SENÝNLE BÝRLÝKTE OLMAK ÝSTÝYORUM

Yedi yýl önceydi. Sýcak bir Haziran günü, terden yüzümün yaðlandýðý, atletimin vücuduma sýkýca yapýþtýðý, boðucu bir akþam üzeriydi. Adýný þimdi hatýrlamadýðým bir barda karþýlaþtým onunla. Suskun ve içine kapanýk biri olarak nitelemiþtim ilk izlenimlerimi. Siyah gözleriyle etrafý süzüyor, baþýyla yarým daire çizdikten sonra birasýnýn içine gömülüyordu. Ýlk zamanlar hep böyleydi. Bir gün garsondan kim olduðunu öðrenmeye çalýþtým, aldýðým yanýt kýzgýn bir metal parçasý gibi saplanmýþtý bana. Saatlerce oturur sonrada kendisiyle ilk ilgilenen erkekle yatmaya giderdi, diyordu garson.

Bilinmez bir merak sarmýþtý beni, bu bilmeceyi çözmeye kararlýydým. Bir hafta sonra yine ayný bara gittim. O 18 yaþýný dahi doldurmayan, siyah gözlü, esmer kýz yine oradaydý. Kararlýydým, bekleyecektim. Yaklaþýk iki saat sonra orta yaþlarda bir adamýn, onun masasýna oturduðunu, kýsa bir süre sonra da birlikte bardan çýktýklarýný gördüm. O zaman garsonun söylediklerinin doðruluðuna inandým.

Gece kaldýðým öðrenci yurduna gittiðimde uzun süre, neden? Diye düþündüm. Henüz onyedi yaþýndaki bir kýz bunlarý neden yapar. Üstelik para karþýlýðý da yatmýyordu erkeklerle. Adeta bir þeylerden intikam almaya çalýþýyordu. Gittikçe merakým da artmýþtý. Artýk adýmlarým beni hep o bara götürüyordu. Yine bir gün, seyrek bir vakitte masasýna oturdum. Ürkek, mahcup ve bütün bu olanlarýn suçlusu benmiþim gibi bir ruh hali beni sarmalamýþtý. Zoraki bir tebessümle merhaba diyebildim oturacaðým sandalyeyi masanýn altýndan çekerken. Bir süre yüzüme baktý, birasýndan uzun bir yudum çektikten sonra, merhaba dedi kýsýk bir sesle. Beni daha önce bu barda gördüðünü, buranýn yabancýsý olduðumu her davranýþýmýn ele verdiðini söyledi. Doðruydu, bir kez gelmiþtim bu bara ve kendisini gördükten sonra ara ara gelmeye baþlamýþtým ama buranýn devamlý müdavimi deðildim, hep yabancý gözlerle etrafa bakýyor, o yokken duvardaki tablolarý inceliyordum. Karþýlýklý birer bira içtikten sonra kendisini bir arkadaþýmýn evine davet ettim.

O esmer kýz, yine bildik bir sonun baþlangýcýnda olduðunu zannediyordu. Peki derken, sesinin kýrýlganlýðý elle tutulur bir samimiyet taþýyordu. Otobüs duraðýna gidene kadar, sanki zýmmi bir anlaþma yapmýþýz gibi hiç konuþmadýk, otobüs geldiðinde biletinin olduðunu söyleyen bir ses duydum, hepsi bu. Yol boyu sorularýma kýsa yanýtlar vermek dýþýnda anlaþmamýza sadýk halini sürdürdü. Eve geldiðimizde, kapýda kolumu tutup;

-- biliyor musun, ilk kez bir erkeðin evine girerken tereddüt ediyorum, çünkü sen ‘baþka þeyler istiyorsun’ duygusunu üzerime yapýþtýrdýn, ilk kez bir erkekten korkuyorum.

Bu sözlerinden sonra, sadece gözlerine bakýp gülümsedim, söyleyecek doðru sözcükleri seçemedim, tebessüm en iyi cevap olabilir diye düþündüm.

Geldiðimiz ev, tipik bir öðrenci eviydi, iki döküntü kanepe siyah beyaz bir televizyon, yerde eprimiþ bir halý ve eski bir kitaplýkta sýralanmýþ kitaplar. Pencereye yakýn olan kanepenin en dip ucuna oturdu, ben oturmadan çay koyma bahanesi ile mutfaða yöneldim, o ise TV’yi açmýþtý. Üç haberlerini veriyordu özel bir kanal ve Diyarbakýr’da öldürülen Kürt siyasetçi Vedat Aydýn’ýn cenaze töreninde yaþananlarýn görüntüleri vardý, birlikte haberin bitmesini bekledik. Haberi izlerken ki dikkatimi fark etmiþti, Kürt’sün deðil mi diye sordu, yanýtý gözlerimdeki hüzünden belliydi zaten. Sadece kimse ölmesin dedi.
Uzun bir süre yine sessizlik gösterisi baþlamýþtý, bu sessizliði bozmanýn zamaný geldiðini düþünüp söze girdim ve onun hakkýnda elde ettiðim izlenimlerimi bir solukta sýraladým ve sordum, neden? Þaþýrmýþtý böyle bir þey olacaðý aklýndan dahi geçmiyordu. Sorumu cevapsýz býraktý, bir süre sonra gitmek istediðini söyledi.

Artýk Temmuz ayýnýn sonlarýna geliyorduk, sýnavlarým bitmiþ Adýyaman’a gelmek üzereydim. Yani Ýzmir’de fazla bir zamaným kalmamýþtý ve kendime sorduðum sorular da henüz karþýlýðýný almamýþtý. Ýþte zaman darlýðýnýn verdiði bir telaþla yine bir gün o bara gittim. Kendisini görür görmez masasýna oturup, kendisini bir çay bahçesine davet ettim. Birlikte çýktýk. Kentin en ýssýz çay bahçesine, çay bahçesinin de en kuytu yerine oturup, önce sýradan þeylerden konuþtuk. Sonra aniden;

--biliyor musun? Dedikten sonra sustu, konuþmasý gerektiðinin, bana güvenebileceðini kendimce anlatmaya çalýþtým. Ýnanýr gibi oldu, konuþmaya baþladý. Daha sekiz yaþýndayken dayýsýnýn kendisine önce sarkýntýlýk sonra da tecavüz ettiðini, bunun yaklaþýk beþ yýl sürdüðünü, genç kýzlýðýný keþfedince, bir daha buna izin vermediðini ama kimseye de anlatamadýðýný, kendisine tecavüz eden dayýsý evlendiðinde de(burasý ilginçtir) dayýsýný kýskandýðýný, bundan sonra da rast gele herkesle yattýðýný, aslýnda cinselliði fazla sevmediðini fakat erkeklerle yatma güdüsünü bastýramadýðýný bir saatte sýraladý. O suskun, konuþmayan kýzýn aðzýndan cümleler makineli bir silahýn mermileri gibi ard arda patlýyordu, gözlerinde sicim gibi akan yaþlar eþliðinde.

Þaþýrmýþtým, önce dayýsýnýn tecavüzüne uðrayan, sonra da dayýsý evlendiði için kýskanan, cinselliði sevmediði halde erkeklerle birlikte olmaktan kaçamayan bir genç kýzýn öyküsü vardý. Ne yapabileceðimi düþündüm, aklýma ilk olarak nedense bir psikologa gitmesi gerektiði fikri geldi, anlamsýz buldum, söylemedim. Artýk gitmem gerekiyordu, vedalaþmadan sön cümlesini söyledi;

--Ýnanmayacaksýn ama bir intikam amacým yok bu sefer, seninle birlikte olmak istiyorum...

Sessice oturduðum banktan kalktým, elimi uzattým, birden kendini kollarýma býraktý, gözlerine yeniden baktým, nar gibi olmuþtu. Tüm gücümle kucakladým ve alnýndan öptüm.
On adým atýp atmamýþtým, arkamdan seslendiðini duydum;

--Ýyi yolculuklar Doðan…