Seni uykusuzluðumdaki
Düþlerim kadar seviyorum,
Ey zamanýmýn hüzne doðan
Gecesi.
Mevsimimin gül kurusu rengi
Ýçine acý çalýnan,
Tüm yaþanmýþlýklarýmýn tövbesi!
Bir kýssadan türettiðim
Noktamalý yaþayýþlarým.
Aðýr aðýr ve bile bile ilerlediðim,
Hayatýmýn farkýnda olduðum yaný.
Yani koklamak gibi,
Yani özümsemek gibi,
Tüketmek gibi,belki bitirememek gibi.
Öylesine benden
Eksilen bir yaným gibi,
Ýçimdesin ve çoðalýyorsun.
Çoðalýyorsun ve taþýyorsun
Gölgelerimin sahteliðinden.
Ufukta oynaþan hep o karartýlar,
En belirgin anlamlarýna
Bürünüyor þimdi.
Ruhum böylesine
Saydamsý bir berraklýða bürünmüþken,
Geçirgenliðinden korkuyor yaþamýn
Zoraki anlarýnýn.
Hep o meydanlarda ilerliyor
Bir süvari ve dakikalarý...
Mekan ne kadar tanýdýk
Ve zaman ne kadar uzak.
Hüzün bu kadar tazeyken yüreðimizde,
Ne kadar bayatsý
Üzerimize gelen hayatýn
En tekerrür anlarý.

Eski rüyalarýmdan hatýrladýðým,
En gerçeksi uyanýklýðým.
Seni rüyalarýmdaki özlemlerim
Gibi seviyorum!
Ve þimdi tam da
Kelimelerim dirilmiþken varlýðýna,
Sana yeniden soruyorum;
Pardon, sen hayatmýsýn? ...

Mehmet Asým

01/08/2001