O,söylenecek sözlerin bittiði yerdeydi. Bir uçurum kenarýnda... Ruhundaki kara deliklere girip çýkanlara hakim olamadan, yalnýzlýðýn son damlasýnda bulmuþtu kendisini. Aðlamaktan þiþen gözleri çok þey ifade ediyordu aslýnda.
Þimdi karþýsýnda duran tek adamda býrakýp gitmiþti onu. Tek baþýnaydý. Uzun süre öylece kaldý. Nitekim telefonun çalmasýyla kendisine geldi. Fakat açmadý telefonu.
Tekrar yalnýzlýðýn o nahoþ etkisine büründü. Cehennem nehrinde akýyordu þimdi. Ses yok, iz yok, sevgi yok, bir tek kiþi dahi yok. Yalnýz yapayalnýz... Yavaþça ayaða kalktý, aynaya doðru yürüdü. Durdu, acýmasýzlýðýn kralý, kendisine bakýp gülümsüyordu þimdi. Aynaya doðru bir adým daha attý. Artýk daha net görüyordu. Yalnýzlýðý tozlu raflardan çýkýp, onu ziyarete gelmiþti. Ve belkide hiç gitmeyecekti.
Sözler... Yüreðine mýh gibi saplanan sözler... Aðýrlýðý altýnda ezildiði sözler. Ýsyan edip, aðladýðý sözler... "Seni sevmiyorum, sen kendi yalnýzlýðýnda ezilmeye mahkumsun." Kulaklarýnda çýnlýyordu bu sözler.
Aynadak adam ona bakýp güldükçe,onun içi daha da acýyordu. Kaný çekiliyordu adeta. Üþüyordu. Ruhunu teslim ediyordu Azrail'e. Bir ara kendisine geldi. Etrafa baktý. Üstü baþý kan içindeydi. Yalnýzlýðýn, acýnýn ve öfkenin etkisiyle elini kesmiþ olmalýydý. Belki hafifler diye acýsý.
Pencereden dýþarý baktýðýnda mutluluðu görüyordu. Ama o hazan mevsiminde sonbaharý yaþýyordu. Onun hayatýnda yapraklar sararýyor, birer birer yuvalarý olan aðaçlarý terkediyorlardý. Aðaçlar, týpký onun gibi yalnýzlýða mahkum ediliyordu.
Suskunluðunu bozma vakti gelmiþti.
O, artýk susmayacaktý. Ya yeniden doðacaktý ya da kendini topraðýn derin hüznüne býrakacaktý.
Þimdi seçme sýrasý.
Yeniden doðma vakti. Hayata yeniden baðlanma vakti...