Odada ilk göze çarpan, geliþigüzel alýnmýþ eþyalarýn kahverengi tonlarýnýn uyumuydu. Sanki gercekte tek bir rengin yaþanmýþlýklarla oluþan tonlarýnýn uyumu. Her dokunulan yeri bu rengin bir tonunu almýþ ve sanki her yerine dokunulmuþ odanýn. Saðda camýn kenarýnda duran masanýn boyasýnýn çýktýðý bölümlerindeki eskilik bile bu uyumu onaylýyor .Masanýn aþýnmýþlýðý, üzerine býrakýlan eþyalarýn agýrlýðýndan deðil, etrafýnda kalan sözcüklerin terkedilmiþliðiyle oluþmuþ. Kimi sözcükler ise yerdeki halýda üzerine basýlmýþ koca lekeler halinde bekliyor. Odadaki kahverengi tonunu bozan tek þey bu lekelerden kaçan sözcüklerin ardýnda býraktýðý duvardaki çatlaklar hala onaramamýþ kendini. Belli belirsiz birþeyler anlatmak istercesine oluþmuþ bu çatlaklarýn iþaret ettiði duvarda asýlý duran sararmýþ kadýn fotoðrafý buradaki yaþanmýþlýða tanýklýk etmiþ gibi bakýyor. Herþeyini en ince ayrýntýsýna kadar tanýdýðý ancak yine de hep var olduðunu bildiði halde göremediði bir þeyi görmek isteyen bir bakýþ bu. Uzun zamandýr kýrýk olan camýn rüzgarýn etkisiyle çýkardýðý sesin deðiþtiðini hissedip yüzündeki anlamý deðiþtiriyor fotoðraftaki kadýn. Odanýn býrakýlmýþlýðýna inat yeni bir yaþamý çaðýrýrcasýna çýkýyor ses. Tüm bunlardan uzakta, köþede yerde býrakýlmýþ kitabýn içindeki kaðýt her an okunmaya hazýr kýlýyor kitabý. Hemen yanýbaþýndaki abajurun açýsý, kitabýn kendi ýþýðýyla okunduðunu anlatýrcasýna ayarlanmýþ. Yarým kalmýþ romanýn kahramanlarý, romaný bitirmeye hazýr abajurun altýnda , ýþýðýnýn yanmasýný bekliyorlar. Sanki odanýn her yerinde bekleyiþ var.
Abajurun sol tarafýnda duran sandalye, kýrýlmýþ tek ayaðýna raðmen hala dengede kalmaya çalýþýp, bir dönüþün yaþanmasýný bekliyor.
Sandalyenin tam karþýsýnda olan duvardaki saat 11.05 ‘de asýlý kalmýþ bekliyor.
Ahþap yatak ertesi gün uyumaya hazýr bir þekilde düzeltilmiþ bekliyor.
Yataðýn altýndaki bir ucu görünen ufak valizin içindeki kaðýtlar uzun zamandýr okunmamýþlýðýnýn tedirginliðiyle düzeltilmeye hazýr bekliyorlar.
Yaþanmýþlýðýnýn anlamlandýðý, býrakýlmýþlýðýnda tozlanmýþ konuklarýný bekleyen bir oda.

AYNý MEKAN-þIMDIKI ZAMAN

Aradan geçen bunca zamandan sonra yýllarýn açýlmamýþlýðýyla zorlanan bu kapýyý tekrar açacaðýmý hiç düþünmemiþtim. En tuhafý ilk defa böylesine bir boþluk duygusuyla açýyorum. Ýçeri girdiðimde sanki eskiden olduðu gibi abajurun yanýndaki köþede elinde kitabýn o iri, ýþýl ýþýl bakan gözlerinle bana bakacakmýþsýn gibi hissediyorum. Böyle olmayacagýný bilmem içimdeki boþluðu dahada arttýrýyor. Kapýnýn açýlýrken çýkardýðý o gýcýrtýlý sesten ne kadar çok nefret ederdin. Ve yine bu ses çýkýyor ve ben yine bu sesi geride býrakýp içeri giriyorum. Oda senin yokluðun dýþýnda býraktýðýn gibi. Ama sadece bedenin yok, bunun dýþýnda bakýþlarýn ve susuþlarýn hala odanýn her yanýnda. Gelmeyeceðini bildiðim halde gözlerim kapýda gelecekmiþsin gibi hissediyorum bir an. En son gidiþindeki bekleyiþimden daha büyük bir yalnýzlýk duygusu içindeyim þimdi. Uzaklaþmak istiyorum buradan ama bu kez benden bir þeyler býrakmamam gerek. Bu yoksunlukla yaþadýðým zaman yetmez mi sence? Burada olsaydýn “hadi yüzümüzü boyayalým” derdin. Konuþmak istemediðin zamanlarda yaptýðýn gibi.

-Ses odanýn icinde dolaþmaya baþlýyor. Eline aldýðý boya kutusunu açtýðýnda kýrýk boya parçalarý odanýn uyumunu bozuyor birden.-

Ne çok kýrdýk birbirimizi. Ayrýlýrken toparlayacaðýmýzý düþündüðümuz darmadaðýnýk bedenlerimiz þimdiki boþluklara daha da büyük geliyor. Arta kalanlarýný anlatmadýn hiçbir zaman bana. Haklýydýn, arta kalanlarýmdan hep kaçtým. Bunu söylememi saðlayan yokluðun mu?

- Ses masanýn üzerinde dolaþtýrýyor ellerini-

Hep insan yüzlerine benzetirdin bu lekeleri. Onlarla anlatýrdýn bana tüm duygularýný. Ne kadar kýzgýn bakýyor derdin yada ne kadar þaþkýn. Gözlerine bakardým bende. Ne kadar üzgün baktýðýný görürdüm ya da ne kadar telaþlý. Þimdi bu lekeler ne kadar ifadesiz bakýyorlar. Kendinle beraber onlarýn yaþamlarýný da götürdün sanki. Þekillerden birisini diðerlerinden hep ayrý tutardýn. Ben de hissederdim bu ayrýmý anlattýklarýnla. Þimdi ise ne kadar benzer diðerleriyle. Dýþarý çýkmalýsýn artýk derdim. Sen ise dahada karýþýrdýn boyalarýnla söylediðime inat. ”Bu boyalarla yalnýz býrakma beni.” Son zamanlarda ne kadar sessizlesmiþtin. Þimdiki gibi kýrýk camýn ruzgarýn etkisiyle çýkardýðý ses bozardý odadaki sessizliði. Ben de yine ayný tedirginlik var.þimdi yokluðunla yüzleþiyorum.

- Ses kýrýk sandalyeye oturdu ve duvardaki çatlaklara dikti gözlerini-.

AYNI MEKAN- GEçMIS ZAMAN