Serin Bir Ankara Gecesi

Ýnsan en çok kendi hikâyesini anlatýrken zorlanýrmýþ ve en çok kendi hikâyesini dinlerken aðlarmýþ.

Serin bir Ankara gecesi…

Kadýnýn yüreði, bakla kýrý rengine dönmüþtür artýk…Yolu açýk olsun, der sevdiði adamýn

ardýndan tüm kýrgýnlýklarýný unutarak.Hayat zamansýz terk ediþler ve terk ediliþlerle dolu ! der

aynadaki yorgun yüzüne.Sahiden bitti, sessiz sedasýz bir solukta bitti iþte!

Serin bir Ankara gecesinde, yüreðinin titrek kavaklarýnda son kez eser kadýn.Dokunulmamýþ

ve belki de hiç fark edilmemiþ yarasýna bakar, acýsý büyük olmayan ama ömür boyu sýzýsý

kalacak yarayý son kez kýrýlan yanýyla sever.Artýk hiçbir son için aðlamayacaðýna söz verir

kendine.

Hayat da insanlar da zamanýn ardýna saklanabiliyor, asýl mesele yaþadýðýn tüm anlarý bir daha

asla tekrarý olmayacak gibi coþkuyla yaþayabilme heyecanýnda saklý.Sevdiði adamýn gözlerine

bir daha göremeyecek gibi bakardý kadýn ve bir gün bitebileceðini düþünmeden yaþardý

sevdasýný.Þimdi geriye kalan kýrýk dökük ve onu zamanlý zamansýz yaralayan parçalar kaldý

yüreðinin içinde.Anlat derdini, dediklerinde eskisi gibi anlatmak istemiyor ve kendi içsel

dünyasýnda anýlarýna yolculuk yaparken yalnýzlýðý seçiyor.


4 EYLÜL 2006
BÝNNUR EDÝSAN