06.02.2006 Pazartesi Ankara

Yine yapýþ yapýþ sokaklarda bir kent sabahý.. Yüzünü boz renkli bulutlarýn ardýnda gizlemekten sýkýlan güneþ, soðuðun sertliðine aldýrmadan gülümsemeye çalýþýyor, arsýz bir çocuk gibi.. Önceki haftadan kalmýþ buz kitlesi þimdi eriyiveriyor usulca, ama heran eski katý ve sessiz haline dönebilir. Belli mi olur ne yapacaðý, kýþ bu; hele de rüzgarýn kavuran ayazýný eksik etmediði, Anadolu´nun orta yerine yüzyýllar önce kurulmuþ, gri binalarýn ve puslu gökyüzünün sahibi Baþkent´te. Ankara, onsekiz yaþýnýn heyecaný içinde bir genç kýz için “eðitim” demekti bir zamanlar. “Üniversite” demekti.. Meslek, kariyer demekti.. Kalkýp gelmiþti koþarcasýna küçücük ilçesinden, arkasýnda býraktýlarýna üzülürken önünde açýlan yeni dünyayý tanýmaya baþlamýþtý.

Kentlerin de hikayeleri vardýr týpký insanlar gibi.. Ýþte o genç kýz yaþadýðý kentin içinde yavaþ yavaþ boðulmaya baþladýðýný anlayýncaya kadar ikisinin hikayesi birdi. O zamanlar üstüne üstüne gelmiyordu kaldýrýmlar, bürokrasinin aðýrlýðýyla ezilen insanlar sarmamýþtý etrafýný. Metroda, otobüs duraklarýnda gözlerinin feri sönmüþ, kýrýþýk suratlarýnda yýllarýn yorgunluðunu taþýyan ve gülümsemeyi unutmuþ insanlardan bihaberdi. Masumdu, aklýnda hep çocukluk döneminin muzurluklarý, kalbinde de hergün ince bir nakýþ gibi yer eden binlerce güzel duygu vardý. Ve yaþadýðý kentle birlikte insanlarýda ayný sanýyordu..

Ne zaman ve nasýl olduðunu anlamadan, yollar çaðýrmaya baþladý onu da.. Sýkýþtýðý kentin kasvetinden kurtulmak için mi yoksa sadece içinden serin sularýn geçtiði derin vadilerden berrak göðe bakýp, çocukluðundan kesitleri hayalinde yeniden canlandýrabilmek için mi bilmiyordu. Hatta uðradýðý her antik kentte, ören yerinde tarihin gizli sayfalarýndan çýkývermiþ bir masal kahramaný oluveriyordu. Hoþnuttu, onun eviydi yollar. Aþýktý yollara; yolculuklarý iple çeker olmuþtu. Artýk her haberi, telefonu acaba yine yollar gelir mi bana yeniden diyerek beklemeye baþlamýþtý. Kimi zaman yollar çekti onu, kimi zaman kendisi attý ruhunu yollarýn koynuna. Ve her zaman, tek gerçek dostu olan sýrt çantasýný aldý yanýna. Çünkü, her kahrýný çekmiþti o, zirvelere çýkarkende, köprüleri geçerkende yanýndaydý. Öyle geniþti ki kalbi, tüm aðýrlýðýný kaldýrmaya hazýrdý hayatýn heran. Yanýna aldýklarý deðiþiyordu, yanýndaki insanlarda öyle. Karþýsýna çýkan yol arkadaþlarý da kalýcý deðildi, zaten onlarda da sevdiði buydu. Yollarda da vazgeçemediði hep bu oldu.

Hayatýnýn anlamýna yaklaþtýkça ruhu, kalbi de sýkýþtýðý o kentin sokaklarýný farklý algýlamaya baþladý. Artýk oyun oynuyordu sokaklarla yeniden; geziyor, gülüyor, eðleniyordu. Adýmlarý daha kararlý, bakýþlarý bir baþka anlamlýydý artýk. Enerjisi gününü aydýnlatýyor, üstelik hiçte tükenmek bilmiyordu þimdi. Ýyi ki vardý, iyi ki yaþýyordu, iyi ki tanýmýþtý onca insaný.. Artýk onunda anlatacak hikayeleri vardý, ve bir yerden baþlamalýydý. Yoksa ne anlamý vardý yollarýn, paylaþmaktý aslolan. Paylaþtýkça ruhunun derinliklerini koyacaktý ortaya ve kimbilir birgün yazdýklarýný okuyan biri yeniden aþýk olacaktý yollara..

Hep, sevgiyle..

Elçin YILDIZ´06