2 : bölüm

Annem bana hep Hacer ablayý örnek gösterirdi. Baþka çaresi yoktu ki hayata dair. Küçük bir köyde geçmiþti çocukluðu o nasýrlý ellerinde ki toprak kokusu hiç gitmemiþti. Fakirlik için de aç açýk geçirdiði çocukluk yýllarýný hiç unutmamýþtý. Belki baþka çocuklar nenelerinin dedelerinin anlattýðý masallarla büyüdüler ama biz annemin yokluk içinde geçen acý hikâyesini dinleyip ders alarak geçirdik çocukluðumuzu. Aðabeyim yaptýðý marangozluk iþinden kazandýðý ile ancak altý kiþinin karnýný doyurabiliyordu. Benim kazanacaðým para ile de kardeþlerimi okutacak hayatlarýný kurtaracaktýk. Üniversiteyi okuma mý da çok istiyordu annem, kendisi küçük bir köy de yetiþmiþ olmasýna raðmen okumanýn önemini hayatýný kazanmak olduðunu, saygýnlýk olduðunu düþünüyordu.

Hacer abla 25 yaþýna gelmiþ ve hala evlenmemiþti. O yýllar da küçük bir kasaba da çoktan geçmiþti evlenme yaþý, Annesi ile birlikte yaþýyorlardý, iki kardeþini okutmuþ birini Ýzmir’e öðretmen, diðerini Ankara'ya subay yollamýþtý. Ev iþlerinden hiç baþýný alamaz ne zaman gitsem kollarý sýyrýlmýþ olurdu. Bir devlet dairesin de memurluk yapýyordu. Bilmem neden evlenmemiþti ve hala neden evlenmiyordu.

Artýk bu yýl ticaret lisesi bankacýlýk bölümündeydim. Staj yapmaya baþlamýþtýk, elimize de asgari ücretin %30'unu veriyorlardý. Son yýl olduðu için bir taraftan öss sýnavlarýna da hazýrlanýyordum. 16 yaþýn da ki bir çocuða göre tek hedefim vardý. Yüksek öðrenimimi de tamamlayýp yöneticilik yapacaktým. Staj yerinde verilen parayý hafta sonlarý doðruca anneme götürüp o ellerinin damarlarý çýkmýþ incecik zayýf nasýrlý parmaklarýný okþardým usulca, sonra dudaklarýma götürür hem derin bir koku çekerdim içime hem de öperdim ya, o kokuyu hala burnumun direðini sýzlatýrken anýyorum. Ahýr da ki ineklerimizi saðardý, hava kararmýþ iyice výzýldayan bir rüzgârla akþam saati damýn o sýcacýk ama aðýr kokulu loþ ortamýndan kýþýn ayazýna uzatýrdý baþýný elinde aðýr süt bakracýyla. Hiç telaþsýz san ki üþümezmiþçesine; hayat kovalamadý onu þimdi bizi iþten eve evden iþe kovaladýðý gibi ya neyse.

Güneþin eðimli cýlýz ýþýklarý ýsýtmýyordu artýk. Havalarýn soðuðu baþka memleketlere göre bizimkinin çok altýn daydý, hatta bizim buralar için derlerdi ki kedi damdan dama atlarken havada donar kalýr, çetin kýþ mevsimi baharlar geldiðin de bile gitmek istemez bir türlü buralardan.

Sabahýn soðuðu iliðime kadar dondurdu beni, ne vardý bu hýrkayla gelecek! Kalabalýk denmiyecek kadar az kiþi toplanmýþ kapýlarýn açýlmasýný bekliyorduk. Zayýf minyon yapýlý, kumral saçlarýný atkuyruðu yapmýþ, bahçenin bir kenarýn dan dan bana bakan kýz daha fazla dayanamayýp yanýma geldi. Kollarýný kavuþturmuþ titremekten iyice büzüþmüþ dudaklarý tek bir çizgi halini almýþ konuþmak için yaklaþtý yanýma, elini kaldýrdý kolunu sývazladý. " Sen de üþüyor musun benim kadar; hiç bu kadar soðuk olacaðý aklýma gelmemiþti." Ben de onun gibi kollarýmý kavuþturup titrercesine sarsýldým ve ona güldüm. Bu onun çok hoþuna gitmiþti. Ýsminin Gülten olduðunu söyledi. O da benim gibi Devlet Su Ýþlerinin sýnavýna girmek için müracaat etmiþti anlaþýlan. Ne yapsak boþtu aslýn da ama ümit küçük yerler de hayatýn ismidir, hele biz yaþlar da olunca. Sýnava sadece 15 kiþi girdi ve yalnýzca bir kiþi iþe alýndý. Alýnan kiþinin kazanacaðý da zaten belliydi. Anlarsýnýz ya formalite icabý birileri sýnava girer ve siz de orda figüransýnýzdýr.

Sýnav çýkýþý hiç bir þeyden habersiz bir birimizin telefon numaralarýný aldýk. Aradan çok fazla zaman geçmemiþti bir gün Gülten beni aradý. Sýnavý ikimizin de kazanamadýðýný haber veriyordu. " Ama dedi. " Ýstersen SSK anýn da bir sýnavý var. " Ben teknik eleman alacaklarý için girmeyi düþünmüyorum." Gene de sana haber vereyim dedim".
Önceden yaþanacaklarý bilemiyor insan keþke girmeseydim, keþke kazanmasaydým o sýnavý diyeceðimi nerden bilebilirdim 18 yýl sonra...
Kapýya asýlý listelerde hýzla parmaðýmý gezdiriyordum. Sonuçlarýn ev adreslerine postalanmasýný beklemeye sabredememiþtim. O günkü sevincimi anlatmam mümkün deðildi. 300 kiþinin girdiði sýnavda ilk üçte idim.

Ýþe girip çalýþa bilmem için mahkeme kararý ile yaþýmý büyüttük. Artýk memurluða hak kazanmýþtým teknik eleman olmak yerine direk dairede iþe baþladým. Þimdi daha bir sýký sarýlýyordum üniversite hayallerime, daha çok çalýþýp yükselmeli daha fazla maaþ almalýydým. Yaþam demek buydu çünkü paran kadar insandýn...

Devam Edecek
Feride Özdemir