Acizlik harmanýnda ben kudreti ararken
Kuvvetten mahrum kaldým kuvvetimi sorarken

Mecalsiz çýktým yola menzile varmak için
Menzil benden uzakta, hep beni yormak için

Yorgunluða düþtüm de, yýlgýnlýða düþmedim
Hedefim belli benim hedefimden þaþmadým

Yemin ettim, and içtim dönmem dönülmez yoldan
Bu yol öyle ince ki, inanki ince kýldan

Ya gidersin küfre dek, ya imanda erirsin
Ya da aþkýn hatrýna, aklý yele verirsin

Ben aþkýn diyarýna akýlla gidemedim
Daðýldý tüm benliðim kendimi güdemedim

Bir yoldaþ arýyorken canýma canan diye
Molla Hünkar ‘gel’ dedi ‘gel hadi Kenan’ diye

Baktým onun gözüyle insanlýðý bir gördüm
Kini zindana attým, düþmanýmý yar gördüm

Mevlana’dan giderken Yunus’u gördüm düþte
O cennetten vazgeçmiþ ben de vazgeçtim iþte!

Uyandým ki soymuþlar yüzmek için derimi
Kargaþada verdiler Nesimi’ye yerimi

Ýçiyorken Nesimi vuslatýn þerbetini
Bana býrakýp gitti Mevla’ya hasretini

Ýþte ben bu hasretle karýþýrken yoklara
Yandým aþkýn narýyla külüm çýktý göklere