Yorgun gecelerin kýzýl sabahlarý gözlerim. Bir çiy tanesinin har’a deðen buðusu !göz yaþlarým,dikenlerin
üzerinden akarken çorak topraða, yamaçlarým !fýrtýnayý süpüren saçlarýnda yeþillenir. Arý kovaný retinam.
.................................
................................
...............................
Ki kavganým zincirlere vurulan asaletini boynumda taþýyorken ben, onurunu madeni deðere deðiþen,
devrim türkülerine bayrak sallayan sözde aydýnlarýn ! iþkencelerde altýný ýslatmýþ korkak kýlýbýklarýn,
çocuklarýnýn yüzüne nasýl baktýklarýný düþünüyorum.

Ah güzelim ! böylesine rezilce kokan bu bahçe de, sakýn açma dediðim güldün sen, koparýldýn. Ben seni hayat kitabýmýn arasýnda sakladým. Kurumuþtun, dökülmüþtün ama benimdin. Her koku deðiþti de dünyada, bir sen deðiþmedin

Anlýyorsun deðil mi ! koparýldýðýn gövde bendim


Levent Saral