Onlar,

güneþ doðarken, þafak ezgisine yansýyan buðday sarýsýnýn, mavi ýþýðýný bilmeden, hayallerinde ki atiyi, gül nesline benzetip yaþamaya çalýþan;

bir yangýn sonrasý gibi, bakýr tenlerinin çatlak çizgiler gölgesinden, yoksulluðun bir baþka gecesinde, üzerinde þaklayan kamçýnýn ucunu, bilinçsizce yakalamaya uðraþan;

gümüþ bedenlerinde minik kalpleriyle, hayatýn ince sýzýsýnda, kin ve nefretle büyüyen, büyütülmek üzere salýverilen, güneþin üvey çocuklarýydý.


Onlar,

mümkünü yok, kendi iç dünyalarýnda kocamandýlar. Erken vakitlerde dana ve kuzu güderek, hayatýn yelpazesine, sanki þimdiden alýþmak gibi devam ettiriyorlardý yaþamlarýný. Kangallarý toplarken; ellerine gurbet gibi batan dikenlerin acýsýna aldýrmadan, kendi aralarýnda, keyifle günü akþam ediyorlardý.


Onlar,

yurdumun tüm çocuklarý gibi, isteksizce, hazýrlýksýz doðmuþlardý.Üvey çocuk olmanýn koþullarýnda daha bir deðiþmeyen...' Böyle gelmiþ böyle gider' deðimini doðrularcasýna, bilemeðe ömür törpüsü gibi býrakýlmýþlardý.
Yetiþtirme tarzýmýz anlayýþýndan, çocuklar, yalnýzca çocuklarla ve kendi aralarýnda oynardý. Hayatlarýnda öðretmenleri dahil, yetiþkin bir insanla oyun oynamamýþlardý hiç. Artý,yine güneþin üvey çocuklarý muamelesi görüyorlardý. Onlara; 'Haydi, ya kar topu oynayalým.' dediðimde gülüþmüþler, ciddi olduðumu gördüklerinde de þaþýrmýþlardý.Oyun esnasýnda, ilk yadýrgamalarý geçtikten sonra, yüzlerinde ki mutluluðun çoðrafyasýný çizememiþtim bir an.Toz içinde kalmýþ yüzlerinde, týpký, tuz ve kül arasýnda açan nadide karanfilleri yansýtýyorlardý.


Düþündüm bir zaman; uzun yýllar çocuklarla çalýþtýðým dönemlerde, türk çocuðu, arap çocuðu, fransýz çocuðu diye bir þeye ratlamamýþtým. Hangi ulustan olursa olsun, hangi renkten olursa olsun, ayný isim altýnda, (ÇOCUK) ayný koþullarda, ayný muamele görüyorlardý.
Aðaç yaþken eðilir* kavramýndan;
kin ve nefretle, sevgisizliðin sýkýntýlarýnda þefkatten yoksun, ayrýcalýklar içerisinde büyüyen çocuklar, gelecekte, insanlýða ve ülkeye ne gibi faydalar getirebilirdi?


Kýssadan hisse,
yeryüzüne sunulan yaðmurdan sonra, renkler cümbüþünü tüm yeryüzüne akseden gökkuþaðý, dünyanýn heryerinde aynýdýr.

Þair demiþ; bebeklerin ulusu yok* diye. Þimdi ayný þey, çocuklarýn ulusu yoktur.Ýnsanlýða armaðan olan çocuklar, evrenin aðustos yadigârýdýr.


Üþüyen göðsümüzden, onlara olan deðerin altýn saçaklarýndan tutam tutam çýkarýp, güneþle ýsýtarak, irfan tohumlarýný saçalým.Her tanenin býrakacaðý ileti ekosunda kalýntýlar ve alýntýlar yaþadýðýmýzý, yaþayacaðýmýzý hatýrlayarak...

Seni ne çok sevdim bilsen çocuk..
Özlemine tutunduðum yekta ülkem de
Çok uzaklardan baðrýma iþleyen
Hardan,
Ateþ oldun kilitlendin ben de

02/07/2006

Sevgili Özbek