çocukluk günlerimden
yaþlýlýðýma taþýyacaðým bir anýydý.
hazindi,
iç yakýcýydý.
denize komþulanmýþ ýssýz bir kýyýydý.
insan gölgelerinden uzaktý.
denize þemsiyelenen ormanýn ardýnda
dað köyleri vardý.
oraya en yakýn evler onlardý.
aðaçlarýn dallarýna telaþlý serçeler konardý,
uç uç böcekleri, týrtýllar
ve mavi gökyüzü fesleðen kokardý...
♥
onu tesadüfen tanýmýþtým.
çocuk oyunuma yoldaþ,
kelebeklerin peþine takýlmýþtým.
kumsala erketelenmiþ ormanýn içinde
tahtadan yapýlmýþ bir küçük barakaydý.
aðaçlarýn zulasýndaydý.
simsiyah, topal bir köpeði vardý.
adý “Botan” dý.
onunla ayný yatakta yatardý.
ne zaman görsem,
ya kitap okur, ya da resim yapardý.
kýþtý,
akþamdý.
denizin kýyýsýndaydý.
dimdik ayakta duruyor,
kartal gözleriyle deldiði
denizin uzaklarýna bakýyordu.
bir mezar taþý kadar cansýzdý.
korkmuþtum.
birbirine eklediði cýgaralarý
karanlýkta ateþ böcekleri gibi yanardý.
belli ki, yarým kalmýþ bir hesabý,
ya da sevdasý vardý.
hep onu izlerdim.
kýsa boyluydu.
oldukça zayýf, kara kuruydu.
zaten onu yemek yerken hiç görmezdim,
kendine bakmazdý.
sýrtýna inen daðýnýk saçlarý
beyazlarýn kuþattýðý bir hayli uzun sakalý,
ve bir tüfek gibi çatýlý kalýn kaþlarý vardý.
üst üste giydiði kazaklar,
onu oldukça iri yapardý.
hep onu incelerdim.
beni fark ederdi.
gözlerimi kaçýrýrdým.
merhabasýz tebessümle bana bakardý.
bu “yanýma gel” anlamýndaydý.
elini omzuma koyar,
parmaklarýyla saçlarýmý okþardý.
ve kaldýðý yerden denizi seyre dalardý.
her yer fesleðen kokardý...
♥
siyasiydi.
Gabbar’da pusulanmýþ,
dokuz kurþun yemiþti.
kurtulup da ölümün kýyýmýndan,
kaçýp buralara gelmiþti.
firariydi.
yaralý bir güvercin gibiydi.
tedirgindi.
bilirdim;
bir bana güvenirdi.
sýrtýmýzý vermiþtik birbirimize.
dehlizinde bile uykularýn, tetikti.
kumsalda boylu boyunca voltalanýr
ve kumlara bir þeyler çizerdi.
ciddi yüzüyle resme dalardý.
ne çizdiðini merak ederdim.
kaçamak bakýþlarla onu seyrederdim.
çizdiði; hep bir deniz kýzýydý,
saçlarýna deniz yýldýzlarý takýlýydý
ve bütün kýzlar aynýydý.
sevgilisinin baþýna yastýklanan
beyaz ayaklarý olmazdý.
onu seyrettiðimi fark ederdi.
utangaç darbelerle resmi silerdi.
konuyu deðiþtirirdi;
“þiir sever misin?” derdi.
“insani olan her þeye sahip çýkar þiir,
ve donanýmlý þair olmak kolay deðildir” derdi.
kastettiði “ölüm-kalým” þiiriydi.
ayaða kalkardý.
denize bakar, bir sigara daha yakardý.
dumaný burnuma dolardý,
her yer fesleðen kokardý...
♥
birgün;
beni barýnaðýna, içeri aldý.
her yanda tohum gibi serpili kitaplarý vardý.
masada, aðzýna kadar izmarit dolu tablasý
rafta tütün torbasý ve cýgara yýðýnlanmýþtý.
ve duvarlarýn tümünde,
denizkýzlarý vardý.
kimi, kökboyasý ile resimlenmiþ,
kimi, sevdasý kadar keskin býçaklarla yontulanmýþtý.
hepsi ayný kýzdý.
ve pembe topuklarýyla
kumlara ayak izlerini býrakmamýþtý.
onun denizkýzýna olan sevdasýný
aklým almazdý.
geceler boyu beklediði,
ve inatla yolunu gözlediði denizkýzý;
efsane at Unicorn gibi
Pegasus gibi,
Þahmaran gibi,
Simurg-u Anka gibi
gerçek hayatta asla olmazdý.
kime söylesem inanmazdý.
garipserdim;
anlardý.
ve bakýþlarým, bakýþlarýna çarpardý.
korkardým.
içimin dipsiz kuyusundan
Dicle akardý, Fýrat akardý.
korunaðýn yüzüne hoyrat rüzgarlar çarpardý.
ve damlara,
baþak aðýrlýðýnda yaðmurlar yaðardý.
köpek huzursuzca havlardý,
ýslanýrdý,
bahçede aðaçlar, otlar,
pencerenin tahta pervazýna sýralanan
saksýda çiçekler,
tohumlar.
burnuma toprak kokusu dolardý,
her yer fesleðen kokardý...
♥
birgün;
yorgan-döþek hastalanmýþtým.
onu göremeden geçen
yitik zamanlarýn beþinci günüydü.
kalkýp da denize varamamýþtým.
nekaheti býrakýp yüzüstü yataðýmda,
onun yanýna kanatlanmýþtým.
kýþtý.
akþamdý.
gökyüzü; laciverdinin altýna
alýp da bir yavruaðzý rengi
ufku pembeye boyamýþtý.
kan tadýnda bir fýrtýna vardý.
barakasý boþtu, kimsecikler yoktu.
köpeðinin gözbebekleri; rengince hüzün doluydu.
adeta haykýrýyordu;
ve, bilirim bütün renklerin altýnda
bembeyaz soyunmayý,
..bilirim diyordu.
bir köpeðin aðlayýþýna ilk kez þahit olmuþtum.
telaþla kumsala koþmuþtum.
dalgalar ölüm törenlerinin ortasýndaydý,
ve denizde beyaz köpük,
gökyüzünde denizyýldýzlarý
ve kumlarýn üzerinde
denizkýzý’nýn izleri vardý.
en kýrýlgan yerinden zamanýn,
ve karanlýða devinen akþamýn içinden
bir gerilla türküsü söyleniyordu.
iflah olmaz yaðmurlar yaðýyordu bahçelere,
ve saksýmda bir intihar çiçeði uç veriyordu.
..ve birbirini hak edenler;
yaðmurla çiçek,
denizle dalga,
toprakla gökyüzü,
o ve Denizkýzý
kumlarýn üzerine ayak izini býrakmadan
insancýl randevularda buluþuyordu.
saksýda bir intihar çiçeði uç veriyordu,
her yer fesleðen kokuyordu...
♥
þimdi, o barakada kalýyorum
ve, soluyorum duvarda bir tabloda
ve fesleðen yapraðý rengi kalýyor geriye.
köpeðine ben bakýyorum artýk,
alýþkanlýklarý deðiþmedi,
onunla ayný yatakta yatýyorum.
denize iniyorum,
Denizkýzý resimleri çiziyorum kumlara.
ateþler yakýyorum.
gözlerimi dikip de ufka,
“beter aþýðýmdýr yüreðime dönmeye”
içimde Denizkýzý çoðaltýyorum.
hepsi de ayný kýz.
laciverdinde gecenin,
yenilmeden ölümlere
hergün yaþamaya uyanýyorum.
Denizkýzý þiirleri yazýyorum,
ve doldurup þiþelere,
denizlere atýyorum.
yosunlar fesleðen fesleðen kokuyor,
ve yola çýkmak için yanýna
Denizkýzý’ný bekliyorum.
çünkü; herkesin yaþamýnda
herhangi bir zamanda,
ve herhangi bir yerde
karþýsýna çýkacak bir Denizkýzý var,
..biliyorum...
artýk,
Denizkýzý
efsanelerine, inanýyorum.