Her gidiþine ayrý bir anlam yüklüyorum, yapma tanrý aþkýna!
Ya hep kal benimle söz etme gidiþlerden ya da silinsin ismin de cismin de...
Oynama benimle, dengemi bozuyorsun.Aþk yaþayacak yürek býrakmýyorsun insanda, böyle deðildin sen...
Bittiyse heyecanýn, bileyim ben de.
''Seni çok seviyorum'' diye baþlayan ve ''ama...'' ile devam eden cümleleri duymaktan býktým. Seviyorsan seviyorsundur, amasý olmaz bu iþin. Üstelik bir cümlede ''ama'' varsa, bir önceki yargýnýn hiçbir hükmü yoktur. ''Seni çok seviyorum ama birlikte olmamýz imkansýz...'' Ýmkansýz diyebiliyorsan eðer, seviyorsun demektir. Bahanelerin arkasýna sýðýnma!
Ýnsanlarýn hayatýna sorgusuz sualsiz girip darmadaðýn eden, sonra da hiçbir þey söylemeden gitmeye çalýþanlardan nefret ediyorum. Böyle misin sen de, gerçekten gitmek mi istiyorsun? Yürekli ol biraz, hadi konuþ, söyle gitmek istediðini. Ýki çift sözü haketmedi mi bu sevgi, yaþanýlan bunca þeye hiç mi saygýn yok?
Ah ben niye yanýlýyorum hep? Niye tam ''iþte bu'' dediklerim sömürüyor sevgimi! Biraz daha mý katý olmalýyým, biraz daha mý kapalý tutmalýyým kapýlarýmý? Bu devrin adamý deðilim, oyun çeviremiyorum, hesap yapamýyorum, bana ait olmayan kiþiliklere bürünüp bir plan dahilinde hareket edemiyorum. Ýnsanýz biliyorum hepimizin zaaflarý var, hepimiz egolarýmýza boyun eðebiliyoruz. Ýyi de hep beni mi bulacak bunlar? Beceremiyorum, kusura bakma.
Senin yolun açýk olsun, býrak baþka bi yerde büyüsün bu çocuk. Belki böylesi daha iyi...