Sisli daðlarýn karanlýðý çökmüþ üstüme, yüreðime sinmiþ hasretinin kokusu. Gün yine yokluðunun
ertesi. Lamekan yalnýzlýðým; yersiz, yurtsuz, sensiz ben...
Yýllarýn geçkinliði koparamadý sana baðlýlýðýmý. Ýçimde sana ayrýlan bir yerle doðmuþum.Ne kadar
bastýrýlsa o kadar taþar benliðimden. Yazgým firar ettirmez beni sensizlikten. Kendime ihanetimle baþladýn
bende. Büyüdün çýð gibi,sonsuzluðu baþlattýn, sýnýrsýzlýðým, kendime haksýzlýðým oldun.
Umuda varan bütün yollar, senden geçiyordu. Ve ben sýrtlayýp aðýrlýðýný yýlmadan defalarca geçtim bu yollardan. Faili meçhul aþk cinayetleri, yitirilmiþ heyecanlar, yýpranmýþ sevda bozgunlarý sarmýþken etrafýmýzý, alýþýlagelmiþliðin dýþýnda tutacaktým seni. Sadece görmeye yarayan bir çift göz deðildi gözlerin;dipsiz derinliklere inmekti,ölümsüzlüktü.Herþey bir fazlaydý sende. Yarýnlara dair bütün tasarýlarým seninle þekilleniyordu.
Sensiz kalma olasýðý olamazdý aklýmda. Ýki kiþilik yazýlmýþtý kaderim. Senin payýna düþeni de yüklenmiþtim. Bir mermer parçasýna kazýnana dek adým namýyla taþýyacaktým adýný.
Gurbet kelimesi yoktu haznemde. Gitmene ihtimalim yoktu. Zamansýz gidiþinin tesellisini bulamadým ellerde. Tutunamadým hayata ellerin olmadan. Hala sesin kulaklarýmda bir kadeh þarapta arýyorum kokunu. Medet umuyorum sarhoþluðumdan bir an olsun unutturur belki uzaklýðýný. Mecburi karamsarlýðýmla bekliyorum neyi beklediðimi bile bilmeden. Senin þehrinde, sana uzak yüzlerce silik insan simasý arasýnda tek baþýna dalýyorum meçhule. Hayalinin düþüncemden ayrýlmamasý, hafifletir mi yokluðunun ezikliðini? Nereye gidersem gideyim peþimde anýlar. Kaç bahar geçti dinmedi aðýtlarým, uykusuz gecelerin yerini sessizce devrettiði seher vaklitlerinde karýþtý yakarýþlarým ezan sesine. Günlere, aylara böldüm gözyaþlarýmý.
Krizantem sarýsý baharda hasretin. Hasretin kor alev,yara derinden en sýð duygularýna inat. Heybetinden geçilmez daðlarýn, aramýzda yollar aðlar. Bulut aðlar üstümüze, toprak umut kokar. Cebimde sana sakladýðým mutluluðum, dilimde hasret türküsü, sýlanda gurbetim sana. Kaç yaprak dökümü daha kaldýrýr yorgun bedenim, kaç sonbahar daha dayanýr sensizliðe lamekan yalnýzlýðým... Ben... Umutlarým?
Belki bir sabah gözümü açtýðýmda güneþ aydýnlatýr odamý. Bir kuþ konar pencereme baharý müjdeleyen. Günlük aðacýnýn yapraklarý daha bir kýrmýzý olur. Sen olursun yanýmda. Gurbet bizden uzak olur. Bu bahar belki de yeniden diriliþim olur...