Bu son olsun, her neyse adý, bunun da bir kibrit alevi kadar ömrü olsun.

Ama inan bana, cümlelerinde devrim yaptýðým satýrlar mantar kafalý þarap þiþesinde gelmedi bana.
Bütün dünyayý içine almaya çalýþan tamahkar yüreðin, kýlcal köprülerinden geçerek ulaþtý menziline.
Ulaþtý mý (?) bilemem.

Þimdi, gözlerimde yorgunluðun belirtisi ! baþýmý yastýða çeken. Uyumak ve uyanmamak üzere huzur arayýþý ki sorma ! adý yok. Tanýmlayamadýklarýmla alýp baþýmý gitme isteði ! neresi olursa. Ýki kiþilik bir ülke var mý (?) adým gibi biliyorum ! gülüyorsun. Ben realistim güzelim tabi ki yok.

Belki herkes aþk zannetti, kutladý seni, beni. Kimi olaðan bir þiir diye okudu ! seni. Ben deðil þair yaným yarattý seni.

Hiçbir aþkýn sonunu merak etmedim. Demiþtim ya, nasýlsa bitecek ! ýslanmaya gelemem. Evet aynen öyle, benim yaðmurlarým hep içime yaðar ! sevdim diyemem. Beyaz gömlek altýna, kirli atlet giyemem.

Aslýnda, en büyük aþklarýmý tahmin edemeyeceðin mekanlarda yaþadým. Hayata sýký sýkýya baðlý gözlerin retinalarýnda, nasýrlaþmýþ ellerin sýcacýk ayalarýnda. Gecenin bir yarýsý balýk ekmek arasýnda, Sokak çocuklarýnýn titrek bedenlerinde tanýdým aþký. Lösemili bir çocuðun zeytin tanelerinde. Huzur evinde yalnýzlýða mahkum ninenin þefkatinde, soðuk gecelerde sokak çocuklarýyla þapýrdattýðým iþkembe çorbasýnda. Mendebur bir gecede trafik ýþýklarýnda beklerken, elime tutuþturulmuþ selpak mendilde yaþadým aþký. Ben hiçbir aþkýmý iki kiþilik yaþamadým!!

Sen öleceðini bile bile gülebilir misin.? Sen bayram sabahlarý gelmeyeni beklemek nasýldýr bilir misin.?
Sen ayazda, boranda, yaðmurda kartondan yorgan nasýl yapýlýr bilir misin.? Sen yarý donmuþ bir çocuk nasýl bakar bilir misin..?

Ben aþký iki nar kýrmýzý dudakta deðil, pazar yerlerinde gizlice çürük domates toplayanlarýn endiþeli bakýþlarýnda gördüm. Ben aþký, çöpte ekmek arayan yalýn ayak bir kadýnýn kirli týrnaklarýnda tanýdým.
Öyle yaþadým!!

Demem o ki, kalbur üstü mahallelerde büyüdüm. Elit okullarda okudum, bembeyaz kadýnlar tanýdým. Ama hep kendimi, insanlýðýmý var oluþ nedenimi aradým. Ne hazindir ki þimdi aþkýna muhtaç olduðum yürekleri sömürerek yaþadým!!

Sen, kaðýt mendil satan iki taze gözden hiç utandýn mý? Sen, gecelerin katran karasý rengine buladýðýmýz,
feryatlarýna kulak týkayýp yüksek tonda anlamsýz müzikler çalarken radyomuz, yanlarýndan geçip, bir de üzerlerini ýslattýðýmýz, ezdiðimiz, tiksindiðimiz, korktuðumuz gerçeðin ! aslýnda yalýn ve tamý tamýna insanlýðýmýzýn terazisi olduðunu biliyor musun!! Sen, kaldýrým rengi iki minik el tuttun mu?

Ve bende aþk iki kiþilik deðildir. Bende yüzlerce çocuk beslenir, benim çocuklarým. Onlarca aþkým var kýrk beþlik, ellilik ve hatta seksenlik. Hayatýn kendisiyle evliyim güzelim ! yorar seni bu yürek!!

Sen, aþký satýrlara düþen kelimelerin sanal gerçeklerinin buðusunda ararken, ben Beyoðlu’nun arka sokaklarýnda, büyük cami avlusunda ve belki de seksenlik ninenin son nefesinde olacaðým. Ýþte orada tam da orada bu aþký sonsuza dek yaþatacaðým.

Elveda demiyorum sana. Bu gece eline yüz lira karþýlýðý uzatýlan mendili al, aradýðýn ben isem orada olacaðým.

Levent Saral / SON

NOT
•     Bölümlerde adý geçen SEYFÝ köpeðimin adýdýr.
•     MERHABA Farsça bir kelime olup asýl anlamý ‘’ benden size ( sana) zarar gelmez’’ dir.