Yirmi üç nisandý. Annemle sabah erkenden okuldaki törene gittik. Býrakalým baban uyusun, çok yoruluyor zaten dedi. Önemli de deðildi. Yaðmurlu, güneþsiz bir sabah. Güzel geçmiþti yine de tören. Þiir okumuþtum. Babam uyuyordu, annem beni izledi. Eve dönerken, yolda sarýldý. Büyümüþ benim oðlum da þiirler mi okurmuþ.

Öðleden sonra geldik eve. Kimse kýpýrdamamýþ gibiydi biz yokken. Baban kalkmamýþ mý daha dedi. Yatak odasýna gitti - bakmaya.

Banyo kapýmýz tam kapanmazdý bizim. Kat kat yaðlý boya içine dolmuþ dil yuvasýnýn. Sadece kilitlersen örtülürdü. O da banyo yaparken. Yine her zamanki gibi aralýktý ya, biraz daha itiverince… Çocukluðum boyunca hep gördüm ben öyle rüyalar. Görürken rüya olduðunu bilirdim. O yüzden dert etmez, atardým kendimi yüksek neresini bulursam. Düþmek zevkliydi çünkü. Yere çarpmayacaðýný bildikten sonra sorun yoktu. Uçmak gibi biraz, daha heyecanlý belki. Tam kalbimin altýndan, biraz da karnýmýn oralardan baþlayan öyle bir þey yayýlýrdý ki ben havadayken. Kalbim sýkýþýyor gibi, ama biraz da büyüyor gibi. Nefesim daralýyor gibi, ama biraz da her þey içime doluyor gibi. Ben bu duyguyu severdim ki herhalde, sürekli atardým kendimi bir yerlerden. Sýrtüstü düþerdim. Nereye gittiðimi bilmezdim. Bir kuyu gibi deðil, açýk olurdu etraf. Ama yine de tam attýðým yerde kendimi… Bir annem görünürdü, ya da ben bir onu seçerdim. En dayanýlmaz olunca o karnýmdaki þey, uyanýrdým. Banyo kapýsýný ittirince ben, kalbimin altýna saplanýp o þey yüreðimi sarsa sarsa daðýldý. Sýrtüstü düþüyordum. Rüya deðildi yok bu. Yirmi üç nisandý o gün, þiir okumuþtum.

Aðýrlýksýz ayaklarý var gözümün önünde. Uçuyor gibi. Hafif duruyor pek gövdesi. Halbuki kocamandý o, aðýr. Küçücük bir delik var sað çorabýnda. Meðer onunkiler de delinirmiþ. Düþüyordum ya ben, büyüdü büyüdü o delik gözümde, babam ufaldý. Ama bu sefer, rüya olduðunu bilmiyorum. Korkuyorum. Sýrtým da terliymiþ benim, hep rüzgar geldiðinden arkadan, üþüttüm de belki. Pijamalarý var üstünde. Küçülüyor ama durmadan, seçemiyorum artýk renklerini. Baþý yan duruyor. Parmak uçlarý morarmýþ.

Annem babama sesleniyor içerden. Sesi durmadan yaklaþýyor. Hemen arkamda diniyor ses. Ýttiði gibi beni, babama bakmaya giriyor. Her þey yansýyor annemin gözüne… Ben yere çarpacaðým. Caným acýyacak galiba. Annem baðýrýyor. Babam annemin yüzünü yüz yaptý þimdi, þiþmiþ çirkin gözleri, soluk teni belirdi. Ýstemiyorum babamýn yüzünü görmeyi. Bakmýyorum anneme de.

Boynunda benim atkým. Atkýmý severdim ben. Su borusuna asmýþ. Boru aþaðý sarkmýþ. Biraz ama, çok deðil. Annem yere oturmuþ artýk, hiç bir þey yapmýyor. Koþ, Zeliha teyzenlere haber ver diyor. Koþamam anne ben. Hem düþüyorum durmadan, korkuyorum da. Zeliha teyze diyorum, babam kendini asmýþ.

Gözleri kocaman annemin, yumruk yaptýðý elini ýsýrmýþ sýmsýký. Çöktüðü köþede babama bakýyor hala. Kimse hareket etmiyor þimdi. Bir tek Zeliha teyze. Annemi kaldýrdý yerden. Ýçeri götürdü. Annem gitti. Geldi beni de aldý sonra, odama soktu, çýkma bir tanem sakýn buradan deyip kapýyý örttü. Ne kadar küçük bir odaymýþ burasý. Yine nefesim daraldý. Pencerenin kenarýna gittim. Kafamý da dýþarý çýkarýp durdum orada uzun süre. Atlamak geldi içimden. Acýmaz sanýyorum. Her þey kayýyor çünkü, kimse de yok. Karar veremedim ama uyuyor muyum ayýk mýyým. Yeter dedim. Yeter düþtüðün. Ýçeriyi dinledim. Annemi duydum arada. Aðlar gibi.
Polisler geldi. Odaya girip sorular sordular. Benim saçlarým çok ýslanmýþ pencereden bakarken. Zeliha teyze kuruladý, sýrtýma bez koydu. Ýyi ki atlamamýþým, gerçek bunlar. Cevap verirken polislere, benim öldürdüðümü sanmasýnlar diye aðladým. Ölümüne üzülmedim çünkü. Yine de ýslanmadý yanaklarým çok. Sevmedim ki hiç. Belki de nefret ediyordum, emin deðilim. Giderlerken polisin birisi kafamý okþadý, koca delikanlýsýn zaten sen dedi. Niye öyle dedi?

Kapýya bir sürü ayakkabý koydular. Ev doldu. Ýçeri gelenlerin hepsi bana da sarýldý. Birisi tokat attý. Aðlamýyormuþum. Acýdý. Aðladým. Rahatladýn mý dedi, sarýldý. Salonun tam orta yerine yatýrdýlar onu. Üzerine çiçekli bir çarþaf örttüler. Annem hemen yaný baþýna oturdu, arada da eline dokundu. O dokundukça kadýnlar kolundan tutup onu kaldýrdýlar. Durmadan aðladý o gün. Her nasýlsa, sevmiþ babamý. Çok geçmedi, taþýdýlar onu. Annem de gitti. Ben evde kaldým. Evdekilerin de birazý kaldý, ama çoðu gitti. Birisi bana yeni oyuncak almýþ. Ýtfaiye arabasý. Sürmedim ama. Kucaðýma aldým, bekledim.

Cýlýzdým. Kýsaydým. Daha büyüyecektim ama, öyle diyorlardý. Ýnanýyordum da, büyük diz kapaklarým vardý çünkü. Babamsa kocamandý. Ellerimizi ölçmüþtük bir keresinde. Benimkisi avucu kadardý tam. O gün gülmüþtü. Büyürsün be kerata. O gülünce ben de gülerdim, annem de gülerdi. Çok sýk deðil ama, arada bir.

Anlamaz sanýyordu ya, anlýyordum ben çok þeyi. Baðýrýyorsa eðer, beni de odadan çýkartýrsa, soluðumu tutar beklerdim. Elleri kocamandý ya, çok acýrdý. Aðlardý annem. Büyüyecek misin sen de dedim bir gün anneme, hayýr dedi.

Baþka yerdeysem de sesleri duyunca gelir pýsardým kapýnýn kenarýna. Kapýyý bir kere açtým þimdiye kadar. Bilmiyordum o zaman. Öðrendim, sonra da hiç açmadým. O düþerkenki þey. O gelirdi ben onlarý dinlerken. Sýrtýmý duvara dayasam da düþerdim. Ama çok hýzlý bu sefer. Hýzlý olunca, korkunç oluyordu.

Babam çýkýnca dýþarý kapýyý çarpardý. Benim duvara yaslý, yerde oturduðumu hiç görmedi. Önümden geçer giderdi. Giderken ardýndan tüm kapýlarý çarpardý. Kapýlar kapandýkça ben ürkerdim.Yavaþlardý ama ses, yüz on bir, yüz on iki… sonra da duyulmazdý.

Annemi bulurdum kapýlarýn sesi kesilince. Yemek yapardý. Annem hep yemek yaptý. Böyle gündelik görünce onu, biraz rahatlar, biraz karýþýr, biraz da delirirdim. Yeterince büyük deðildim çünkü, unutamýyordum hiç bir þeyi. Babam gelirdi mutfaða sonra. Ama en son. Sofraya oturur, hiç bir þey olmamýþ gibi yapardýk. Bana bazen soru sorar, güç bela cevap verdiðime de aldýrmazdý. Anneme bakardým, fark ederse gülümserdi. Daha pilav koyayým mý, tam senin istediðin gibi yaptým deyince, benim tabaklarýn hepsini devirip kaçasým gelirdi. Sofradan hiç böyle kalkamadým ama. Yemeðin sonuna kadar, babamýn her þeyi unutuþundan, annemin onun gözünün içine bakmadan hayatýný devam ettirmesinden nefret edip dururdum. Masada oturup kalmýþlýðýmdan, küçüklüðümden, haksýzlýktan ve pýrasadan da. Babam tuzluðu her isteyiþinde, içimde ne savaþlar olur, ne kanlar dökülür, ne ihtilaller yaþanýrdý. Uzatýrdým sonunda. Hiçbir þeyin önemi yok bunun üstüne. Tuzluðu babama verir, pilavýn tam istediðim gibi olan kýsmýný yer, masadan da zamanýndan önce kalkamazdým. Baþkaca hiçbir þeyin önemi yok.

Babam her þeyi yapabilirdi tek baþýna. Annem babamdan kaçamazdý, babam hýzlý koþardý. Annem aðladýðýnda büyüyesim gelirdi. Büyüyüp de arabam olunca birlikte kaçacaktýk. O zaman babam istediði kadar çarpsýn kapýlarý. Anneme söyledim, sen büyü, hemen kaçarýz birlikte, araba olmasa da olur dedi. Sarýldý, arkadan ellerime baktým.

Benim ellerim hiç babamýnkiler kadar büyük olmadý. O yüzden bilemedim ne demek hep güçlü olmak. Babam o koca gövdesiyle kaçmak için bula bula bizim banyo kapýsýný bulduðu zaman, hayatým boyunca kafamýn hep karýþýk olacaðýný bilmiyordum.

Babamýn ölümünden sonra bir daha hiç öyle düþmedim ben. Ne rüyamda ne baþka zaman. Bir bu sabah iþte. Avucum çarpýnca yanaðýna, saçýn savrulup kapattý yüzünü. Bir o zaman bildim. Yine düþüyorum dedim. O yumru gezindi karnýmda, kalbimin altýnda yýrtýndý. Bu sefer yüzüstü. Sýrtým da terliyor ya, fark etmez þimdi. Bu sefer yüzüstü.