Öðreniyorum, biraz büyüyor ve yine öðreniyorum. Öðrendiklerim yetmiyo, büyümem dormuyo hiç. Farklý tenlerde gülerek geçen anlarý farklý zamanlarda gözyaþlarýyla yaþýyorum. Kendimi kandýrýyorum. Aldattýðýmý anlamam çok sürmüyo kendimi. Anladýðýmdaysa, aldattýðýmý unutuyorum. Her günüm farklý benim. Her attýðým adýmýn geride býraktýðý iz. Manzarayý nereden seyrettiðim önemli belki. Macbeth’deki kötü kadýn aynada çok acýnasý ama tutmalý elinden ve ayný pencereden aþaðý bakmalý. Yoldan geçen insanlarýn kafasýna beraber su atmalý.
     Arýyorum, biraz durup düþünüyor ve tekrar arýyorum. Kendime yetiyorum sanýyorum. Zekice olmasa da, yüklemi belli belirsiz bir yere konmuþ bir cümle duymak istiyor içim, telefona sarýlýyorum. Birden gökkuþaðýnýn renkleri karýþýyor birbirine, ben sen oluyorum. Yaðmurun dinmesiyle canlanýp, ben de biraz sonra kayboluyorum.
     Uyanýyorum, birazcýk daha baþýmý yataða gömüyor ve yeniden uyanýyorum. Bembeyaz tavana bakýyorum bir süre. Sonra günaydýn demek için aynaya. Dudaklarým geriliyor, gülümsüyorum. Su serin serin akýyor musluktan ve her damlasý biraz daha kalsýn istiyorum yüzümde, kýskanýyorum. Onlar gibi bütün olup akamýyorum. Sarýlýyorum havluma. Usanmadan taþýdýðý her damla için birdaha, sormadan izin verdiði için birdaha birdaha sarýlýyorum. Takvime bakýyorum. Pc’de duyduðum günaydýn þarkýmýn sol anahtarýndan çýkan notalarý. “wake me up, when september ends”. Gözlerimi kapatýrken, dalýp gidiyorum ve duvar kaðýdýmýn yanaðýný seviyorum… Günaydýn…