ï¿½zEdebiyat - Esin ARDIï¿½ - Ermiï¿½, Sï¿½rfï¿½ï¿½, Patron, O ve Ben

"Dönüþ yolundayým, biliyormusun bugün tabancalar konuþtu" diyen bir mesaj geldi telefonuma O'ndan. Ne O'nun ne de benim hayatýmda "tabancalarýn konuþtuðu bir ortam" sýradan, gündelik ve hatta olaðan bir durum deðildi. Hal böyle olunca, yolda olduðunu düþünüp kýsacýk bir geçmiþ olsun mesajý yolladým ve döner dönmez durumdan, olaylardan, her hangi bir zarar görüp görmediðine dair haber vereceði aný beklemeye koyuldum.

Ben arayamýyordum çünki bu aralar çok yoðun bir çalýþma ve seyahat temposu olduðunu biliyordum dolayýsýyla gereksiz yer ve zamanda gereksiz bir konuþma yapmaya çalýþan bir gereksiz olmak istemiyordum.

Olaydan sonraki bir kaç gün içerisinde böyle bir an gerçekleþmedi. Saatler günler geçip ve hatta hafta sona ermek üzereyken had safhaya ulaþan meraklýlýðýmý yenemeyip telefona sarýldým. Bilmediðim bir kiþiden, malum, ona ulaþýlamýyor mesajýný dinledikten sonra yine yolda olabileceði ihtimalini göz önüne alsam da bilincim olmadýk olumsuzluk senaryolarý üretip durmaktaydý. En kötü ihtimaller arasýndan en iyiyi seçmeye çalýþýrken, gecenin ilerleyen saatlerine doðru " bu saatte ve burda ifade etmenin bir yararý yok biliyorum ama seni çok merak ediyorum" þeklinde bir de mail yolladým.

Ertesi sabah ondan bir mail geldiðini görmek sevindiriciydi. Ancak yüzümdeki sevinç ifadesi maili açmamla birlikte, olduðu yerde donup kaldý.

"Hissetmiyormusun da merak ediyorsun?" diyor ve yeni bir seyahate çýkýþýný bildiriyordu.

O sýralarda Robin Sharma'nýn Ermiþ, Sörfçü ve Patron isimli kitabýný okuyup kiþisel geliþimimi hedeflemekteydim, doðal olarak mevcut durum ve okuduklarým arasýnda bir baðlantý kurmaya çalýþýyordum.

Sörfçü, hayata dair kaygýlanmayý kestiðin zaman, hayatýn daha iyi gitmeye baþladýðýný savunuyordu ki; bu durumda ben yüksek dozda "kaygý" seviyesiyle olayý baþtan kaybetmiþ bulunuyordum. Þu an öfke duygusuna da kapýlmam yersizlikti zira öfke zayýflýktý ve geçmiþ korku ve eksikliklere dayanýyordu. Üstelik mutluluðumu þöyle ya da böyle olaylara da dayandýrmamam gerekiyordu. Zaten evrenin sistematiði her þeyi bizden daha iyi biliyordu ve evrenimiz dost canlýsý bir yerdi, þüphesiz ki ; O'nu da benden daha çok koruyor ve kolluyordu.

Ermiþ'e göre de saldýrmak ve suçlamak yerine koþulsuz sevgi ve anlayýþ yaðdýrmak bizi daha da aydýnlatacaktý.

Bu arada konuya iliþkin olarak Patron'un ne söylediði hakkýnda hiç bir fikrim yoktu çünki henüz kitabýn o bölümünü okuyamamýþtým.

Özet olarak; bu þartlar altýnda ve bu bilgiler ýþýðýnda hata yaptýðýmý çok net olarak görebiliyordum. Kaygý duymam yersiz bir davranýþtý. Anlaþýlan O'na göre de bu böyleydi. Hal böyle olunca " hissetmiyor musun da..." diye baþlayan cümlesine de öfkelenmemeli ve kayýtsýz þartsýz O'nu sevmeye devam etmeliydim. Böylelikle O kendi koþturmacasýna devam edecek, O'nun ve kendi mutluluðumun engellenmesine izin vermemiþ olacak ve aydýnlanma yolunda emin adýmlarla ilerliyor olacaktým.

Ama yine de "Bir Çift Yürek" isimli kitabýn yazarý Marlo Morgan'ý aramalý mýydým? Aborijin kabilesi hala yaþamakta mýydý? Yaþamaktaysalar onlara mý katýlmalýydým ki teknolojiye gerek duymadan telepatiyle merak ettiklerimden haber alabilmeliydim türünden sorularla haþýr ve neþir olmaktan kendimi alamýyordum.

En iyisi bu sorulardan kendimi kurtarýp kitabýmý okumaya devam etmeliydim.Kimbilir belki de Patron, kafamdaki soru iþaretlerinin cevaplarýna kavuþturacak bilgiler verirdi.