ÖLÜM DUY BENÝ

Sen kimilerine göre yaþamýn kara yüzü, kimilerine göre tek kurtuluþ yolu. Tezatlýklarýn anlam bulduðu hayallerde ki hançerli kral… Bir gün geleceksin yanýma. Ellerimi açýp sana son bir þans için yalvarmamý bekleyeceksin. Yerinde olsam benimle karþýlacaðýn güne hazýrladým kendimi. Ama sen þimdi bunu da þýmarýklýk olarak görüp umursamayacaksýn. Çünkü alýþmýþsýn insanlarýn, o tanrýlarýna inanmayan insanlarýn seni görünce tanrýya sýðýnmalarýna, senden korkmuyorum diyenlerin seninle göz göze gelince sen dokunmadan korkudan kalplerinin durduðuna. Ama beni sakýn onlarla bir tutma yücelerin yücesi, kendi ülkenin hem kralý hem prensi hem prensesi hem de kölesi.
Sanma ki ben bunlarý intihar edeceðimden, sen gelmeden öleceðimden dolayý yazýyorum. Seninle karþýlaþmadan gitmem bu gerçek olamayacak kadar lekeli yaþamdan.
Belki sormaya baþlamýþsýndýr kendine “Bu çocuk neden böyle diyor?” diye. Korkma seni cevapsýz býrakmayacaðým. Cevapsýz kalmak deðil mi zaten beni senle karþýlaþtýran.
Yaþam sorulara cevap aramakla geçiyor. Bunu anladýðým da ilk sýðýndýðýmdý tanrý. Nedenini sordum beni cevapsýz býraktý. Öðretilerinde aradým cevabý. Bulabildim mi? Kendisi kadar büyük bir hayýr. Yine de vazgeçmedim ondan geçmiþ ve gelecekte ona inanan ve inanacak olan insanlýðýn bir bildiði vardýr diye. Yine de cevaplar yok, sorular her kelimenin ardýndaydý.
Neden… Niye… Nasýl… Ne… Niçin…
Bir insan bu kelimeleri günde kaç kez söylüyor biliyor musun? Ben sayamadým.
Sonra bir gün geldi ve cevabý insanlýk boyunca bulunmayan ve bulunamayacak olan duyguyu, aþký yaþadým. Tabi ki terk edilen olarak. Sonra sorular acý çektirmeye baþladý bana. Ýlk baþlarda tanrý onu bu kadar sorgulayan bana ceza veriyor diye düþündüm. Bir gün fark ettim ki her þeyde o cevapsýz duygu var. Tek ben deðilmiþim acý çeken benden giden bile baþka aþklar için acý çekmiþ. Bunu anladýðýmda tanrýyý kapýnýn arkasýnda býraktým evime girdim. O günden beride seninle yüzleþeceðim gün bekliyorum. Þimdi merak ettiðin konuya gelelim. “Tüm insanlýk acý çekiyor da neden benden korkuyorlar?” Söyleyeyim, acý çekmenin tatmin olunmaz hazýna kavuþtular. Artýk acýsýz yapamazlar, belki de sýrf bu yüzden mutlu aþk yoktur diye bir söz çýkardýlar.
Neyse gel artýk vur hançerini… Niye duruyorsun? Yoksa þaþýrdýn mý patavatsýz bana. Tam düþündüðüm gibi âþýk oldun bana. Biliyordum, aþk karþýmýzdaki insanýn gözlerinde kendimizi görmediðimiz anda cevapsýz kalmaz mý? Yoksun deðil mi gözlerimde. Daha da yakýnlaþ, bak gözlerime ama boþuna yoksun çünkü ben gözlerime giden onu yerleþtirmiþim. Yoksa burada ne iþim var.
Hadi git intihar et aþkýndan. Öldür kendini. Nasýl öleceðini bilmiyorsun deðil mi. Doðru öldüren sen ölümsüzlüðü bilirsin ölmeyi deðil. Nasýl öleceðin tezatlýðýnda gizli. Senin ölümün yeni doðacak olan bir beden de can bulmaktýr. Git, giden onun karnýnda intihar et… Ben kendimin Azraili olurum…


                                                  Volkan ATAK
                                                        2006