Vücudum hareketsizlikten koltuða yavaþ yavaþ kök salýyor. Ne konuþmak istiyorum nede bir ses duymak. Öylece koltuðumda oturarak, gereksiz kelimelerle beyaz kâðýdý kirletmek istiyorum.
Düþünüyorum da, bu koltukta öldüðüm zaman kirlettiðim bu sayfalar bir televizyon kanalýnýn ana haber bülteninde “ölmeden önceki son kelimeleri… Az sonra” diye bir alt yazý olarak geçecek. Evet, gerçektende az sonra öleceðim. Ne kadar garip, ölüme beþ ya da daha az var ve ben, idama giden bir insanýn son istediðini yapmasý gerektiði halde öylece koltuðumda oturuyorum. Midem rakýda bulanmaya baþladý. Üç gün önce içmeye baþladým ve þu an son þiþenin son kadehini tüketiyorum. Her halde en çok bu tadý özleyeceðim, tabi ki yanýnda sigaramla beraber.
Üç gündür yedi kere telefonum, üç kere kapý zilim çaldý. Cep telefonumun þarjý bittiði için kaç kere arandým bilmiyorum.
Bu yazdýklarým dýþýnda yüz sayfa yazý yazdým. Yazdýklarýmý hiç okumadým. Zaten okumakta istemiyorum. Öleceðim sýrada neden geçmiþi irdeleyim.
Üç gün önce oturdum bu koltuða. Yanýma raký, ekmek, peynir ve sigara aldým. Müzik çalara ney taksimi koyup, tekrar tuþuna bastým. O kadar çok ayný müziði dinledim ki, elimde bir ney olsa bestelerin hepsini çalabilirim. Bacaklarým bazen uyuþuyor ama koltuðumdan kalkmýyorum. Zaten raký bedenimi yeterince uyuþturuyor. Cesedimi bulduklarýnda sarhoþken yazdýðým sayfalarý okuyabileceklermi, o bile þüpheli.
Odada koltuk, onun duvarda asýlý fotoðrafý, müzik çalar, kapalý siyah ekranýnda kendimi gördüðüm televizyon, telefon, raký þiþeleri, sehpa, sehpanýn üzerinde raký kadehleri, küllük, kurumuþ ekmek, peynir, sigara, soðuk metal bir tabaca, içinde tek mermi ve açýk bir pencere var. Bugün yaðmur yaðdý. Pencereden içeriye giren yaðmur damlalarý raký kadehine düþtü ve yeni bir tat keþfettim ölmeden önce… Yaðmursulu raký.
Kendimi öldürmeye cesaret edemezsem bile ya rakýdan ya da bozulmaya baþlayan peynirden öleceðim. Soðuk metali yüzlerce kez þakaðýmda, aðzýmýn içinde, yüreðimde hissettim. Rakýmýn son damlalarýný yudumluyorum. Galiba zamaný geldi… Ölümden önce duyulan son ses telefonun sesi oluyor. Telefon çalýyor. Bense açmayý düþünüyorum. Ölmeden önce son bir insan sesini duymak güzel olabilir. Telefonun sesi odayý doldurmaya devam ediyor. Beklide yanlýþ numarayý aramýþlardýr ve sesimi en son duyan olduðunu bilmeden yaþamaya devam edecektir. Neyse onu ölünce ziyaret ederim eðer korkmazsa. Elimi telefona uzatýp açýyorum. Duvarda asýlý duran fotoðrafýn gözlerine bakýyorum…

— Efendim
— Nasýlsýn?
— Yorgun ve sarhoþ
— Bu saatte mi içiyorsun?
— …
— Ben nasýlsýn diye aradým
— Ýyiyim herhalde… Ýyiyim iyiyim
— Evdeysen gelebilirmiyim?
— Neden gelmek istiyorsun?
— Eþyalarýmý almak için
— …
— Eðer iþin varsa ya da istemiyorsan…
— Yok, evdeyim… Ne zaman gelirsin?
— On dakika sonra orada olurum
— Tamam… Hoþça kal
— …

Üç gün sonra ilk defa koltuktan kalkýyorum. Kapýyý açýp tekrar koltuðuma oturuyorum… Soðuk metali þakaðýmda hissediyorum… Gerisi kan. Gerisi gözyaþý. Gerisi tüm yaþama yayýlacak olan piþmanlýk duygusu…


                                                  Volkan ATAK
                                                        2005