Bu bahar sabahýnýn içimde coþku uyandýran özel bir yaný var. Sanki gökyüzü daha mavi, bulutlar daha beyaz ve þekillendirilmeye elveriþli. Çocukluðumdan beri onlara yüzler çizmeye bayýlýrým. O yumuþacýk görüntülere þekiller vermek, bana oyun hamuruyla oynayan çocuklarýn duyduðu mutluluðu yaþatýr. Binalarýn arasýndan uzanabildiðim kadar uzanýp, ceplerime bulut doldurmak geliyor içimden. Bunu yanýmsýra yürüyen kýzýma söylüyorum, gülümsüyor. Gözlerindeki ýþýltý içimi ýsýtýyor. Bulutlarýn arasýndan yüzüme vuran güneþ gibi ruhumu aydýnlatýyor gülümseyiþi. Anne olmak bir kez daha alkýþ alýyor yüreðimde. Seni seviyorum... Kýrk yýllýk bir yaþamý geride býrakmýþ biri olarak rahatlýkla söyleyebilirim ki; insanaoðlunun aðzýndan çýkan en güzel cümledir ''seni seviyorum''. Ondaki sihirli kucaklayýþ bazen ilaç, kimi zaman anahtar, gerektiðinde umut, çok kere de inanç halini alýr ruhlarýmýzda. Sevmek deðer vermektir çünkü, önemsemektir. Ýnsaný diðer canlýlardan ayýran en büyük özelliklerden biri budur. Sadece güdüleri yönlerdirdiði için deðil, emek verdiði için sever insan. Yani kendisine olan saygýsýndan sever ilkin...
Aslýnda seni seviyorum demeye, karþýmýzdakinin duymaya ihtiyacý olduðu kadar ihtiyacýmýz vardýr bizim de. Ama nedense pek çoðumuzun aðzýndan çok az duyulur bu cümle. Söylemeye gerek duymayýz, ''nasýl olsa biliyor sevdiklerim onlarý nasýl ve ne kadar sevdiðimi, ne gerek var ayný cümleyi sürekli tekrar etmeye, hem zaten lafla sevgi anlatýlmaz, insan sevgisini hareketleriyle belli eder'' deriz kendi kendimize. Sözlerin hayatýmýzdaki önemini görmezden geliriz. Oysa söz öylesine etkili bir araçtýr ki; binlerce yýllýk insanlýk tarihi sadece onunla biçimlenmiþtir. Tarihimiz, söze hakim olma becerisi göstermiþ insanlarýn elleriyle yazýlmýþtýr hep. Önce söz gelir, engel tanýmaz bir akarsu hüneriyle sýzar içimize, ardýndan sözün hakimi gelir, karþý konulamaz bir güçle sahip olur benliðimize. Sözün gücü en güçlü silahlarý bile gölgede býrakýr. Çünkü silah insanlarý yok ederek etkisiz býrakýrken, söz bunu insan hala yaþýyorken baþarýr. Ondaki gücü keþfeden herkes bilir, söz; nsanýn iç dünyasýna inen kapýnýn tek anahtarýdýr. Bütün mesele o dünyada ne yapmak istediðin, neyi hedeflediðindir...
Tarih boyunca bizi ele geçiren sözlerin çoðu ne yazýk ki aramýza kin tohumlarý serpmiþ, savaþlar için haklý sebepler göstermiþ, bilgisizliklerimizden korkular üretmiþtir. Söz kutsallaþtýrýlmýþ, bilgi insanýn asla ulaþamayacaðý yüksekliklere kaldýrýlmýþtýr. Ama neden? Ýnsanlýk adýna iyi þeyler yapmak için yola çýkmýþ bunca insan, nasýl olup da insanlýðýn zararýna sebep olmuþtur çok zaman? ''Cehenneme giden yol iyi niyet taþlarýyla döþelidir'' de ondan. Tüm insanlýk adýna tek bir mükemmel çözüm yoktur, zira ayný elmadan herkes ayný tadý almaz, kýrmýzýyý her göz ayný görmez, askari müþterekler ancak askari insanlar üretir ve insan doðasýndan uzaklaþtýkça tükenir de ondan... Eðitim, çalýþma, sorumlu olduðun insanlarý geleceðe taþýma gibi gündelik yaþantýmýza hakim unsurlar bizleri birbirimizden gittikçe uzaklaþtýrmaya baþladý. Sevgiyle yapýlmasý gereken þeyler zorunluluk halini alýnca, ortaya çýkan sonuçlar da mekanikleþmeye baþladý. Ýtiraf etmekten korkmayalým, içinde bulunduðumuz bu durumdan çýkmanýn mutlaka bir yolunu bulacaðýz, yeter ki farkýnda olalým. Yeter ki, kendimize ve insana dair umudumuzu hep koruyalým. Ve sevginin insan yüreðindeki yerini hak ettiði boyuta çýkaralým.Yüreðinde sevgi biriktirmeyi baþarmýþ her insan gittiði yere bunu taþýyacaktýr. Sözü en çok sevgi taþýyan bir araç olarak kullanalým. Herbirimizin en az bir tane caný gibi sevdiði,hatta canýndan çok sevdiði insan vardýr hayatýnda. Öyleyse neden uðruna ölümlere gidebileceðimiz o insan için, ölümüzden çok daha fazla iþe yarayacak olan bu kolay þeyi yapmayalým? Neden günlük konuþmalarýmýzýn içine bu cümleyi yerleþtirip, her fýrsatta mýrýldanmayalým? SENÝ SEVÝYORUM...