ï¿½zEdebiyat - Ayï¿½e ATILGAN - Gï¿½kten Dï¿½ï¿½en ï¿½ï¿½ Elma

GÖKTEN DÜŞEN ÜÇ ELMA

Zamanın bir yerinde; kim bilir belki uzuuuun zaman önce belki gelecekte bir zaman diliminde, bir kral yaşarmış. Kral Kora. Zalim mi zalim gaddar mı gaddar bir kral. Gölgesinden korkarmış halk, korkarmış börtü böcek. Halk bilirmiş zalimliğinin gaddarlığının nedenini konuşurlarmış usul usul aralarında “kızının mutsuzluğundan böyle zalim” diye.
Kral Kora’nın kızı Sahira dillere destan güzelmiş. Yüzünü gören büyülenir gözlerine bakan kaybolurmuş ışığın derinlerinde. Bilenler bakmazmış Prenses Sahira’nın yüzüne. Bakıpta unutamamaktan korkarlarmış.
Kral Kora kızının mutsuzluğuna bulamamış çare. Alimler dermiş “ mutsuzluğu iyiye işaret değil kralım.”
Prenses Sahira’nın şerefine düzenlenen şölenler, yemekler, eğlenceler… Hepsi boşunaymış. Yüzü hiç gülmez gözlerinden hüzün akarmış.
Bir gün ormanda hüznü ile dolaşırken ağaçların arasında yavru bir serçe görmüş ağlamaklı. Alıp getirmiş serçeyi saraya. Serçenin mutsuzluğuyla daha da mutsuz olmuş Sahira. Odasından hiç çıkmaz konuşmaz olmuş kimseyle.

Kral Kora çok sinirlenmiş bu duruma. Çağırmış vezirleri sadrazamları alimleri “yapın bir şeyler ” diye. “Gülsün istiyorum bulun bir çare”
Toplanmış vezirler, sadrazamlar, alimler “ne yapmalı” diye…
Düşünmüşler büyük bir çengi.
Dansın, hokkabazın, sihirbazın olduğu büyüüük bir çengi.
Haber salınmış dört bir yana. En iyi dansçılar en iyi sihirbazlar gelsin diye.
Yakılmış meydana büyük ateş.
Toplanmış halk prensesimiz gülecek diye umutlu…
Gözleri sürmeli çingeler sarmış ateşin etrafını,
Başlamışlar kırmızı eteklerini savurarak döne döne dans etmeye…
Sihirbazlar sergiliyormuş hünerlerini sırayla,
Ama ne çare
Gülmez prensesin yüzü…

Tam sıkılmış ayrılacakken Sahira kalabalığın arasından süzülüp gelen bir beyazlı görmüş. Öyle beyazmış ki gözleri kamaşmış. Ateşi yarıp geçmiş beyaza bürünen. Çevresine bakmış Sahira, zaman durmuş her şey donmuş sanki. Alev donup kalmış karşısında, yüzler donmuş, omzundaki serçesi bile hareketsiz. Beyazlara bürünen yaklaştıkça merakı artmış prensesin iyice. Gelmiş Sahira’nın karşısına. Sadece gözleri görünen bu beyazlı yabancıya sormuş “kimsin?” Cevap vermemiş. Gözlerine bakmış dikkatli, görmüş mutsuzluğunu. Tam yıkılacakken yere tutmuş beyaz elbiseli Sahirayı. “Kimsin sen” demiş Sahira yeniden. “Senin aynanım.” Diyerek uzatmış prensese bir fidan. “Bu senin mutluluğunun anahtarı. Binlerce evsize ev, senin mutsuzluğuna çare olacak , düşen her yaprağından yeni bir ağaç olacak.” Fidanı eline veren beyaza bürünmüş yabancı ayrılmış meydandan. Meydandan ayrılırken zaman hareketlenmeye başlamış yeniden. Geçtiği heryere hareket geliyormuş can geliyormuş.Gözden kaybolmuş kalabalığın içinde yabancı . Sahira elindeki fidana bakmış fırlamış ormana. Heyecanlı kazmış elleriyle toprağı. “Sensin demek benim mutluluğum” diyerek dikmiş fidanını. Minik serçesi başlamış şarkı söylemeye. Karşısına geçmiş bakarken farkemiş yüzündeki gülümsemeyi Prenses Sahira.

Halk toplanmış çevresine.
Bakakalmışlar mutlu prenseslerine
Kral aramış beyaza bürünen sırrı…

O gün bugün mutluluk ağacının hangi ağaç olduğu bilinmezmiş. Dikilen her fidanda yürekler çırpınırmış sessiz sessiz. Mutluluk diye diye.
Gökten üç elma düşmüş. Biri Sahira’ya biri bu hikayeyi yazana. Biri de sana.
Sevgi ve ışıkla kal…

Bilirkişi Serapis Bey: Ağaç sevgisi, doğa sevgisi, insan sevgisi, hayvan sevgisi insanı insan değer yapan değerlerdir. Bir insanın bütün bir yaşamı boyunca dikili bir ağacı olması ne güzel.