Yetti artýk amma

Sen varsýn ya,
Ah be güzelim.
Bu ne vurdumduymazlýk,
Bu ne insafsýzlýk böyle.
Sen,
Hiç yanmadýn mý sevdiðine.
Tatlý uykularýný,
Kovalamadýn mý tan yerine kadar.
Yüreðin okþanmak istemedi mi.
Sorarým güzelim,
Susuz kalan,
Çatlamýþ, o kiraz dudaklarýn.
Hala sýcacýk bir buseye,
Ýç geçirmez mi, delicesine.
Ýstemez mi,
O bedeninde gezip dursun,
Sevdiðinin eli.
Orasýnda, burasýnda.
Kulaðýna tatlý fýsýltýlarla.
Aþk naðmelerine,
Hala mý hayýr dersin!
Senin niyetin yok mu yaþamaya!
Her þeye küstün mü,
Yoksa,
Yoksa alýndýn mý sevdiðine.
Boþver be güzelim.
Þu üç günlük dünyada,
Üzülüp durma.
Tat hayatýn sana sunduðu nimetlerden.
Gün gelecek,
Ýç geçireceksin inan.
Bir türkü tutturacaksýn,
O zaman,
Benim de bir zaman
Baharým vardý diye!
Ama güzelim o bahar,
O bahar kime kalmýþ ki.
Þöyle bir bakýn bakalým,
Aynaya bir merhaba de.
Neler kalmýþ o bahardan yüzünde.
Durma vücudunun diðer taraflarýný da,
Þöyle alýcý gözle bir yoklasana.
Neler kalmýþ geride sana!
Etme etme be güzelim.
Aþka davete,
Artýk hele bir evet de! ! !

Fikret Dündar
Erenköy – Ýstanbul
16.1.2007