yoksun ya;
sensizlik, bir yaylý tamburdan
hicran olup akýyor yüreðime
gülüþüne takýlýp kalan gözlerimden
þiir olup boþalýyor çaresizliðim

uzaklardan bir bulut
adýný bilmediðim daðlara çaðýrýyor beni
duyuyorum..

bir deniz oluyorsun düþlerimde
dalga dalga beni saran
uyanýyorum ki;
özlemlerim bir ceset gibi
kýyýlarýna vurmuþ,
görüyorum..

bakýþlarýnýn buðusunda
kayboluyor kavuþmalarýmýz
aklým almýyor bir türlü kýskanmalarýný
sevgine versem de
caným acýyor,
yanýyorum..

iler tutar yaný kalmayan bu deli sevdanýn
köprüleri yýkýlýyor birer birer.

o an seni arýyor gözlerim
yüzünü görmek istiyorum
sesini duymak istiyorum
‘’gitme, kal’’ dersin diye
ama yoksun...

ve o zaman anlýyorum
ayrýlýðýn iz düþümü
sonsuz kere sonsuz çokluktaki
çaresizlik oluyor.
biliyorum..

iþte bunun için
''hoþça kal! '' diyorum,
hoþça kal......

Yasemin Can