Okumadýðým ama ismi aklýmda kalan bir kitaptý bu. Bazen bir cümle takýlýr ya aklýnýza öyle bir cümle iþte. Ýstanbul dönüþü uçakta , eve geldiðimde hatta dün akþam bile bu cümle döndü kafamda.
Hiçbir ölüm bir diðerine benzemiyor. Hiç bir aþkýn benzemediði gibi.
Yan yana dizilse de bütün kayýplarýnýz, ya da ayný hikayeyi üç kez daha yaþasanýz her seferinde farklý bir iz býrakýyor sizde. Zaman denen belirsiz kavramýn da tüm sihri burada saklý. Yaþadýðýmýz her günün bir noktada ayný ama aldýðýnýz her nefesin farklý düþüncelere eþlik etmesi gibi. Doðumlar, ölümler, düðünler, ayrýlýklar, yalnýzlýklar hepsi ayný kozmik yapýda sürükleniyor. Bizler de içinde dönüp duruyoruz, kendi kontrolümüzde sanma gafletinde bulunarak. Oysa sadece verilene razý bir duruþ bizimkisi.
Acýnýn tarifini yapmaya çalýþýrken bile günler geçtikçe yaptýðým yorumlar sürekli deðiþmekte.

Ben sabit kalamýyorum ki düþüncelerim kalsýn. 3 gün önce Marmara’nýn kýyýlarýndayken þimdi yine ayný sýcak havayý solumaktayýz. Sýcakta daha iyi çalýþmýyor insanýn kafasý. Kelimeleri daha donuk, fikirleri daha belirsizce dolaþýyor.
Endorfin azaldýkça bulanýklýk da terk ediyor bedeni. Daha net þimdi her þey. Savaþlar veya afetler sonrasýnda insanlarda beliren anlaþýlmasý güç bir gerçeklik vardýr. Normalde parmaðýnýzýn kesilmesi bile önemliyken , onlarca cesedin etrafýnda umarsýzca döner yaþamak adýna bir þeyler yaparsýnýz. Gerçekçilik ve kabulleniþ baþlýyor.

Tablo daha net, acý daha elle tutulur hale geliyor.

Acýlarýmýzý acý, kayýplarýmýzý önemli yapan yine bulunduðumuz yapý, dünyamýzýn içeriði sanýrým. Nasýl bakarsak öyle görüyoruz. En çok söylenen þudur gidenlerin, bitmiþ hikayelerin ardýndan.

‘Hayat devam ediyor’.


Kliþe bir cümle ama aslýn net bir yansýmasý bu. Döngü devam eder.
Her doðum birbirine benzer, her çift evlenirken en önemlisi gibi hisseder kendini, her kayýp geride kalanlara manidardýr. Hepsi ayný görünür ama hepsi bir o kadar farklýdýr. Ortak olan tek duygu varsa o da umuttur.
Yeniden güneþin doðacaðýna, çarkýn döneceðine, hikayenin yerine yenisinin yazýlacaðýna dair umut. O herkeste ayný galiba. Size bir hikaye. Umuda dair.
Okurken bir tavsiye ‘Jacqueline Du Pre- Chopin op 65 yorumu’.
Birlikte güzel gelir.



“Küçük Ýstavrit
Küçük istavrit yiyecek bir þey sanýp hýzla atýldý çapariye.. Önce müthiþ bir acý duydu dudaðýnda.Gümbür gümbür oldu yüreði Sonra hýzla çekildi yukarýya.Aslýnda hep merak etmiþti denizlerin üstünü , neye benzerdi acep gökyüzü.Bir yanda büyük bir merak ,bir yanda ölüm korkusu.Ne çare balýkçýnýn parmaklarý hoyratça kavradý onu küçük istavrit anladý, yolun sonu..
Koca denizlere sýðmazdý yüreði , oysa þimdi yüzerken küçücük yeþil leðende cansýz uzanývermiþ dostlarýna deðiyordu minik yüzgeci..Ýnsanlar gelip geçtiler önünden, bir kedi, yalanarak baktý gözünün içine, yavaþça karardý dünya baþý da dönüyordu. Son bir kez düþündü derin maviyi beyaz mercaný bir de , yeþil yosunu.
iþte tam o anda eðilip aldým onu..! Yürüdüm deniz kenarýna
bir öpücük kondurdum baþýna,iki damla gözyaþýndan ibaret sade bir törenle saldým denizin sularýna.Bir an öylece bakakaldý.! sonra sevinçle dibe daldý gitti, tüm kederimi söküp atarak teþekkürü de ihmal etmemiþti.Birkaç deðerli pulunu, elime avuçlarýma býrakarak...
balýkçý ve kedi þaþkýn baktýlar yüzüme sorar gibiydiler, neden yaptýn bunu niye…
"bir gün" dedim
"bulursam kendimi yeþil leðendeki küçük istavrit kadar çaresiz, son ana kadar hep bir umudum olsun diye."