Beni dikenli aþk bahçelerinin
Umutsuz yarýnlarýna terk ettin sen.
Ve yaðmurlar yaðdýrdýn üzerime
Beni hiç sevmedin mi sen?

Korkma benden!
Ne yarýnlarýna çýkarým
Ne telefonlarýna
Benden korkma!
Ben hiç yokmuþçasýna beklerim
Sokak köþelerinde.
Gözünün gördüðü hiç bir yerde olmam
Korkma!

Senden kopacaðým artýk
Sensizliðin rýhtýmýnda
Dalgalarýyla boðuþacaðým yalnýzlýðýmýn
Sensiz yaþayacaðým bu koskoca alemde
Bir daha hayal edilemeyecek aþkýnýn
Umuduyla kavrulacaðým.

Senden beni alacaðým
Benden seni söküp aldýðýn gibi
Yerime yaþanmamýþ mutluluklar býrakacaðým.
Hatýrlamayacaksýn bile gözlerimi
Ne yaðmurlarýmda ýslanacak
Ne de güneþimle ýsýnacaksýn
Söz veriyorum hayatýndan çýkacaðým
Aðlatmayacaðým artýk seni

Benden artýk korkma!
Ben kaybolacaðým
O kahverengi derinliklerinde gözlerinin
Yaþamaksa eðer bu yaþayacaðým
Gün 24 saat ve ben hep uzaklarda kalacaðým
Sabýrsýzca topraða düþmek isteyen ilk cemre misali,
Sensizliðin kuytusunda azaplar içinde ölümü bekleyeceðim.

Hiç bir þey yerini tutamayacak inan bana
Ve ben hep bunun ezikliðiyle yaþayacaðým.
Seni sevdiðim için özür dilerim
Yaþattýðým acýlar ve gözyaþlarý için
Ama bir kez daha olsaydý yine severdim

Þimdi gitmeliyim artýk
Beni bekleyen tatmadýðým hüzünler var
Yazýlmamýþ þiirler
Anýmsanacak güzel hatýralarýmýz var

Sana kimler dokunacak
Kimler öpecek düþünmek bile istemiyorum
Beni en çok yaralayan bu zaten

Umarým mutlu olursun
Sana söylemek istediðim son bir þey var
Seni daima sevdim bunu sakýn unutma




ERTUÐRUL BAYAM