Sýcaklýk hissetmeye baþlamýþtým artýk ellerimde, donmamýþta yanýyordu sanki. Sýzlamasý da cabasýydý. Elimde ki sepeti tutmakta zorlanýyordum. Ayaklarýma dolanan eteðimin uçlarý buz tutmuþtu. Güya açýlan küçük yolda yürüyordum ama yaðan kar açýlmýþ, yol mu býrakýyordu.
Ben yine pamuk gibi yaðan karýn altýnda hayal kurmadan yapamýyordum. Çocukluk iþte, burnumu bile hissetmemeye baþlamýþtým artýk aðaçlar yaðan kardan dallarý yüklenmiþ kýrýlacak gibi olmuþtu. Ellerim donmasaydý onlarý silkelemek ne güzel olurdu. Bir tarafa atardým sepeti koþar dallara tutunur sallanýrdým. Nede güzel eðmiþlerdi baþlarýný aþaðýya yoksa boyumda yetiþmezdi. Ödevlerim vardý yapýlacak, akþam sütünü saðmýþtýr annem onu götürmeliydim mahallenin bakkalýna. Aman pekte hoþ oluyordu böyle avare avare yumurtalarý komþulara daðýtýp eve döndüðüm sabahlar. Bir de dondurmasa sýzlatmasa þu hava insaný. Kar göründüðü gibi yumuþacýk kalsa kazýk kesilip buz tutmasa hiç.
Eve kapýnýn önüne doðru yaklaþtýðým da bir kalabalýk anlatmak mümkün deðil. Çocuk aklým almamýþtý olanlarý, neydi bu! Böylesi hiç bu kadar gürültü patýrtý duymamýþtým. Kapýlar ardýna dek açýlmýþ kalabalýk bahçeye kadar yayýlmýþtý. Aman Allah’ým içimde ürpertiyle bir korku kaynaþmýþ zaten hissizleþmiþ ellerime birde dizlerimin baðýnýn çözülmesi eklenmiþti. Nasýl yürüdüðümü içeriye girdiðimi hala hatýrlamýyorum san ki ben de görünmez olmuþtum, kimse fark etmiyordu beni. Komþu kadýnlardan birinin omzumdan çekerek hadi Ayþe’nin yanýna git sen, sonra gelirsin demesini hatýrlýyorum. Ýyi de neden ben kendi evimden kovulurcasýna dýþarý sürüklendim. Tam kapýnýn eþiðine geldiðimde þimdi bile kulaklarýmý çýnlatan yüreðimi parçalayan annemin o feryadýný neden duydum. Ýçim daralýyor bunlarý her anýmsadýðým da ardýma dönüp bakmaya bile korktum, yüreðimden bir parça koptu gitti o zaman ve tek hatýrladýðým bir daha da yerinin dolmadýðý.
Hiç yaramaz bir çocuk deðildim çok akýllý yaþýndan oldukça olgun laf söyletmeden vazifelerini yapan kýsacasý sorumluluk sahibiydim. Bu da büyüklerim tarafýndan sevilmeme neden oluyordu her zaman. Bir aðabeyim ikide erkek kardeþim vardý. Ablam evlenmiþ gitmiþti babamýn ölümünden sonra, biz annemle aðabeyimin yanýnda kalýyorduk. Büyük zorluklarla sonunda o nu da evlendirmiþtik. Ýyimi yapmýþtýk kötü mü orasýný bilemiyorum. Evde üç bekâr bir de annem yük gelir olmuþtu açýkçasý onlara. Aslýnda hak vermiyor da deðilim hani þimdiler de. Liseye o yýl baþladým. Okumak zorundaydým annemin bütün ümitleri bendeydi. Ben okuyacak çalýþacak ve kardeþlerimi de okutacaktým. Sonrada sýrasý ile evlendirecektim.
Karþý mahallemizde oturan Hacer abla yine bakýyordu boþluða bakar gibi yüzüme, e hadi dedim neydi bu sorunun cevabý çözemedim mi? Dalardý böyle durduk yerde bir anda boþ boþ bakardý insana.
Bembeyaz bir yüzü çok küçük elleri vardý. Kaþlarý sanki ortasý çatý gibi havaya kalkýk dururdu. Beyaz yüzünde yeþil gözleri yusyuvarlak üzüm taneleri gibiydi. Ucu hafif kavisli kemerli burnu onu kararlý biri olarak göstermeye yeterdi açýkçasý. Belirgin olmayan çenesini arada çok düþünen dedeler gibi sývazlar beni güldürürdü. Çalýþmadýðý günlerde diyeceðim ama iþten gelince de ev iþlerinden boþ vakti olmazdý. Babasýz olduðumu, aðabey imlerle yaþadýðýmýzý bildikleri için derslerimde bana yardým ederdi severek.