Ne zaman birlikte top oynayan bir baba oðul görsem, ne zaman babasýnýn elinden sýmsýký kavramýþ bir baba oðul görsem, ne zaman yan yana bir baba ve bir oðul görsem, içimin alev, alev yandýðýný hissederim.

Bu yangý her zaman ufak bir kývýlcým ateþi ile baþlar ve önünü alamadýðým büyük bir yangýna dönüþür.

Bize dokunmasýný, sevgiyle kucaklamasýný, bizimle birazýcýk ta olsa vakit geçirmesini, baþýmýzý dizine yaslayarak televizyon izlemeyi, sofrada oturup sohbetler etmeyi, parkta birlikte gezinmeyi, hafta sonlarý futbol oynamayý, birlikte yüzmeyi, birlikte gülmeyi, birlikte içmeyi, birlik olmayý ne kadar isterdim bilemezsiniz.

Ne var ki bu insani, olaðan, herkesin hayatýn akýþý içerisinde aile olmanýn kaçýnýlmaz sonucu olarak yaþadýðý, isteklerimiz, ulaþýlmasý imkansýz birer arzu olarak kaldýlar.

Oysa ki ne babamla yan yana, ne kol kola, ne de bir arada olamadýk. Babamla, ancak babasýz zamanlarýmýzýn bize yüklediði, hiç tamamlayamayacaðýmýz noksanlýðý gidermek için çabaladýk durduk. Neyle, nasýl gidereceðimizi bilmeden, yollarýmýzý seçemeden. Karanlýkta mum ýþýðý ile iðne aramak gibi bir þeydi bizim yaptýðýmýz. Her aydýnlattýðýmýz noktayý anýnda karanlýða gömerek, nafile çýrpýnmalarla, bulamadýðýmýz iðnenin acýsýný nihayetinde tenimizde hissederek.

Annem... onu anlatmak, babam kadar olmasa da yaþadýðým hüznün alevini körükleyen bir rüzgar misali, sýcak, yakýcý bir esinti yaratýyor yüreðimde....


Dolunay/ Küçük bir alýntý.