Gündüzün ortasýndaki gece karanlýðý...

... tekrar ayný gücü, ayný heyecaný bulabileceðimi düþünemiyordum. Yitip gitmiþ bir an içindeydim. Karanlýk çýkmazlara doðru yelken açmýþ gidiyor buna sebep olanlarý ise kýnayamýyordum bile...

Kendi kendimi yemenin, arka bahçemde gömülüp kalmanýn vakti gelmiþti.. ve þimdi onu yapacaktým.
...

Bir yýl böyle geçti.. hayatý kýyýsýndan gýptayla izleyerek...

Kuþlarýn özgürlük dolu seslerini, bana inat parlayan güneþin ýþýklarýný inkar edercesine reddediyordum aný yaþamayý. Kapanan kapýlarýn soðuk ve gýcýrtýlý sesleri odamýn içinde yankýlanýyor, duvarlarýn içinden doðup; yine geceme yayýlýyor, siniyordu her zerresine...
...

Bu kadar mananýn içindeki manasýzlýðýmý, þu koskoca dünyadaki anlamsýzlýðýmý düþünüyordum... Hayýr bu ben olamam!

Beynimdeki bu anlamsýz düðümlerden kurtulmalýydým artýk!

Gündüzün ortasýndaki gece karanlýðý gibi.. öylesine sessiz ki dünyam, gözlerimi açmak, uyanmak istiyordum artýk.

Ayaða kalktým, göðüs kafesimi çatlatýrcasýna bir nefes alýp, dünyamý güneþ ýþýklarýna açtým. Evet benim güneþim henüz doðmamýþtý, batmasýna izin veremezdim.
...

Korkularýmý, rüyalarýmý karanlýk çöllerde býrakýp
Umutlarýmý özlemlerimi sevinçlerimi
Avuçlarýma sýkýþtýrýp, insanlara elimi uzattým
hayaller gerçekler güller ve dikenler.. hepsi bu varolma savaþýnýn içindeydi sanki.

Kendime geldim...
Bu oyunun içinde ben de varým diye baðýrdým..
masmavi gökyüzüne,
bembeyaz bir sevgi ile...