Evden çýktýðýmda saat ona geliyordu. Pis bir sabahtý. Gökyüzü, Ýstanbul’un kýþýna yakýþan gri çoraplarýný çekmiþ üzerimize iþemeyi bekliyordu. Yine þemsiye almamýþtým. Bir türlü sevemedim bu þemsiyeyi. Islanmaktan korkmak gibi geliyor bana. Niye korkuyorlar ki ýslanmaktan? Hastalýk filan tamam da aslýnda hayatlarýnýn dizgisinin bozulmasýndan korkuyorlar. Fazladan bir iþ daha istemiyorlar. Bana göre deðil. Yaðmurda yürümek kadar insana sonsuzluk hissi veren ender anlar vardýr. Doðayla bütünleþmenin bir seremonisi gibi… Bunlarý düþündüðümde güzel bir gün olacak dedim. Otobüs duraðýna geldiðimdeyse iþe kadar yapacaðým yolculuðum gözlerimin önüne geldi ve bütün keyfim kaçtý. Ayakta þu kadar, oturan bu kadar diye yazan tabelaya aldýrmadan binilen otobüslerin birindeydim. Çok meraklýsý olmadýðým için her zamanki gibi sýranýn en sonundaydým. Kapýnýn kapanmasýna direnç gösteren sýrtýma raðmen kapý kapandý ve bir üst basamakta zar zor duran adamýn kýçýyla baþ baþa kaldým. Kadýn kýçý olsaydý diye düþündüm, daha çekilebilir bir durum! Sonrasý, altý þeritli otoyolda yan yana dizilmiþ kaplumbaðalara yakýþan bir hýzla ilerlemeye çalýþan yüzlerce araba… Arabalarýn içinde sýkýlmýþ yüzler, boþ bakýþlar her an çýkabilecek bir kavgaya hazýr! Kýç yüze süren enfes otobüs yolculuðunun sonunda metroya ilerleyen kalabalýðýn içindeydim. Bu kalabalýk ki eðer kendinizi kaptýrýrsanýz hiç ummadýðýnýz yerlere sürükler sizi. Ýri bir sýçanýn kuyruðu gibi perona kadar inebildik. Her yerde insan… Kiloya vursan tonlarca kalabalýk! Hepsi ayný amaç için toplanmýþ ve önündekini yerini alabilmek için fýrsat kollayan insanlar… Çoðunun yüzü sarý ve asýk… Makyajýný fazla kaçýran bazý kadýnlarýn bile suratlarýnda renk yok. Kendi cesetlerini taþýyan birer ölü gibiler. Gelen vagona hem binmek istiyor hem de istemiyorlar. O vagona hem binmek istiyordum hem de istemiyordum. Gitmem gereken bir iþim vardý ve içimde oraya gitmemek için koca bir istek… Etrafýma bakarken insan kendi ruhuyla çeliþince böyle oluyor diye düþündüm. Bir insanýn günlük programýnýn ve o programda yapýlacak iþlerin çoðunun gereklilik kipinde olmasý iþte böyle zombiler geçidi yaratýyor diye düþündüm. Uyanalý bir iki saat olmuþtu ve þimdiden yorulmuþtum. Havasýz vagonda konserve sardalyeler gibi gitmeye baþladýk. Çoðunun elinde þemsiyeleri vardý ve kalabalýkta herkesin þemsiyesi herkese batýyordu. Ters ters bakmalar, söylenmeler… Sýradanlýklarý birbirine batýyordu aslýnda. Mesela o oflayan haným abla kendi çýkmazýnýn en belirgin olduðu yeri gördüðü için sýkýlýyordu. Sýkýþmýþtý çünkü kaçacak yeri yoktu. Ýnsanýn kaçacak yerinin olmamasý çok zor bir durumdur. Duvarlarla çevrili olsanýz týrnaklarýnýz sökülene kadar o tuðlalarý kazýmak isterseniz. Çýðlýk atmak gibi bir þey bu ve bir o kadar da acý verici. Bir baþka tepki de alýþmak ki bu bence en kötüsü. Alýþmak kadar insaný yaþlandýran baþka ne olabilir? Ýçinizin çürüdüðüne bile aldýrmadan alýþmak… Birçoðumuz çok da zorlanmadý bu durumu kabullenirken. Ne de olsa uslu bir çocuk, itaatkâr bir kul ve uyumlu bir vatandaþ olduk hayatýmýz boyunca. Kimi zaman bu üçgenin dýþýna çýkmaya çalýþsak bile birileri hep karþýmýzda asýk suratlar ve onlarýn cezalarýyla durdu ve biz dýþarý taþmamak için hep o çizginin ardýnda yaþamaya alýþtýk Aslýnda hepsi iyiliðimizi istiyordu. Fakat bize iyi geleni deðil çoðunluðun iyiliði için bu mücadeleyi verdiler. Öyle çok kanýksadýk ki bu durumu çoðumuz içimizden gelen sesin rengini bile unuttuk. Kullanýlmayan organ insan hayatýný kapsayan evrim sürecinde iþlevini yitirdi ve ruhumuzu kaybettik. O yüzden çalýnmýþ hayatlara girerek bu kaybediþin sýkýntýsýný dindirmeye çalýþýyoruz. Her gün televizyonlarda izlediðimiz, gazetelerde çarþaf çarþaf çýkan haberlerini okuduðumuz baþka insanlarýn yaþamlarýna ortaklýk ederek o boþluðu doldurmaya çalýþýyoruz. Malýný mülkünü satýp kendini mistik yolculuklara veren insanlarýn öykülerini okuyarak geçiþtirdiðimiz bu kaçma isteði aslýnda her sabah bizimle birlikte uyanýyor. Açlýðýný doyurmak içinse yarattýðýmýz bu zorundalýklarýn sancýlarýyla besleniyor. Bu yüzden ben dahil bir çok kiþi o vagona binmek istemiyorduk. O zinciri kýracak gücümüz olmadýðý için de binmiþtik ve kýçýmýza batan birbirimizin þemsiyelerine raðmen herkes inmesi gereken durakta indi.
Yeraltýndan çýktýðýmda temiz havayý içime çektim. Düþüncelerimden kurtulmak istiyordum. Sýradanlýðý yaþamak zaten sýkýntý veren bir durumdu. Sýradanlýlýðý sorgulayarak yaþamak ise büsbütün boka batmaktý. Bir süre sonra ben nerdeyim, ne yapýyorum sorularý ergenlik sivilceleri gibi kafanýzda baþ verip iltihaplarý günlük yaþantýnýzý sardýðýnda emin olabilirsiniz ki daha mutlu olmuyorsunuz. Zamansýzlýk ve mekânsýzlýk… Ýþte bunlar bir hayatý karmaþýk yaþamaya zorlar, bünyeyi yorar. Yorgunluk istemiyordum daha fazla ve iþte tam karþýmdaydý ilacý: Taksim’den aþaðýya sallanýp Gümüþsuyu’na geldiðimde stadýn üzerinden boðazý gördüm. Dingin maviliðin yarattýðý anlýk huzur duygusu… Zihnime taþýnmýþ deniz kokusu ve dalga seslerine karýþan martýlarýn çýðlýklarý… Belki Beþiktaþ-Kadýköy vapuru geçiyordur karþýya, Dolmabahçe’de çay içenleri çaprazlama keserek. Oraya gitmeyi istedim ama önemli insanlar önemli dosyalarýyla birlikte önemli bir toplantý için beni bekliyorlardý. Benim biricik isteðim ise bütün bunlarýn yanýnda önemsizdi ve kendimi þirketin kapýsýnda buldum. Yine ertelenmiþtim iþte. Ajandama bakýp yaþamak için kendime bir baþka hafta için yeni bir gün vermiþtim. Ötelenen mutluluklar biliyorum ki ileride baþýma iþ açacak. Piþmanlýk içinizi kazýyan bir köstebek gibidir. Hele ki sorumluluðunuz kendinizeyse ve görmezden geliyorsanýz kapýda piþmanlýk sizi bekliyor olacak. O kapýyý suratýna çarpýp sahilde çay içmek istiyordum ama yapamadým. Asansöre bindim ve toplantý katýna çýktým.