böyle þeyler yazmasý hiç de yabancý deðildi Aslý'ya. Kendisi içinde öyküler þiirler yazan biri olmuþtu çok eskiden. Üzerinden yüzyýllar geçtiðini sandýðý o günlere dönmüþtü bir anda. Oysa bütün görüntüleri sildiðini sanýyordu. Her ne kadar hatýrlamaktan hoþlansa da kaçtýðý bir yer vardý geçmiþinde. "Hüzünlü bir ayrýlýk olmalý." dedi Aslý.Sonradan bunu kendisinin mi söylediðini kendine soracak kadar utandý. Ýki dakikadýr dükkanýnda olduðu gamzeleriyle davetkar gözüken ama içine kapanýk olduðu her halinden belli olan bu adamý utandýrmýþ olmalýydý. Yanaklarý kýzarmýþtý. Adam gülümsedi. Aslý attýðý her adýmý sevecenlikle karþýlayan bu adamý merak ediyordu. "Bu eldivenler" dedi. Onlarý siz mi yapýyorsunuz? Gülümsedi adam. "Onlarý alýyorum." Adam Aslý'ya baktý ve az sonra dükkanýn sahibinin geleceðini söyledi.
Aslý bir an duraksadý. Þiirin sahibi dükkanýn sahibi deðildi. Oyuna baþladýklarý yere dönmüþlerdi. "Nasýl yani,siz buranýn sahibi deðil misiniz?"
"Ben size böyle bir þey söylemedim küçük haným."
"Ama bana yardým ettiniz dükkanla ilgili bir þeyler söylediniz."
Adam gururlu bir biçimde "Sanýrým bu güzel dükkaný benimsemem bunun nedeni,uzun zamandýr gelirim buraya.Eski bir öðretmenimin dükkaný burasý. Bir yere kadar gitti. Ben de gözkulak oluyordum." "Öyleyse ben Aslý" dedi.
"Ben de Barýþ. Memnun oldum." Aslý þimdi daha dikkatli bakýyordu bu adama. Ciddi iþi olan sýkýcý insanlar sürüsünden biri gibi gözüküyordu çantasý ve kravatý olmayan takým elbisesiyle. Barýþ sen buralý mýsýn diye sordu?
"Evet,bu aralar buralýyým."
"Ben de!" dedi heyecanla. Neden heyecanlandýðýnýn kendisi bile farkýnda deðildi.
"Öðretmeniniz gelmeyecek galiba." dedi Aslý.
"O gelene kadar size eþlik edebilirim - o gelene kadar biraz daha geç kalmasý için dua edebiliri. Seni gördüm,bu ilk kez oldu.Oyun oynuyoruz,kazanan biz olabiliriz,ne olur gitme'- hem bu aralar iþleri pek iyi gitmiyor,müþteri görmek ona da iyi gelir.
Önce konuþtular. Aslý radyodaki iþinden,Barýþ dýþiþlerinde çalýþtýðýndan,konsolosluktaki anýlarýndan,yurtdýþý seyahatlerinden bahsetti. Sýra ortak paydalarýna.Kaçtýklarý ve döndükleri þehirlere geldi. Ayný kader çizgisinde yürüyen iki insan için bunu kabullenmek zor olmalýydý;ama olmadý. Barýþ o adam olmaktan çýkýp Barýþ olmuþtu Aslý için.. Aslý mý? Aslý Barýþ'ýn yarýnlarýndaydý. Korn'un solistinin ölümünden,Axl Rose'dan,Barýþ Manço'dan ve Yavuz Çetin'den bahsettiler birbirlerine. Ölümlerden,yaþamlardan,geçmiþten,...
Dükkan sahibi içeri girdiðinde 30larýnda iki ergin þarký söylüyorlardý. Her þeye inat bir melodinin izini süren iki yetiþkini izledi..Onlarý yalnýz býrakmanýn uygun olacaðýný düþündü. Girdiðini hissettirmeden dükkandan çýktýðýnda ortalýða keskin bir kahve kokusu hakimdi.
O gece son on yýldýr hiç gülmediði kadar bir güne elveda etmeden önce Barýþ'ýn bildiði bütün dualarda Aslý elinde de onun telefon numarasý vardý.
Bir cumartesi akþamý kutup yýldýzý Güneydekilerden kaçýp tüm ihtiþamýyla onlara gülümserken geceleyin güneþi doðurmak üzere sözleþtiler. O þehire bir þekilde yolu düþen herkesin adýný bildiði sinemanýn önünde bekleyeceklerdi birbirlerini... Ýkisi de diðerinin gelmeme ihtimalini düþünmemiþti. Belki farkýnda olunmayan aþk böyle bir þeydir. Sonsuz bir tutku sözleþmesidir bilinmeden imzalanmýþ...