YORGUNUM VE ÜÞÜYORUM…
“Akþam oldu gün battý
Akþam oldu yine garip olana
Akþam oldu neyleyim?
Akþam oldu yine bastý kareler…Nâzým Hikmet

Her geçen zaman diliminde “ben”liðim biraz daha senleþiyor… Ki, her gün batýmý kýzýllýðýnda içimdeki “sen” her an biraz daha “ben”leþiyor… Batan güneþle hüzün damlalarý akýyor akþam vaktinin boyun büküklüðünde, süzülüyor “sen”li hayallerime… Gün batýmýnda asýlý kalan umutlarým da karýþýyor karanlýða… V e ben sevdana yazdýðým ýslak mektuplarla dolaþýyorum akþamýn alaca karanlýðýnda…

Geceler haram bana
Gündüzler zindan bana
Sensizliðin hasreti
Hayatta ölüm bana

Kimsesizliðimi, yalnýzlýðýmý giyinip gönlümü sararmýþ bir dut yapraðýna býrakýyorum… Ve rüzgâra býrakýyorum kendimi… Hasret yelleriyle savrulan yüreðim de yaprakla birlikte bir “insan” ayaðýnýn dibinde duruyor… Titriyor yüreðim,üþüyor bedenim.. Ve o ayaðýn altýnda kalýyor mavi dalgalara tutunmaya çalýþan bedenim…

Deniz yok buralarda belki…Olsun… “sen”, “ben” deðil miydin, senli zamanlarýmýn en derininde… “Sen” denizim deðil miydin, çatlamýþ sevdamýn en bilinmezinde… Ýþte, ondandýr kömür gözlüm, mavi dalgalara olan tutunmam…
Basýp geçiyorlar, yakamozlarla yýkadýðým umutlarýma… Sen olsaydýn alýrdýn o yapraðý, alýrdýn ve saklardýn, severdin, taþýrdýn…

Sevdan bir sarmaþýktý
Ýlk bakýþta atýlmýþtý
Sevgi iklimine tohumlarý
Ýlk gülüþte yeþermiþti
Kývrýmlý küçük yapraklarý
Ýlk selâmda sarmýþtý yüreðimi
Uzayýp giden yeþil dallarý
Sevdan bir sarmaþýktý

Þimdi yoksun ya
Hasretine sarýlýyor
Kuruyan dallarý
Kokuna dokunuyor
Solmayan beyazlarý
Ve adýný çaðýrýyor
Sararmýþ yapraklarý
Sevdan bir sarmaþýktý


Kendini taþýyamaz hale gelen bedenim, sarý gelinliðini giymiþ uzun bir aðacýn dibinde býrakýyor gözbebeklerini…

Ve hatýrlýyorum, her kelimesi yüreðime kayýtlý sözlerini… Ilýk bir umut olarak gönlüme damlayan tebessümlerini… Sevdana sarýlýp uyumaya çalýþýyorum… Yorgunum ve üþüyorum… Kapatýyorum gözlerimi…

Her þeyiyle en zoru da sensizlikle çekilmez olan hayattan bir nebze de olsun soyutluyorum kendimi… Üþümenin titremesiyle okþuyorum gül yüzünü ve bedenimi saran zülfünü… Aðlýyorum… Hýçkýra hýçkýra aðlýyorum.. Sen nasýl “hýçkýra hýçkýra susuyorum” diyorsan ben de hýçkýrýklarýmý göz yaþlarýmla bastýrýyor, büzüldükçe büzülüyorum, yalnýzlýðýma…Ve uyanýyorum artýk karanlýk olmuþ buðulanmýþ havanýn hüzünlü edasýyla…

Her yeni uyandýðýmda uykudan
Terk edilmiþ bir bebeðin
Yalnýzlýðýný yaþar yüreðim
Ýçimde derin ve engin bir boþluk
Sevdana tutunur yorgun ellerim
Hayatýn anlamsýzlýðýna damlar göz bebeklerim
Kimsesizliðimi giyinir, sonsuzlukta seni beklerim…

Yorgunum ve üþüyorum… Bu yorgunluðu artýk taþýmaz oldu bedenim… Bu sevdayý kaldýramaz oldu yüreðim…“En büyük yalancýdýr, hissettiði gibi yaþamýyorsa insan” demiyor muydu Leylâ Ýpekçi…

En sahici yanýmdan, senden sesleniyorum… Hadi, sevdiðin renkten, Kahverengiden, yakýþan renginden, Beyazdan ve sevdiðim renkten, Maviden sesleniyorum sana; her neredeysen, gel artýk… Yorgunum ve üþüyorum…