Kasýtlarýn o kadar uzaðýndaydým ki, teklifsiz biri gelip tutsaydý kolumdan ve çekip götürseydi, nereye demez, sormazdým…
   “Ben de iyi deðilim uzun zamandýr. Gerginim oldukça. Hayata karþý tepkiliyim ve yaþadýðým her gün git gide daha fazla geriyor beni ve gerilmekten de yoruldum. Yaþamak da istemiyorum artýk.”
   Attýðým her adýmýmda, baktýðým her yerde seni aramak… Nefes aldýðým her yerde nefes aldýðýn yerleri düþünmek. Gündüz vakitlerinde bile heyulalarla boðuþmak. Yaþamak denmezdi bunlara da beni koyup gittiðinden beri. Aþkýmýza tanýklýk eden ve dokunan yerlerde anýlarý tekrar canlandýrmak yaþamaksa da, son perdesinde o sahnenin hançerlenmek; bu da ölüm demekti iþte. Sahnenin son perdesi de, acýlar içindeyken ben, öylece üzerime düþüyordu ve karanlýkla kaplanýyordu yeryüzü her defasýnda. Sen ise þikâyet ediyordun;
   “Doðum günümü bile kutlamadýn!”
   Evet kutlamamýþtým çünkü, seni her gün doðuran bendim bu ölü bedenden. Doðuran da bendim, öldüren de. Affý yasak kýlýnan bir katildim artýk. Sayýsýz kere doðurmuþ ve sayýsýz kere öldürmüþtüm seni. Hala ölmek mi istiyordun?
   “Öldür beni! Keþke bir araba çarpsa, biri býçaklasa, yolda giderken kurþunlara gelsem. Kendimi öldürecek kadar bile gücüm yok. Güçlü görünüyorum ama kimse bilmiyor öyle olmadýðýmý.”
   Bunu yeni öðrenmiyordum. Elinde bir hançer, durmadan hançerliyordun beni oysa aþkýmýn gücüyle dimdik ayakta dikilirken. Gücün o kadardý senin; sana sarýlaný hançerlemeye yetiyordu gücün; ya da bununla besleniyordun. Sen dememiþ miydin;
   “Bir gün ben de çok sevecek ve ben de terk edileceðim.”
   Sana anlatmaya çalýþtýðým o bir zamanlar duyamadýðýn çýðlýklarýn, þimdi boðuyordu seni. Ayaða kalkacak gücün bile yoktu þimdi düþtüðün yerden.
   “Evet. Þimdi de ben hançerleniyorum.”
   Hançerleniyordun aþþaðýlýk bir hançerle ve izzetsizce yerlere düþürüyordun ihtiras dolu bedeninle, o zavallý yüreðini, hakký olmadýðý halde. Nefretimi güçlendirmekten baþka etkisi yoktu sözlerinin. Bir zamanlar dünyanýn kalbinden kutsal kâselerle sana sevgisini sunan ben, ne yazýk ki senden nefret ediyordum artýk. Ve yaptýðýn zulmü, evet zulmü hak etmeyen yüreðini de, beden kafesinden çýkarmak istiyordum artýk.
   “Nefret etmek de sevgi kadar doðal ve güçlüdür.”
   Hayýr, bu baþka bir þeydi. Doðallýðý ve gücü batsýn. Bana neydi bunlardan. Neden söylüyordun bunlarý bana. Ben hançerlememiþtim seni. Nefretimdin; sevgiliydin; sevgili nefretimdin. Ben…Seni seviyordum ne yazýk ki. Ve seni sevdiðimden beri yeryüzünde yalnýzca bana ait bir dehlizi keþfetmiþtim ve oradaydým öylece yýllardýr ve karanlýktý her yer.
   Saldýrganlýkla suçluyordun beni, hala anlamadan sevgimi, nefretimi ve bu iki sarmalda boðulan ruhumun cinnetini. Ve sen de seni sevmeyeni seviyor ve hançerleniyordun þimdi. Üstelik,
   “ Bir dehlizim bile yok”’tu senin.
   …