Nedenini bilemediðin yalnýzlýðýn olacak. Herkesin içinde, bir gün bir toplantý masasýnda tutacak yalnýzlýðýn. Yüzünü gizleyecek yer arayacaksýn. Donuk bakýþlar, buz gibi gülümsemeler saracak etrafýný.

Boþver. Yosun kokularý derin denizlerde kaldý. Sýð sahillerde yaþýyoruz maviyi. Karanlýðý görmeden, dibe vurmadan sürükleniyor hayat. Senin mavi gözlerin var. Uzandýðýn zaman dokunabileceðin ince parmaklý dostlarýn, gerçek bir aþkýn, sorgulamadýðýn mutluluklarýn var. Ilýk dudaklarýnla dokunduðun yüzüm parça parça yere döküldü. Aðlarken elimi býrakmýyordun.
Bir aðustos sabahý, güneþle yarýþan sert bir yaðmur baþlýyor. Þortlarýn üzerine uzun kollu penyeler giyiliyor. Çardaklar bir anda doluyor. Sandaletler çýkýyor, spor ayakkabýlar giyiliyor. Tavla sesleri yükseliyor. Kumlar ýslanmaktan ürküyor. Yaðmur herkesi korkutup biraraya getiriyor.
Yaðmur balkona dahi çýkmaya izin vermeyince salonun ortasýnda buluyorum kendimi. Hiç oturmadýðým koltuklar yüzüme bakýyor. Sandalyeler anlam veremiyor durgunluðuma. Bir anda fýrlýyorum yerimden, dýþarýdayým.
Yaðmurdan korkmak canýmý yakýyor. Nedenini bilmediðim yalnýzlýðýmý hissediyorum. Beni, kimse yokken, kýskývrak yakalýyor. Ýnat edip, koþuyorum. Bana yetiþebilir mi? Bilmiyorum. Koþmak iþime geliyor. Duracak gücüm yok. Sadece koþuyorum. Yollar, evler, hayatlar koþuyorum.