Ýnce uzun parmaklarý titreyerek tuþladý telefonu. Ýçinde öylesi bir öfke, ýslak gözlerinde çaresizlik o kadar yansýyordu ki verdiði derin nefese.

Niye böyle acýmasýzdý hayat kendisine karþý, nerede yanlýþ yapýyordu hiç sorgulamamýþtý þimdiye kadar. Bunu ilk kez sordu kendine.

Ýnandýklarý, deðer verdikleriydi her defasýnda canýný acýtan. Hep en yakýnýydý bedelsiz yaþlarýnýn sebebi ve bütün ‘niçin? ’leri cevapsýzdý.

Telefon çalmaya baþladýðýnda içinden bir ses, - ne olur açmasýn- diyordu. Bu kýzgýnlýðýyla, acýyan yüreðiyle geri dönülmez laflar etmekten korkuyordu. O kadar çok sitem doluydu ki, zehirli bir yýlanýn dilinden farksýzdý suskun harfleri. Sadece - açma, diyordu. Telefonu kapatmamak için direndi.

Farkýndaydý savunmasýz kaldýðýnýn. Yataðýn ucuna fýrlattý telefonu ve ayný hýzda dudaðýndan döküldü ‘kahretsin’ sözleri. Onca öfke ne kadar sýkýþýk kalýrdý ki sesinde. Baðýrmalýydý, aðlayana kadar aðzýna geleni söylemeliydi, sonra çýplak kalmalýydý gözyaþlarý, sesinde sadece hýçkýrýðý dökülmeliydi.

Sýrtýný duvara yaslayýp, bacaklarýný kendine doðru çekti. Ýki eli kavuþtu dizlerinin altýnda –elleri ne kadar soðuktu- Üþüyen onca taraf vardý bedeninde. Dudak izleri, saçlarýnda kalan sýcak nefes, hele bir de iki göðsünün ortasýnda kanat çýrpan çöl kelebekleri... her þey üþüyordu, üþütüyordu.

Masadaki magazin dergisinde falancanýn aþký diye renkli ve iri puntolu yazýya takýldý gözleri. Kýzgýnlýkla kalktý yerinden bir makas aldý ve tek tek kesmeye baþladý harfleri ve diðer sayfadakileri de. Kucaðýnda rengarenk kaðýt parçalarý doldu. Keþke bu kadar basit olabilseydi hayatý renklendirmek.

Cam bir kaseye doldurdu renkli harfleri, sonra yere oturdu. Küçük þiirler yazmaya baþladý yan yana koyarak. Ýsimler, þehirler... irili ufaklý renkli kurdelelerden farksýzdý bej renkli halýnýn üstünde duranlar. Çocuk gibiydi. Bir yandan aðlýyor, bir yandan sevdiði renkte sýradaki harfi bulmaya çalýþýyordu.

Zamanýn nasýl geçtiðini anlamadý, soluk halýnýn üzerine uzanýp uyuya kaldý.

Tarifsiz bir baþ aðrýsýyla gözlerini açtýðýnda her yeri tutulmuþtu, yerde ne arýyorum dercesine bakýndý etrafýna. Ellerine, eteðine yapýþan kaðýtlarý gördü. Kalktý harfleri toparladý ve kýrýk bir aþk hikayesi daha kaldý elimde diye düþündü.

Aklýnda ne kadar üzüntüsü varsa ýlýk duþla bitsin istedi. Belki de son gözyaþlarýydý artýk üzerinden akýp ayaðýnýn altýnda girdaplaþan köpüklere damlayan. Durulanýrken suyun vücudunda aktýðý kývrýmlarýna baktý ve karþý duvardaki aynada seyretti kendini. –Güzelim, dedi ürkek bir sesle.

Banyodan çýktýðýnda kendisini üzdüðü için, kendine kýzdý. Ne olursa olsun, hiç kimse için kendi canýný acýtmaya deðmeyecek kadar deðerliydi hayat. Doðduðundan beri gidiþi olmayan tek kendiydi, kendine. Ailesi, yýllarca ayný sýnýfý paylaþtýðý arkadaþlarý, dostlarý vs.vs...ne kadar uzun listeydi hayatýna girip çýkanlar.

Balkona küçük bir masa çýkardý ve güzel bir kahvaltý hazýrladý. Sabahýn ilk saatlerinde kuþlarýn bu kadar neþeli öttüklerini þimdiye kadar hiç fark etmemiþti. Küçük saksýdaki çiçekleri açarken kokusu yayýlmaya baþladý balkona.

Ýçeri girdi, tekrar balkona geldiðinde elinde küçük bir kum saati vardý. Masanýn kenarýna koydu ve çayýnýn son demlerini yudumladý. Bardak bittiðinde kum saati de son anlarý demliyordu geçmiþe.

Bitti kumlar, tepetaklak etti zamaný ve güldü kýz. Son zamanlarda hiç böyle çocukça bir gülüþ konmamýþtý dudaklarýna. Þýmarýk kýz edasýyla yan yatýrarak masanýn üstüne býraktý kum saatini, zaman durmuþtu, Keþke her an böyle istendiði zaman durdurulabilseydi.

Akmayan zaman diliminde, tüm hayatý geçti gözlerinden. Birkaç soluklanmada bitti hepsi. Otuz beþ yýl demek bu kadar kýsaymýþ dedi.

Bir müddet sonra kum saatini doðrulttu.

Masasýný toplarken, bir çok hatalarýn kýrýntýsýný sýyýrdý avucuna. Ellerini yýkadý, giyinip iþe gitmesi gerekiyordu. Dolabýn önünde durup en renkli giysilerini çýkardý, bahar gibi uçuk makyaj yaptý, kaç aydýr makyaj yapmadýðýný hatýrladý. Saçlarýný açtý, tüm gece döküldü bir anda omuzlarýna.

Masada renkli harflerin yanýna gitti. Dün akþam telefon açarken titreyen parmaklarý deðildi kaseye uzanan. Ne tutacaðýný biliyordu ya elleri, kararlý bir þekilde karýþtýrdý. Bir avuç kaðýt kýrpýntýlarýn koydu ve yanyana yazmaya baþladý.

‘ Önce ben, sonra her þey’ bu kadardý iþte ve bu kadarým iþte. Yani çok þeyim kendim için kendime, dedi. Gülümseyerek çýktý evden.

Caddede somurtan insanlarla karþýlaþtýkça hayatý geciktirdiklerini biliyordu artýk. Alýp verdiði her nefesin, yediði her lokmanýn, içtiði her suyun, hatta bastýðý ve dokunduðu her yerin bir deðer olduðunu artýk biliyordu.

Benden baþka ben yok bana sarýlacak dedi. Yeþili yakalayýp karþý caddeye geçtiðinde yorgun ayak izlerinin üzerinden geçmiþti arabalar.

Ýþ yerine geldi, herkes ‘bugün çok hoþ görünüyorsun’ dedikçe daha da içi içine sýðmaz oldu.

Hayata gülümsemek ve yansýmasý bu kadar kolaydý iþte.

Güzel bir günün ardýnda evine döndüðünde, her þeyi daha basit yaþamanýn tatlý yorgunluðu vardý. Odasýna girdiðinde telefonu dün gece fýrlattýðý yerde olduðunu gördü. Makinenin içinden kartý çýkarttý ve çöpe attý. O kimseye ulaþmak istemiyordu, ona ulaþmak isteyenlerse zaten bir þekilde bulurdu izini.

Akþam yemeði sonrasý aldýðý bir çok dergiden renkli harfler kesti. Her akþam defterine kýsa þiirler, küçük öyküler yazmaya baþladý. Zordu ama keyifliydi yapmasý. Hele ki bittiðinde rengarenk sayfaya bakmak ilkokul sýrasýndaki çocuklarýn suluboyayla oynamasý gibiydi.

Ýki ay geçmiþti, masasýndaki defterde rengarenk birikmiþti suskun harfleri. Cam kumbarada kalan üç kaðýt parçasýna uzandý. Arkasý dönük olduklarý için ne rengini, ne de hangi harf olduðunu biliyordu. Üç harf kalmýþ, nasýlsa iþe yaramaz deyip alýp atmak istedi.

Kumbaradan yere düþen üç siyah harfe baktý ve güldü.
A
Þ
K
Gerçekten de iþe yaramazmýþ dedi, üzerine basýp cam kumbarayý yýkamaya gitti.

Hayata gülümsedikçe renklenir hayat dedi. Oturma odasýnda duvardaki tablo önünde durdu. Bunu yazdýðý akþamý hatýrladý ve gülümseyerek okudu;

ÖnCe B E N, sOnrA H e R þ e y.... HayAt BEnÝM.

Hayatýn hep sýcak renklerinde, içten tebessümle kalýn.

Arzu Altýnçiçek