yokluðunda uçurum kenarlarýnda þarkýlar söyledim

kimselere duyurmadan

lime lime umutlarým düþerken yýldýzlardan

sensizliðin deli saðnaklarýnda yýkandým

kýraç topraklarýn otlarýný yoldum

seni yüreðimden söküp atabilmek için..


yalnýzlýk ormanýmda aðaçlar büyüttüm sabýrla

anýlarýmýzdan uçup gelen kuþlar dallarýna konsunlar diye

çýrýlçýplak yüreðimi, hýrçýnlýðýmla sarýp sarmaladým

bir damla hayat oldu masumluðum


yokluðunda, ruhumda oluþan girdaplara

kan kýrmýzýsý güller attým benliðimden kopararak

kafa tutarken sensizlik çaðrýþtýran dayatmalara

senli düþlerle saklambaç oynadým

geleceksin diye ayak seslerini dinledim hiç usanmadan

usulca araladýðýn kapýlardan sevinin ýþýðýný gördüm

yine de keþkelerin karanlýðýnda kayboldum


yokluðunda, kör kuyulara uzanan merdivendi hayalin

yetmedi, en derinlerde asýlý kaldým

ölesiye severken, ölümlerde yok oldum

Ýnsanlýðým kollarýnda can verdi kimsesizliðimin

yokluðunda eski bir deðirmen taþýydý zaman

umutlarým unufak oldu, bense ‘’hiç’’ oldum..

Yasemin Can