Bu hafta sonu Ankara’daydým. Mezun olduðum okulun bulunduðu kent, Ankara. Orada kötü bir haber aldým. Yazýn, adý Ýnci olan bir arkadaþýmýzý kaybetmiþiz. Kalp krizinden ölmüþ. Daha 42 yaþýndaydý.

Hemen gözümün önüne okuldaki halleri geldi. Kalabalýk olarak insanlarýn bir arada bulunduklarý yerlerde nasýl tanýþýldýðý pek anlaþýlmaz. Ben de Ýnci ile nasýl tanýþtýðýmýzý hatýrlamýyorum. Ama bir þekilde arkadaþ olmuþtuk. Belki baþka arkadaþlarla toplu olarak kafeteryaya giderken, belki de bölümün kantininde oturmuþ çay içerken, belki de fizik sýnavýnda ona kopya verirken tanýþmýþtýk. Çok fazla konuþmayan, tepkilerini belli etmeyen, ne güzel ne çirkin, fakat oldukça çekici bir kýzdý. Tepkilerini belli etmezdi ama soðuk deðildi. Hele kötü hiç deðildi. Nadir olarak güldüðünü gördüm. Aðladýðýný, kýzdýðýný, baðýrdýðýný hiç görmedim. Öyle tepkisiz görünürdü ki bir gün onu büyük çaba sarf ederek masa tenisi oynamaya çalýþýrken gördüðümde þaþkýnlýða düþmüþtüm. “Tepkisiz görünüyor ama demek öyle deðil,” demiþtim içimden. Genellikle kýsa olan siyah düz saçlarýný masa tenisi oynarken iki kýsa örgü yapmýþtý ve çok komik görünüyordu. Gecenin bir saatiydi. Okuldaydýk; projelerimiz için sabahlamaktaydýk. (Her fýrsatta söylemiþimdir; þimdi de aklýma geldi, söylüyorum. Mimarlar diðer insanlara göre biraz çatlak olurlar. Baþka bilinen bir deyiþle kafalarýnda birkaç tahta eksiktir; bir fay kýrýðý vardýr. Sebebi iþte bu sabahlamalar. Aklýnýzda olsun; her sabahlama sonunda bin kadar beyin hücresi ölürmüþ.)

Derslere gelir, notlarýný alýr giderdi. Jürilerde fazla konuþmaz, projesini pek savunmazdý. Yalnýz birkaç kelime ile anlatýrdý, o kadar. Gerisini öðretmenlerimiz hallederdi. Ama o da proje teslim dönemlerinde herkesle birlikte sabahlardý.

Okulu bitirdiðimizde 15 kiþi kadar bir grupla birlikte kafalarý çekmeye gitmiþtik. Nasýl deliler gibi sarhoþ olmuþtuk bilseniz... Çýkýþta herkes sallanýyordu, gülüyordu, aðlýyordu. Sanki bu günlerin bir daha yaþanmayacaðýnýn farkýndaydýk. Ýnci dengesini kaybedip sýrtüstü yere düþmüþtü. Ben de onu açýk kalan bir gözüm ve bilincimin yarýsý ile görmüþtüm. Tepkisiz bir þekilde toparlanmaya çalýþýyor, beceremiyordu. O kadar kötü durumdaydým ki ona yardým edememiþtim. Bizim zamanýmýzdaki gençlerin özel bir durumu vardý. O yüzden o güne kadar böyle içmeye gitmek gibi bir þey yapmamýþtýk. Yapýnca da ipin ucunu biraz kaçýrmýþtýk. Gece yarýsýnda bilincini yitirmiþ, yol ortasýnda sürünen, yuvarlanan insanlar... Kim bilir çevredekiler bize nasýl bakmýþlardý.

Ýnsan gençken öleceðini hiç düþünmüyor. O zamanlar ölüm aklýma bile gelmezdi. Ölenler ya yaþlýlar, ya kazaya uðrayanlar, ya da tabanca ile vurulanlardý. Ama ben deðildim. Çünkü ben gençtim. Çevremde bulunan baþkalarý da ölemezdi. Çünkü onlar da gençti. Yurtta yaþarken bir arkadaþým bir ölüm haberi üzerine “Demek ölünüyor” demiþti. Hiç üzerimize kondurmuyorduk.

Daha önce söz ettiðim gibi ölen arkadaþlarým oldu. Ýnci, sýnýf arkadaþlarým içinde beþinci oldu. Ama onun diðerlerinden ayrýlan bir yeri var. O, ona baktýðým zaman, hakkýnda aklýmdan deðerlendirmeler geçmesine engel olamadýðým, ölen ilk kýz arkadaþým oldu. Onu okulu bitirdikten sonra, yakýn yýllarda hiç görmedim. Ne kadar yaþlandýðýný da bilmiyorum. Aklýmda hep öðrenci olduðumuz zamanki gibi genç kalacak.

Ýnci evlenmiþ, Bodrum’da bir evleri olmuþ. Kriz, yazýn o evde tatile gittikleri sýrada gelmiþ. Ben bilmiyordum ama anlattýklarýna göre önceden zaten bir rahatsýzlýðý varmýþ. Ameliyat olmasý gerektiðini söylemiþler. Korktuðu için olmamýþ. Kriz sýrasýnda da hastaneye gitmeyi reddetmiþ. Çok geç bir saatte hastaneye ulaþtýrdýklarýnda yapacak bir þey kalmamýþ.

22 yaþýnda okulu bitir, zaten o yýla kadar yetiþmek çabasý içinde zamanýn nasýl geçtiði anlaþýlmýyor. Biraz yaþa, sonra hemen kalple boðuþmaya baþla. 42sinde noktayý koy. Daha çocuklarýný büyütecektin. Bu kadar mýydý be Ýnci?

15.Nisan.2002