On dört gündür, dünü düþünüyorum, saðanaða tutulmuþ bir iklimi…
On dört gündür, günden güne azalan kendimi görüyorum ve gömülüyorum.
Kalbim katlandýðým dünya kadar, kalbime sýðýnaklar hazýrlýyorum on dört gündür.
Dilimdeki bütün kelimeleri küfüre, küfürüde bir yerlere gönderdim.
Uslandým on dört gündür utandým.
Ruhuma dar gelen bedenimi vurdum, vurdum ben kokan döþeklere “bu gecede uyku yok” dedim on dört gündür.
Dudaklarýmdan hep ayný þarký, aðrýsýz, notasýz sýzýp dizlerime kadar sýzýp yol oluyor.
Dizlerim on dört gündür kendime gidip kendime dönüyor.
On dört gündür tek bir martý çýðlýðý, keksin bir iyot kokusu ve kalabalýklarýn içinde olma korkusu yanaþmadý kulaðýma, burnuma ve her yerime…
On dört gündür her þeyi her þeyimi ikiye böldüm, ikiye böl – düm. Bir bardak çayý, ekmeði, zeytini…
Doydum durgun akan ýrmaklar kadar yaðmura, dolandým sarmaþýklar kadar aðacýnýn dallarýna… On dört gündür duymadan, dokunmadan, görmeden… Gölgemle ne çok alýp veremediðim olduðunu anladým…

On dört gündür, kapamadým hiç ellerimle yüzümü, kafamý almadým parmaklarýmýn arasýna, sakallarýma saklanmadým, kapamadým penceresini evimin. Evimi hiç daðýtmadým.
Her an… Her an’ a hazýr býraktým…
Aç býrakmadým kuþlarý da kedileri de, ellerim kadar elimden geldiði kadar.
On dört gündür “ umut, diyalektiðini ret etmiþ bir dünyada eski bir kahraman” demedim hiç… Umulmadýktýr güzel olan senin kadar.
On dört gündür yüzüne her gece, her sabahýmý emanet ettim.
Nefes aldým, güldüm týrnaklarýmý yedim, ölüyorlar çocuklar ölüyorlar diye bir sigara daha yaktým (yani sigarayý da az içemedim baðýþla sözümü tut –madým.), hiçbir þey olmamýþ gibi bir þeyi içimde taþýyarak yürüdüm on dört gündür…
Sensizliðe vardým.
Yaþamak, ellerinle dokunmaktýr hayata…
On dört gündür dokunuyorum günde bir kere yokluðuna….

Malumun…!