''Hadi Kalk Artýk''

Ne zamandýr aklýmýzdaydý zaten þöyle ailece piknik yapmak. Yeþilliklerde uzanýp mavilikleri seyretmek herkese iyi gelecekti. Annem mýzýkçýlýk yaptý, ''gelmem'' dedi. ''Hem ben sevmem öyle yerleri, onca da iþim var zaten.'' Fazla üstelemedik, günün aðarmakla aðarmamak arasýnda tereddüt ettiði o ýssýz anda düþtük yola.

Uzundu yol, neþeliydi araçtakiler. Uzundu yol, sessizdi yol konuþma yeteneðini kaybetmiþ geveze bir çocuk gibi. Kim bilebilirdi ki o yan yoldan bir kamyonun bu sessizliði yýrtarak çýkacaðýný. Yol bize sinsi bir oyun oynamýþtý. Baþrolde de çirkin bir kamyon vardý. Kýrdý direksiyonu þoför çarpmamak için kamyona, kýrdý direksiyonu sonsuz bir uçuruma. Çýðlýklar karýþtý birbirine. Çýðlýklar arasýnda acýmasýz bir oyun vardý. Her bir çýðlýk boðuyordu bir diðerini. Böylece hepsi boðulacaktý. Çýðlýklardan biri baskýndý diðerlerine: ''Hadi Kalk Artýk''. Bu annemin sesiydi. Ama evde kalmamýþ mýydý o? Ne iþi vardý burada? Bunlarý düþünecek vakit yoktu. Çünkü dipsiz sandýðým uçurumun dibine yaklaþmýþtýk ve ben artýk...

Uyanmýþtým. Annem yaný baþýmdaydý. fýrlayýp yataðýmdan boynuna sarýldým. ''Hayýr olsun'' dedi memnuniyetini gizlemeden. Sustum, öylece baktým yüzüne.