19 Haziran 2005_05:14

   Her zamanki gibi geceyi karþýma almýþ kendimle konuþuyorum. (Yansýmam ardýþýk cümleler kurarken gölgemin kayýtsýzca dinlemesine konuþmak denirse tabi) Kelimelerin yetmediði yerlerde ise uzak düþler kurmaya çalýþýyorum yine, ve tabi her zamanki gibi kelimeler yine yetersiz düþlerimin dibinde. Konuþacak kimsenin kalmadýðý zamanlarda en son çare yazmaktýr benim için. Gerçek diye adlandýrýlanlarýn aslýnda gerçek bile olamayacak kadar basit olduðunu gördüðüm anlar ise, bu gerçekliðin dýþýnda birine en çok ihtiyaç duyduðum anlardýr. (Gerçekler, kimi zaman en gerçekçi senaryolarda bile kurgu hissi verir insana. Öyle hayatlar vardýr ki, o hayatlarýn gerçekleri diðerlerine hiç benzemez. Diðer yanýmý fazla sýkmamak için bu konuyu þimdilik atlýyorum.) Bu yazýyý yazdýran gerçek ise oldukça basit: “Hiç kimsem yok akýp giden satýrlardan baþka …” Cemal Süreyya’nýn sözcükleriyle: “Hiçbir þeyim yok akýp giden sokaktan baþka…” Özgeçmiþim ise Edip Cansever’den ibaret:

   “Doðanýn bana verdiði bu ödülden
   Çýldýrýp yitmemek için
   Ýki insan gibi kaldým
   Birbiriyle konuþan iki insan”

   “Yazý, ayný anda birçok þey olabilir.” diyordu dün sabah bitirdiðim kitapta. Hak vermeden geçemedim; çünkü yazý, benim için hem yol üzerinde bir sýðýnak, hem de yolun ta kendisi oluverir böyle zamanlarda. Sevdiðim cümlelerimden birisidir: “Yazýlanýn yazýsýdýr silinmek.” Ýlk bakýþta saçma bir tespit gibi gelmesi doðaldýr; ama yine de o kadar önemli ki benim için... Yaralarýný eskiz defterleri arasýnda saklayanlar bilirler ancak kuruyan mürekkebin verdiði acýyý. Yaralarý yüzünden zaten “iki insan gibi” kalmak zorundadýr yeryüzünün huzursuz sakinleri; çýldýrýp yitmemek için ýslak tutulmalýdýr hep kurudukça kanayan yaralar.

   Saklamak için yazmadým hiçbir zaman, göstermek için de deðil. Çok sevdiðim birkaç þiiri saymazsak, hiçbir yazým defterlerde eskimedi. Ben sadece yazdým içimden akanlarý buzdan bir testiye doldurarak; ve acýtsa da canýmý yazýlaný yazýsýna býraktým çoðu zaman. Belki bu yüzden hiç dönüp bakma fýrsatým olmadý içimin akýntýlarýna; buzdan testim saklama kabý olamadý hiçbir zaman. En az insanlýk tarihi kadar karýþýk iç tarihimin kayýtlarý hiçbir zaman arþivlere geçmedi. Bu yüzden genelde bu saatlerde gölgemle aramýzda çýkan kavgalarýn hiçbirinde sorunu çözebilecek kayýtlara ulaþamadýk.

   Aslýnda þu an bile tam olarak ne yaptýðýmdan emin deðilim; sanýrým bu satýrlar, kendi tarih arþivimin ilk belgeleri. Zamanýn akan bir þey olduðunu kabul edersek, ve ben bu akýntýnýn içinde bir kum tanesiysem; bir gün kendi sularýmýn farklý bir köþesinde yüzerken dönüp baktýðýmda, 19 Haziran 2005_05:14 “sularýnda” tarihime düþmüþ bir koyuluða bakarken, gölgeme sarýlýp gülümsemek istiyorum.

   “Gece, gölge yanýdýr yeryüzünün.. Gölgeye düþen her ýþýk gibi kaybolur gece yerin kararan yüzünde. Oysa uykusuzlar iyi bilir, ýþýðýn yokluðu demek deðildir gece, yerin yüzünü ýþýktan gizlemesidir sadece. Tam da þimdi, yeryüzü aydýnlýða dönerken sesleniyorum gölgeme. Sakýn beni beklemeden bu þehirden gitme olur mu… Çünkü ben, yaðmurlarýyla iliklerime kadar kuruduðum bu ýþýklar sirkinde çýldýrýp yitmek istemiyorum.”

   Sabah kokusu alýyorum.. Ýyi geceler..