Uzaklardan bir türkü çaðýrýr
Aðýtýnýn titrek sesinde
Yüreðim kopmuþtur artýk buralardan
Tutunamam
Ne yeþiline ne mavisine
Gökyüzü sonsuzluðunun
Bittiði yerdeyim
Anlatamýyor hiçbir insan sureti
Yalnýzlýðýmý
Dýþ kulaðýma deðer geçer de
Ayrý tepelerdeki sesleniþler
Dokunamýyor içerime…
Susun artýk!
Duyamamaktan çaresizlik çýkarýrým
Tam da çaresizliðin ortasýndayken
Býrakýn beni bana
Beni yalnýzlýðýma
En vefalýdýr, her bekleyiþinde
Daha kaç sokak ötesinden
Hissettirir evdeki nefesini.
Kapýyý açýþýmda onun resmidir
Gördüðüm duvarlarda
Ben ve yalnýzlýk
Þimdi odalarda.
Iþýklar kapanýr da uyurken þehir
O dur ortaðý kara buhranýmýn.
Ama onun da yoktur dili
O da anlatamýyor, yalnýzlýðýmý.
boðuk hýçkýrýklarým,
gýrtlaðýmýn düðümünde
zordu nefes alýþlarým
uykulara teslimiyetimde.
baþ aðrýlarý emanetidir, sabahlara.
Þimdi ne anam ne memleket
Ne de giden sevgili
Uzaktaki lirik sese gitmeli…


aralýk2006