“Ölüyorum henüz bahar gelmemiþken”

Ölüyorum henüz bahar gelmeden çekip gidecem koynumumdaki kadýnýn kokusunu üzerimden atmadan topraðýn suya ihtiyacý gibi ve henüz yürek ateþim sönmeden etme eyleme ayrýlýk benden uzak dur gecenin bu vakti yakamoz vurmuþ en haylaz yanlarýma derviþin dünyasý yüreðimin en asi yerinde kime desem ki seni
Gözlerindeki ben, de býraktým arkamdan aðlayan gözyaþlarýný hey ömrümün en uzun hikâyesi ve alýn yazýsý sarý kazaklý kadýným...
Kanýmdaki aþk oraný seninle vardý dilim bir esmer türkünün içinde dolanýp durdu öksüzlüðümü söylüyordu uzaklardaki dertli bir türkü yüreðim yanmýþ ve savrulmuþtu
Külümü bir kuþun kanadýna býrakýn uçtukça külümü savursun öksüzün yurdu olmazmýþ desin
Benim seni sevmem að olmalý ki durup durup takýlýyorum ve hep boðuluyorum tut elimi kurtar çýkar beni benim benimden býrakýp gitme beni yanýk türkülere
hüzünlere salar bedenimi hüzün beni öksüz býrakýr…
Aðlamak gözlerimde týkanmýþ yardým et gel eyleme yalnýzlýðýmýn sarý kazaklý kadýný ben artýk seni aramamaya seni sormamaya ve senin sesini duymamaya gözlerindeki beni görmemeye karar almýþken karþýma masumluðun ve güler yüzün çýktý durdum…
Beni taþýrmýsýn haylazlýðýmý yüzüme vurmadan beni sarar sarmalarmýssýn yetimliðimi anýmsatmadan beni öper severmisin henüz sabah olmadan…