Ay utandý yýldýzlar kayýp gitti dünyadan
Kâbus deðil korkudan uçuklasa dudaðým
Ýnen alev topuna kol kanat geriyorum
Kaçmak kaderim deðil kösteklidir ayaðým
Molozlarýn arasýnda yanarak eriyorum.

Kucaðýmda anamýn býraktýðý öksüzler
Ben onlara sarýlýp ateþten esirgerken
Ýçerime akýyor alevden beter gözler
Sen evinde oturmuþ kandan cola içerken
Benim gibi senide yanarken görüyorum.

Anamýn taradýðý saçlarýmý kan ýslar
Evimin harabesi beni barýndýramaz
Vicdansýz yamyamlarýn ortaðý Müslümanlar
Cennetten nur inse de sizi arýndýramaz
Huzuru Ýlahiye ben þimdi varýyorum.

Bir çiçektim bahçede ateþlerle sulandým
Yanaklarýmý rüzgâr deðil ateþ yalýyor
Yollara baktý gözüm imdat, dedim dolandým
Aðlamayý bilmezsin nasýl yüzün gülüyor
Bu iman bahçesinde açmadan kuruyorum…

Ey tarihin özünde yeþeren asil millet
Fýþkýn süren bir nesil katledilirken susma
Haykýrýn Hak aþkýna haykýrsýn þu memleket
Ben senin kardeþinim kör olup ayak basma
Allah’ýn emri bu mu ben sana soruyorum.

Zalimi omuzlayan nasýl mü’min olacak
Sen de katillerimle ortak içersin kaný
Bu gün bana olanlar yarýn sana olacak
Gözlerim ufuklarda Evlad-ý fatihaný
Ölüme yürüyorken umutla arýyorum…

Ateþte acýlarý duymuyor kanýksadým
Tarihin huzurunda utansýn kulun kulu
Saðýr olan iþitmez can yakýyor feryadým
Duy beni þanlý millet duy beni Anadolu
Son nefeste umutla bekleyip duruyorum