Hayat, beni affet!..
Bu kadar kýrýlgan cümlelerin arasýndan doðacak anlam için, beni affet!..
Zaman tünelinde her yeni basamaðý týrmandýkça, kayýplarýmýn arasýndan ümitlerimi kurtarmaya çalýþtýkça, yalnýz gecelerin uzayan saatlerinde kalabalýklarýmý sadece fotoðraf karelerinde gördükçe, gözlerime biriken damlalarý yanaklarýma teslim etmemek için direndikçe; her þarký nakaratýnda, her þiir dizesinde kaybolan kendimi aramaya çalýþtýkça, ulaþamayacaðým tarihleri geri getirebilmek için “sihirli çubuk” mucizesini hayal ettikçe,.. seninle baþedemediðimi anlýyorum. Mekanik düzenin bir parçasý olmaktan korkuyorum... Bu korkuyla baþedebilmenin yollarýný bulamýyorum. Bir daha korkuyorum... Sevgim aðýr geliyor bazen, yüreðime acýyorum. Düþünce zincirine her geçen gün bir halka daha ekledikçe, beynimi taþýyamýyorum...
... Ben bir hataydým... Annemin betnine düþtüðüm ilk günden, daha ceninken, henüz bir kan ve su pýhtýsýyken kocaman bir hataydým. Doðduðum gün, onu takip eden sonraki günlerde, emeklerken, yürürken, konuþurken, aðlarken, gülerken, susarken, dudaðýma dikiþ atýlýrken,.. hataydým ben. Okul sýralarýnda iyi öðrenci olurken, hep taktir alýrken, öðretmenlerimin bitmez övgülerine utanarak tebessüm ederken, talebeyken, kendimi geliþtirip hayata hazýrlarken,.. ben hep hataydým, kocaman bir hata...
Uzanan her eli içtenlikle sýkarken, zehirli sözlerin ardýnda þerbet ararken, feleðin binbir oyunundan habersizken, yalnýzken, gelecek günlerin güzel geçmesini temenni ederken hep hataydým. Beynimin sorgulamalarýna uygun yanýtlar bulmakla uðraþýrken, yüreðimin gücüyle övünürken, duygularýmýn bolluðunu sergilerken, almadan verirken, tereddüt etmeden her çaðýrýþa koþarken hataydým...
Ýlk sevdamýn imzasýný atarken, yavrumu kucaðýma alýrken; fedakar bir anne, sevgi dolu bir eþ, mükemmel bir evlat olabilme çabasý gösterirken ve bütün “kadýnlýk görevleri”mi kusursuz yerine yetirirken; kendi özel anlarýmý bile erteleyip, kendimden önce herkesi düþünürken büyük bir hataydým...
Bugün de hatayým, yarýn da hata olacaðým, biliyorum. Çünkü insani deðerlerime hala sahip çýkabiliyorum, kiþiliðimden ve karakterimden ödün vermiyorum. Bununla beraber herkese þans veriyorum, belki bu kez olur diye. Kendi yapayalnýz dünyamda ayakta durma savaþý veriyorum. Aldýðým darbeleri ipe diziyorum...
Bu yüzden suçluyum ve toplum için potansiyel “hata” örneðiyim. Evet, yalnýzým, mutsuzum... Kaygýlarým var; korkularým, zaaflarým ve arzularým var. Buz mavisi umutlarým, narçiçeði özlemlerim var. Aþka, güvene ve sadakate susamýþlýðým; huzura ve deliksiz uykuya acýkmýþlýðým var. Geç kalmýþlýðým, ertelenmiþliðim, piþmanlýklarým var. Yerimde sayacak kadar hantallýðým, ileriye atlayacak kadar da cesaretim yok. Dostum, arkadaþým, sýrdaþým yok. Bense her kesin dostu, arkadaþý, sýrdaþýyým. Ailem var, ama kollarýna sýðýnabilme lüksüm yok. Ben hep incitilmiþ evlat olarak büyüdüm. Evladým var, avuçlarýna býraktýðým kalbime iyi bakan yegane oðlum. Yüzümün gülen tarafý, yaþamam gerektiðini hatýrlatan tek varlýðým, kanatsýz meleðim, küçük insaným; ama aramýzda yollar, kilometreler, þehirler, sýnýrlar var. Dayanabilme gücüm var, ama sigarayý býrakacak iradem yok. Maddi deðeri olan her þeye gözlerim ve nefsim tok, ama öðrenmeye hala arsýz açlýðým var. Kocaman kütüphaneyi dolduracak kadar kitaplarým var, ama içindekileri tartýþacak ikinci bir beyin, ikinci bir yürek yok karþýmda. Bir hayatým var, iyi kötü yaþadýðým; ama bunu paylaþacak hayat arkadaþým yok...
Hayat, beni affet!..
“Kaybetmenin, yenilmenin zamaný deðil!” dedim her defasýnda. Ve her defasýnda yenilginin maðrur kahramaný olarak dolaþmaktan yoruldum. Kendi kendimi daha fazla kandýramayacaðýmý anladýðým günden bu yana, doðru cümleler kurmakla uðraþtým. Ýfade yeteneðimi yitirmiþcesine didinip durdum günlerce... Nihayet buldum: “Hayat, beni affet!..”